Εκεί που οι άλλοι είδαν κενό, εγώ είδα τον θησαυρό σου

Ποιες σταθερές, ποιες προϋποθέσεις και ποια δεδομένα κριτήρια; Όσο κι αν τα έκτιζα σαν κάστρα με άρτια στρατηγική, κατάφερες να τα καταρρίψεις αβίαστα, εύκολα, άθελά σου. Κι ας αληθεύει πως όλοι οι άνθρωποι έρχονται για να σου μάθουν κάτι, εσύ με έκανες σίγουρα να ξεχάσω τα πιο πολλά. Με έκανες να ξεχάσω κάθε σενάριο για την αναπηρία των συναισθημάτων μου. Είμαι βλέπεις, πεπεισμένη πως έχω τεράστια αποθέματα αγάπης, ίσως και τα μοναδικά ίχνη αληθινής αγάπης που τελικά διαθέτει ο οργανισμός μου.

Είσαι ό,τι ακριβώς αρνιόμουν, είσαι όσα δεν ήθελα ποτέ να συναντήσω, είσαι όσα με στέλνουν ακριβώς στον αδιέξοδο γκρεμό των προβληματισμών και των ερωτηματικών. «Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω», παίζει στο ραδιόφωνο και χαμογελώ με τον μαζοχισμό μα και με τις καταφατικές αντιδράσεις που δίνει κάθε τόσο η πειραγμένη λογική μου.

Και μεταξύ μας, μου τη δίνει ο τόσο διαχυτικός αυθορμητισμός σου, η σταθερή αγένειά σου, η αμηχανία σου στο να μιλήσεις σοβαρά. Μου τη δίνει κυρίως που με έναν καθ’ όλα μυστήριο τρόπο έχεις καλύψει τα περισσότερα καλά του χαρακτήρα σου που για έναν ακόμα πιο μυστήριο λόγο, έχω την ικανότητα να διακρίνω καλά κι επαρκώς καθαρά.

Βλέπεις, δεν είσαι στ’ αλήθεια ούτε άγριος, ούτε αδιάφορος, ούτε τόσο δυναμικός όσο αφήνεις τους άλλους να πιστεύουν. Τον εαυτό σου δεν τον πείθεις κι ούτε κι εμένα. Μια μπερδεμένη ψυχούλα είσαι, που ο πόνος κι οι λανθασμένες επιλογές σε κατέστησαν ανίκανο να διαχειριστείς τη θλίψη σου και κυρίως διστακτικό στο να κυνηγήσεις τα καλύτερα, που ξεκάθαρα αξίζεις!

«Περικυκλωμένο από συναισθηματικά κενά», άκουσα να σε αποκαλούν. Πόσο αφελείς στ’ αλήθεια οι άνθρωποι και πόσο μικροί να αντιληφθούν πως μόνο κενό δεν είναι το μέσα σου. Έχεις να δώσεις πολλά, γι’ αυτό και πέφτεις σε λάθη. Γιατί θες να δώσεις στην αλήθεια σου σε εκείνη τη μία που θα κάνει κομμάτια τις άμυνές σου. Μα έχεις ξεχάσει τι θες κι όλο συμβιβάζεσαι σε ιστορίες αδιέξοδες, σε ιστορίες που δε σου κάνουν, σε ιστορίες που μόνο μειώνουν την υπόστασή σου.

Ξύπνα και διάβασε για μία μόνο φορά τα μάτια σου. Πόσο μαγικό που αστράφτουν με διαφορετικό τρόπο σε κάθε σου αντίδραση μα με την ίδια, αμείωτα σταθερή, λάμψη. Λένε πολλά τα μάτια σου μα όλο τα βάζεις να κοιτάνε αλλού σε καταστάσεις που τις περιμένει μονόδρομος, σε καταστάσεις καταδικασμένες στο λάθος.

Ίσως δεν είμαι εγώ μα θα’ ναι στ’ αλήθεια τυχερή εκείνη που θα καταφέρει να σε ξεκλειδώσει, εκείνη που θα κατορθώσει να εξωτερικεύσει και να διατηρήσει όλα τα μοναδικά όμορφα που κρύβεις στην ψυχή και το κεφάλι σου μα κάπου μπερδεύεσαι κι η ροή τους αλλάζει πορεία. Θα ‘ναι τυχερή γιατί άπαξ κι εντοπίσει το ατόφιο διαμάντι του χαρακτήρα σου, μόνο αγάπη θα μπορεί να σου δώσει, ό,τι δηλαδή χρειάζεσαι τώρα, ό,τι χρειαζόσουν απ’ την πρώτη στιγμή που σε διέλυσαν.

Ξέρεις, πονάμε κι οι δυο πολύ. Μα κάποιες πληγές περιμένουν το κατάλληλο αντίδοτο για μια επούλωση λυτρωτική. Κι αν δεν είμαι εγώ, εσύ σίγουρα για μένα είσαι η ακριβής επούλωση σε κάθε Γολγοθά του παρελθόντος μου. Γι’ αυτό, ακόμα κι αν δεν είμαι εγώ η μία, εγώ σε ευχαριστώ.