Τα πάθη σου είναι ο χαρακτήρας σου ή έστω η διαμόρφωσή του από ένα σημείο και μετά. Τα πάθη σου είναι και τα πιο ουσιαστικά σου μαθήματα ιδιαίτερα όσον αφορά τους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν.
Άπειρες φορές διερωτήθηκες στον υπέρτατο βαθμό, έφθειρες τη σκέψη σου για να κατανοήσεις τα ακατανόητα, να μπορέσεις να ερμηνεύσεις γιατί λάμβανες πράξεις και συμπεριφορές εντελώς αταίριαστες με αυτές που έδωσες εσύ. Δεν είναι ότι εσύ εξαιρείσαι ελαττωμάτων, αλλά η ωρίμανσή σου μέσα στα χρόνια σε έκανε ικανό να ξέρεις τι λες και κυρίως τις συνέπειες που σε περιμένουν.
Άνθρωποι που η «ορθότητα» είναι και η μόνη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά σου απέναντί τους, την ίδια ώρα που μαθαίνεις με πόση ευκολία σε κατηγορούν, άλλοτε για ανυπόστατα γεγονότα κι άλλοτε για καταστάσεις που δε σου περνούσαν καν ποτέ από το μυαλό. Μα και σωστός να μην ήσουν απέναντί τους, πολύ πιθανόν να σου καταλόγιζαν περισσότερα και διαφορετικά απ’ τα πραγματικά σου λάθη.
Το να μετράνε τις λέξεις τους είναι προφανώς κάτι άγνωστο για την καθημερινότητά τους. Φερόμενοι τις περισσότερες φορές ως τέλειοι κι ιδανικοί δείκτες θετικότητας, είναι εκείνοι που βρίσκονται συχνά με πολλούς ανθρώπους γύρω τους, περιστασιακούς όμως κι αυτό είναι κανόνας.
Δηθενιά και διπλοπροσωπία θα ήταν ίσως χαρακτηριστικές λέξεις, μα με μια γερή δόση επιείκειας. Γιατί είναι στα αλήθεια επικίνδυνοι, ίσως κι οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι που είχαμε τη δυστυχία να βρεθούν στο δρόμο μας. Γιατί μπορεί να αργήσεις να τους καταλάβεις, μα κάποια στιγμή είσαι πιο πεπεισμένος από ποτέ πως όλη αυτή η ετσιθελική επιβολή της τελειότητάς τους και της τάχα σταθερής διακύμανσης ευτυχίας στη ζωή τους, ήταν ένα καλοστημένο ψέμα που πολύ πιθανόν είχαν την ανάγκη να πιστέψουν σε αυτό.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα απόλυτο κενό μέσα τους, συνοδευόμενο με ανασφάλειες γι’ αυτά που δεν ήταν και που δε θα γίνουν ποτέ. Κι είναι συνήθως οι ίδιοι που ζηλεύουν με το παραμικρό ακόμα και τα πιο απλά γιατί δεν πρόκειται ποτέ να αισθανθούν ευτυχισμένοι με τα δεδομένα τους, αλλά κυρίως γιατί δεν έχουν κάτι να περιμένουν στοχευμένα.
Οι επιδιώξεις είναι γι’ αυτούς κάτι αόριστο, κάτι απροσδιόριστο, γι’ αυτό κι η ζήλια –ο φθόνος καλύτερα– τους μολύνει τόσο, ώστε να μην μπορούν να δεχθούν ακόμα και τον εαυτό τους.
Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν σε ‘σένα άλλα άτομα με εξίσου μεγάλη ευκολία και την επόμενη μέρα ποζάρουν με καμάρι και χαμόγελα ευτυχίας μαζί τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιζητώντας τη διασφαλισμένη ευκολοπιστία που τους παρέχουν.
Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, ότι πρόκειται για έναν κύκλο κι ένα λαβύρινθο ταυτόχρονα. Κύκλο γιατί κανείς δεν πρόκειται να εξαιρεθεί απ’ το μύλο τους και λαβύρινθο γιατί πρόκειται στ’ αλήθεια για μια άσχημη μορφή εγκλωβισμού σε έναν κόσμο που δεν τους τιμά ποτέ και τους καθιστά βυθισμένους στη μεγαλύτερη μορφή μικροπρέπειας που μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος.
Απογοήτευση, αηδία, θυμός, αδιαφορία, όλα μαζί κάποτε κι άλλες φορές με εναλλαγές, είναι τα αισθήματα που σε κατακλύζουν ως μέρος της προσπάθειάς σου να ερμηνεύσεις τα ανερμήνευτα. Αυτούς λοιπόν να τους αποφεύγεις χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς επεξηγήσεις και κυρίως χωρίς ελαφρυντικά.
Η ψυχολογία κι η ψυχανάλυση άλλωστε, είναι επιστήμες που ερμηνεύονται από όσους τις κατέχουν και μόνο. Οφείλουμε στα τόσα μαθήματα που μας έδωσε η ζωή να είμαστε λίγο περισσότερο ξύπνιοι και να μην πιστεύουμε στην αψεγάδιαστη εικόνα που κάποιοι μανιωδώς θέλουν να πλασάρουν.
Να νιώθεις πάντα τυχερός για την τόση αγάπη που έχεις γύρω σου και που δεν πρόκειται ποτέ όσοι σε κατηγορούν να νιώσουν. Μπορεί να προβάλλονται ότι πλέουν σε κύματα αγάπης, μα μάντεψε, έχουν ήδη αμφισβητήσει πολλάκις την αγάπη που τους έχει δοθεί.
Μόνο και μόνο γι’ αυτό, δικαιούσαι να νιώθεις ακέραιος, ικανός να διώξεις κάτι που πιστεύει πως μπορεί να σε μολύνει και να σε μειώσει.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
