Άσε με να γίνω ο βράχος σου

Πόσο αδύναμος είσαι και πάλι σήμερα. Μέσα σε κάθε σήμερα που περνάει, οι ανασφάλειές σου εξωτερικεύονται τόσο, που κοντεύουν να ουρλιάξουν. Είναι πια τόσο εμφανείς οι φόβοι σου, ο πόνος σου, η απογοήτευσή σου, που πια δεν μπορούν καν να κρυφτούν όσες προσπάθειες επιτηδευμένης δύναμης κι αν καταβάλλεις.

Τι πέρασες στ’ αλήθεια κι εσύ! Θεριά οι άνθρωποι, άγριοι, αδίστακτοι, σου δίνουν το χέρι μόνο για να τους υψώσεις στην επιφάνεια κι έπειτα με την πρώτη ευκαιρία σε πετάνε. Δέθηκες, αγάπησες ή νόμισες ότι αγάπησες μα σε πέταξαν σε απροσδιόριστη κατεύθυνση και χωρίς να ζητήσουν ποτέ να μάθουν νέα σου.

Αξίζεις πολλά, στο έχω πει ξανά έμμεσα κι όσο άμεσα μπορώ, κατ’ ακρίβειαν. Τι θέατρο κι αυτό! Να θέλω να σε πνίξω στη μικροσκοπική κατά τ’ άλλα αγκαλιά μου, μα να περιορίζομαι να κρύψω όσα νιώθω καιρό τώρα.

Δεν αντέχω να κρύβομαι. Κυρίως όμως δεν αντέχω να σε βλέπω να περιορίζεσαι στα αηδιαστικά μέτρια.  Δε θέλω ν’ αποδέχεσαι τίποτα λιγότερο απ’ όσα αξίζεις στ’ αλήθεια. Κι επιτέλους! Ας έβλεπες για μία φορά πόσο διαμάντι κρύβει η ψυχή σου, ας συνειδητοποιούσες για λίγο πόσο σε διαλύουν οι επιλογές σου, πόσες στιγμές σου στερούν οι αποφάσεις σου.

Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά. Δεν είσαι για τίποτα πέρα από εκείνα που σου προκαλούν ένα μόνιμα αυθεντικό χαμόγελο. Εκείνο το χαμόγελο που ερωτεύτηκα κι ερωτεύομαι κάθε μέρα από τότε. Δε σου αξίζει τίποτα λιγότερο απ’ τα μάτια σου τα καθαρά, απ’ τα μάτια σου τα σταθερά, τα ζωντανά, τα ολάκερα από πηγή έμπνευσης.

Μην τα παρατάς, μάτια μου! Δες για μία φορά καθαρά και παραδώσου. Δε θα υποσχεθώ πως είμαι όσα ονειρεύεσαι, μα σου υπόσχομαι πως εδώ μια φορά, δεν κινδυνεύεις. Σταμάτα να με φοβάσαι, σταμάτα να με πιέζεις συναισθηματικά, να με παίζεις, να με δοκιμάζεις. Οι αντοχές μου κι οι ανοχές μου δεν είναι πια πολλές. Σου παραδίνομαι με τα μάτια κλειστά γιατί με έχεις κερδίσει. Μα δεν έχει νόημα να πιστεύω μόνο εγώ σε σένα.

Ξύπνα αγάπη μου, ξύπνα κι απόδειξε σε όλους πόσο άδικο έχουν για σένα. Ψάξε κι άρπαξε την αλήθεια σου, τον πραγματικό εαυτό σου και ζήσε μόνο μ’ αυτό. Δε σου ζητώ ν’ αλλάξεις γιατί το τι είσαι είναι από μόνο του υπέροχο. Μόνο του. Χωρίς εκείνα που επανειλημμένα απέδειξαν πως σε κουρελιάζουν.

Δε σου ταιριάζουν τα εύκολα, κι ούτε κι εμένα. Γι’ αυτό εξάλλου επιμένω να είμαι δίπλα σου κι ας μην το ζήτησες ποτέ. Γι’ αυτό κι επιμένω κατηγορηματικά στα μάτια σου κι ας μου προστάζουν το αντίθετο όλα τα δεδομένα. Είναι που ξέρω πως μαζί σου μπορώ να ονειρεύομαι ξανά κι αληθινά. Είναι που τα κριτήριά μου τα εμπιστεύομαι πια τυφλά.

Για να σ’ έχει επιλέξει η ψυχή μου, ενώ ήμουν πεπεισμένη για την ανυπαρξία της, κάτι θα ξέρει κι αυτή. Κι αν νιώθω πληγωμένη, ξέρω πια πως η πληγή μιας αγάπης αληθινής και πολυπόθητης είναι η πιο γλυκιά, το πιο γευστικό μαχαίρι.

Μου άργησες. Μου άργησες τόσο, μα κάνε για μία φορά μόνο τη στασιμότητά μου να αξίζει. Ηρέμησε αγάπη μου, ηρέμησε και κοίτα μπροστά χωρίς ερωτηματικά. Κι ας σε πόνεσαν, αγάπη μου, δεν ήξεραν. Μόνο εμένα να ρωτάς! Έλα. Έλα, να δαμάσουμε τους δαίμονές μας.

ΥΓ: Χαμογέλα μου να έχω λόγο ν’ αντέχω.