Έχω κι εγώ ψυχολογικά!

Ένα κεφάλι, αλλά αμέτρητες καταστάσεις στις οποίες πρέπει ν’ ανταπεξέλθoυμε κι άλλοι τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι τους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε καθημερινά είτε θέλουμε, είτε όχι.

Τις στιγμές που όλα φαντάζουν ένα ατελείωτο κουβάρι στο μυαλό μας κι η άκρη ούτε που αχνοφαίνεται, είναι λες και βρισκόμαστε σε μια απροσδιόριστης φύσης πάλη. Εμείς με τις σκέψεις μας τις πιο φιλοσοφημένες, αλλά κι αυτές που δε μπορούμε καν να ξεστομίσουμε, δίνουμε ρεσιτάλ μονόπρακτου για όσα μας πιέζουν μέχρι το κόκαλο.

Καταβάλλουμε πάμπολλες προσπάθειες πότε για να προσαρμοστούμε στα μέτρα που μας προστάζουν ετσιθελικά και πότε για να μη συμβιβαστούμε στο συστημικό κόσμο τους.

Κάπου λοιπόν στη προσπάθεια, λίγο-πολύ, τα χάνουμε. Είτε πετυχαίνουμε είτε αποτυγχάνουμε, μία εκκρεμότητα διαύγειας σίγουρα παραμένει.

Και μέσα σ’ αυτό τον μαύρο χαμό των ανυπότακτων σκέψεων που σε γυροφέρνουν, πρέπει ντε και καλά να γνωρίσεις όλο και κάτι το καινούριο.

Ε ναι, λοιπόν! Έχω κι εγώ ψυχολογικά και πώς να μην είχα με τόσα κουλά που μου συμβαίνουν;

Μέχρι να συνηθίσω κάτι, κάτι άλλο έχει ήδη αλλάξει χωρίς να με ρωτήσει κι εγώ πιέζομαι όλο και περισσότερο. Πόσα να αποδεχτώ και πόσα να χωνέψω, όταν κάθε τι που είχα σίγουρο έρχεται να συγκρουστεί με όλο και μεγαλύτερες βλακείες που θέλουν να μου θεσπίσουν ως μόδα;

Όλ’ αυτά που έχω στο μυαλό μου χρόνια τώρα και θέλω να υλοποιήσω, όταν ο άλλος απ’ το πουθενά μου τα χαλά, πως να μην εκνευριστώ και να θέλω να ορμήξω; Πώς να μη μου μείνει ο φόβος ότι κάθε τι που κάνω πάντα θα βρίσκει έναν απρόσμενο τοίχο μαλακίας δημιουργημένο από άλλους;

Και μετά με λένε τρελή. Αχ και να ‘ξεραν πόσα κύτταρα υπομονής πάλεψαν και ηττήθηκαν μέχρι να βγω εγώ εκτός εαυτού!

Έχω κι εγώ ψυχολογικά κι αυτά με κάνουν ν’ αντέχω και να παλεύω ακόμη και τ’ απάλευτα.

Τα ψυχολογικά μου είναι η δύναμη που με υποβάλλει σε μια αναμέτρηση με όσα μου αρέσουν κι όσα σιχαίνομαι. Είναι η ζυγαριά σ’ όσα θέλω να κρατήσω κι όσα αναγκάζομαι να χωρέσω στη ζωή μου.

Τα ψυχολογικά μου είμαι εγώ. Κι αυτό είναι απόλυτα υγιές. Γιατί όσο μου προσφέρουν άπειρη δόση αυτοκριτικής, μόνο καλό μου κάνουν. Εγώ και τα ψυχολογικά μου κάνουμε ίσως το πιο αχτύπητο δίδυμο. Συμφωνούμε, διαφωνούμε, πλακωνόμαστε και σκυλοβριζόμαστε, αλλά πάντα καταλήγουμε ασφυκτικά μαζί. Ένας ατελείωτος και απόλυτα εξαρτητικός έρωτας.

Και μη με βλέπεις σαν κανένα εξωγήινο τυπάκι, γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι αχνοβράζουμε. Εκεί βαθιά μέσα σου, εκεί που σε πονά ο άχρηστος που σε πλήγωσε, η αχάριστη που σ’ άφησε, οι φίλοι που σ’ έγραψαν, η οικογένεια που δε σου έδωσε όσα θα’ πρεπε, εκεί ακριβώς βρίσκονται τα απαγορευμένα κουμπάκια που άπαξ και τα πατήσεις, κάηκες. Γιατί εκεί φοβάσαι ακόμα και τον εαυτό σου για όσα νιώθει κι όσα δεν μπορεί ακόμα να οικειοποηθεί.

Αυτά που ντρέπεσαι να παραδεχτείς, αυτά που στα ηλίθια ματάκια σου σε καθιστούν μικροπρεπή, αυτά είναι κι η μοναδική αδιαμφισβήτητη αλήθεια σου. Κι επειδή τα ψυχολογικά απωθημένα είναι πολλά, τα ‘χεις καλά κρυμμένα σε θέση «βλέπω και δεν ακουμπώ».

Είναι πολλά τα ψυχολογικά κι είναι όλα δικά μας. Όσα κρύβεις για τα μάτια του κόσμου, βράζουν επικίνδυνα μέσα σου γιατί είναι τρομακτικά δύσκολο έως μάταιο να παλεύεις με την πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού σου.

Όσα έζησες είσαι εσύ. Αλλά όσα απ’ αυτά τα έζησες πιο έντονα και σε στιγμάτισαν ή σ’ έκαναν δυνατό και σ’ έθεσαν δέσμιο του χρόνου κι ανίκανο να προχωρήσεις όσο θα ‘θελες, όλα αυτά είναι περισσότερο εσύ.

Γι’ αυτό κι εγώ κι εσύ κι όλοι μας έχουμε ψυχολογικά. Κι όσο πιο νωρίς το δεχτούμε, τόσο πιο νωρίς θα φτάσουμε σε αρμονία με τον εαυτό μας. Αυτό ακριβώς σημαίνει να τα βρεις με ‘σένα.

Βλέπω λοιπόν κατάμουτρα τ’ αναθεματισμένα τα ψυχολογικά, αυτήν την τόσο παρεξηγημένη, αλλά καθ’ όλα φυσιολογική λέξη κι αρχίζω κοσκίνισμα. Ό,τι δεν μ’ αρέσει το κόβω απ΄τον κατάλογο των κόμπλεξ μου. Ό,τι μου δίνει δύναμη το κρατάω κι άμα σ’ αρέσει!

Όσα έζησε η ψυχή μου δεν ξεγράφονται όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν δω, όσο κι αν αλλάξω. Τα κρύβω τα σημάδια που άφησε είτε η ξαφνικά αποκομμένη χαρά, είτε η θλίψη και τα καλύπτω με το πέπλο της επιφάνειας, αλλά πάντα με στοιχειώνουν. Και αυτό είναι άκρως φυσικό, αφού δεύτερη ψυχή δεν έχω. Εσύ;