Εσύ, ο πιο γλυκός αποσυντονισμός μου

Λατρεμένε μου. Ναι «λατρεμένε μου». Όσα και ό,τι διστάζω για τους δικούς μου λόγους να αφήσω να φανούν, κάπου εδώ δεν έχουν λόγο να κρύβονται. Ανέκαθεν το χαρτί αποτελούσε ασφαλή μα και και την πιο ειλικρινή γύμνωση της αλήθειας μας.

Έχω δοκιμαστεί ολοκληρωτικά ένα χρόνο τώρα. Τα κριτήριά μου, οι ανοχές μου, οι προϋποθέσεις του θυμού μου, έχουν όλα προσπεράσει τα παλιά επίπεδα. Η ζωή μου έχει αποδείξει ακόμα μια φορά πως μπορεί να σε δοκιμάσει ανελέητα χωρίς καν να νοιάζεται για την έγκριση, τις αντοχές, τη δική σου γνώμη, εσένα, που σε αφορά τόσο άμεσα.

Έχω πιάσει που λες τον εαυτό μου να διερωτάται για ώρες γιατί παραμένει προσκολλημένος πάνω σου. Σε εσένα, το τόσο μυστήριο, επικίνδυνο, μα απεριόριστα γοητευτικό πλάσμα. Είσαι αριθμημένα όλα όσα θα απέφευγα σε άνθρωπο. Είσαι που λες, η κατευθείαν δίοδος της καταστροφής μου, των κριτηρίων εκείνων που ποτέ δε θα φτάσεις, ο χαρακτήρας εκείνος που όσο και να μανιάζω δεν πρόκειται ποτέ να συνεννοηθώ.

Με μπερδεύεις. Με συγχύζεις. Η κυκλοθυμία σου κατέστησε το μυαλό μου σε μια βασανιστική παγίδα με εμένα αδύναμο πιόνι να χειριστεί τα διαδοχικά κουβάρια που δημιουργούνται μέσα της. Τα λόγια σου, οι πράξεις σου, οι αποφάσεις σου, όλα συνάδουν ακριβώς αντίθετα με την τροπή της ζωής μου. Αντιτίθεσαι σε κάθε ίχνος μιας απόφασης δικιάς μου κι αυτό το κάνει ακόμα πιο παράλογο. Μα αν τελικά έχει ο έρωτας ορισμό, δε θα χαρακτηρίζεται κυρίως από αυτό παράλογο;

Με αποσυντονίζεις. Με θέτεις εκτός των ορίων μου. Με θέτεις κυρίως μακριά από τον κλοιό της σοβαροφάνειας που έχω συνηθίσει χρόνια τώρα. Με ξεβολεύεις, μα μου δείχνεις παράλληλα μια καινούρια, μια καθόλου γνώριμη ούτε καν σε εμένα, πτυχή του εαυτού μου. Μια εκδοχή αβίαστα χαρούμενη, μια εκδοχή χαλαρή, έναν εαυτό μου που μπορεί να ανασαίνει χωρίς κόστος.

Για χάρη σου επιδιώκω να είμαι πάντα ο εαυτός μου. Για χάρη σου δεν αφήνω πια ούτε λεπτό το χαμόγελό μου να λάβει δευτερεύουσα σημασία. Λατρεύεις το χαμόγελό μου κι αυτό έχει φυλαγμένες για ‘σένα τις πιο όμορφες, τις πιο μοναδικές εκδοχές του. Από εσένα που τα παρατάς με την πρώτη ευκαιρία, εγώ έχω έναυσμα να αυξάνω ολοένα και πιο πολύ τα επίπεδα του αγώνα, της πάλης και της αντοχής μου. Κι αν έστω στο ελάχιστο επηρεάζω τη θετικότητά σου, δεν υπάρχει περίπτωση να τα παρατήσω ποτέ, για τίποτα.

Μέσα στους δισταγμούς σου καθρεφτίζονται οι πιο καλά κρυμμένες δυνάμεις μου, δίνοντάς σου την υπόσχεση να σου μεταδώσουν κάθε ισχύ τους. Μπροστά στο τι γίνομαι μαζί σου λοιπόν, κάθε αντίθεση και κάθε αποσυντονισμός που μου προσφέρεις αποδεικνύονται περιττοί ή ίσως και απαραίτητοι. Βλέπεις, με κάνεις να πιστεύω πως όλα πια έχουν τους λόγους τους κι αν ένας από αυτούς είναι ο εαυτός μου, τότε θυσιάζω πολλά και τότε σου αξίζουν ακόμα πιο πολλά.

Μαζί μου είσαι αλλιώς. Το λένε συχνά και μεταξύ μας, ανέκαθεν το πίστευα κι ας μην έχω θελήσει ακόμη να προδωθώ. Είναι γιατί κι εσύ μαζί μου θες να απλώνεις την πιο αληθινή πτυχή του εαυτού σου κι ας είναι και τσαλακωμένη. Γιατί μάτια μου, γνωρίζεις πως εδώ δεν κινδυνεύεις. Και δε χρειάζεται να λέμε πολλά. Βλέπεις, τα μάτια μας έχουν αποδειχθεί ισχυροί δέκτες κι αποδέκτες της μεταξύ μας επικοινωνίας με μια μεταξύ τους χημεία ασύλληπτη.

Έχω πάψει πλέον να στεναχωριέμαι για το τι θα γίνει και τι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Μου αρκεί που για χάρη σου ένας καινούριος εαυτός μου αναδιπλώθηκε και μεγαλουργεί. Μου αρκεί πιο πολύ που για χάρη μου έχεις την ανάγκη να γίνεσαι καλύτερος χωρίς καν να χρειαστεί να σου υποδείξω τίποτα.