Είναι τύχη κι ευλογία να κάνεις παρέα με μικρότερους

Απ’ όλους τους ανθρώπους έχεις κάτι να λάβεις, μου έλεγαν από μικρή, θέλοντας να με προτρέψουν να προσέχω και να σέβομαι κάθε άνθρωπο που περνά απ’ τη ζωή μου. Περαστικοί ή μη, όλοι όσοι ακούμπησαν για λίγο στην καθημερινότητά μας, άφησαν κάτι για το οποίο η θύμησή τους είναι αναπόφευκτη.

Η ηλικία δεν ήταν ποτέ πρόβλημα στη ζωή μου. Κι όσο τα χρόνια περνούν η ίδια η ζωή με επιβεβαιώνει, εκπλήσσοντάς με πολλές φορές με την τροπή, τη ροή και την πορεία της. Τους φίλους σου τους επιλέγεις, κι όσο μεγαλώνεις δε, η επιλεκτικότητα κυριαρχεί, τα κριτήρια πληθαίνουν κι εσύ είσαι σε θέση να τα εμπιστεύεσαι ολοένα και περισσότερο.

Για όσους έχουμε την τύχη να έχουμε μικρότερους ηλικιακά φίλους, γνωρίζουμε καλά πως μόνο ευλογία και περηφάνια μπορούμε να νιώσουμε. Εκείνη η νιότη που κάποτε ξεχνάς κι έχουν πάντα τον καλύτερο τρόπο να στην υπενθυμίζουν, εκείνα τα χαμόγελα που όλο και πιο συχνά περιορίζεις, οι μικρότεροι φίλοι σου επισημαίνουν συχνά πως το χαμόγελο δεν εναπόκειται σε μια συγκεκριμένη ή ειδική περίσταση.

Είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν τη ζωή, η αισιοδοξία εκείνη που κάποτε μας λείπει μα την επιζητούμε υποσυνείδητα, συνεχώς. Είναι τα μαθήματα που μας δίνουν χωρίς να το προσπαθούν και πολύ, είναι η οπτική με την οποία βλέπουν τον κόσμο, εκείνη η απροσδιόριστη μα καθ’ όλα θετική προσέγγιση ακόμα και για τα πιο δύσκολα.

Ένας κόσμος καλύτερος, μέσα απ’ τα μάτια ενός πιο νέου ανθρώπου που μπορεί να πόνεσε, μπορεί να σήκωσε τον σταυρό του, μα οι καιροί δεν αποτέλεσαν ποτέ κόντρα στο πείσμα τους. Αυτό το πείσμα για ζωή όσα κι αν πέρασαν, μέσα απ’ τα μάτια των πιο μικρών μας φίλων εμπερικλείει μέσα του ολόκληρα και πολύτιμα αποθέματα ψυχικής ισορροπίας. Γιατί η ηλικία δεν είναι ποτέ συνυφασμένη με τις εμπειρίες κι η ζωή έχει δείξει επανειλημμένα πόσο αμείλικτη μπορεί να γίνει αναγκάζοντας μικρά παιδιά να ωριμάσουν, μικρά παιδιά να στερηθούν, μωρά παιδιά να αναλάβουν και να εκτελέσουν με απόλυτη επιτυχία τα χρέη τους ως μεγάλοι.

Στα μάτια των μικρότερων φίλων σου, λαμβάνεις κι εσύ δύναμη να συνεχίσεις, στο χαμόγελό τους συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι τελικά και πως η μόνη μικρότητα είναι ο αγώνας που αρνείσαι κάποτε να δώσεις στο όνομα της γκρίνιας ή των δισταγμών σου. Στα πιο αθώα βλέμματα επιλέγεις να αποθέσεις όση εμπιστοσύνη σου απέμεινε και τα πιο μικρά παιδιά πάντοτε είχαν αυτό το προνόμιο. Αυτό! Μέσα απ’ την ψυχή των μικρότερων φίλων μας, θυμάσαι πως σου το οφείλεις να παραμένεις παιδί στην ψυχή σου, με μια απεριόριστη δόση ανθρωπιάς κι αξιοπρέπειας και τιμής που τα χρόνια να μη στα αλλοτριώνουν.

Για όλους τους μικρότερους φίλους μας που μας δίνουν καθημερινά μαθήματα ενηλικίωσης, πίστης στους στόχους και κυρίως στο ακατόρθωτο, πολλά απ’ τα ευχαριστώ του κόσμου τούτου, θα είναι πάντα λίγα.  Γιατί πώς να τους ευχαριστήσεις που σε κάνουν να μένεις ζωντανός στην ψυχή σου, που σε ωθούν να θες να προχωρήσεις μέσα από την επιμονή τους σε καταστάσεις που εσύ θα παρέδιδες προ πολλού τις προσπάθειές σου;

Για την τρέλα που μου υπενθυμίζεις ότι πρέπει να έχω, για τη βοήθεια που δεν έδωσαν οι μεγάλοι κι εσύ την έδωσες πριν καν τη ζητήσω, για τη ζωντάνια σου, το πείσμα σου, την υπέροχη νιότη σου, για το ότι είμαι φίλη σου, εγώ σε ευχαριστώ!

Στην αγαπημένη μου Μαρίλια, με όλη μου την αγάπη!