Φεύγω για μένα μια φορά

Ένας χρόνος και κάτι. Υποθέσεις, σημάδια, συμπτώσεις, ψεύτικα χαμόγελα κι οτιδήποτε άλλο με απομάκρυνε από την πραγματικότητα μπορεί εύλογα να συνοψιστεί σε αυτόν τον ένα χρόνο. Ήσουν πολλά απ’ όσα δεν μπορούσα καν να προσδιορίσω στις πιο βαθιές επιθυμίες μου. Είχες πολλά απ’ όσα πραγματικά θα ήθελα να έχει ο άνθρωπός μου. Έβλεπα πολλά μέσα από τα τόσα αρνητικά που εξωτερίκευες.

Κάθε αρνητικό κομμάτι σου, εγώ έβρισκα τον τρόπο να το ωραιοποιώ και να το αποδέχομαι με μια δική μου και μόνο δικαιολογία. Εθελοτυφλούσα, ενώ η κατάσταση έδειχνε από την αρχή αδιέξοδη. Ένας κόσμος πλαστικός, ένας κόσμος γυάλινος κι εγώ μέσα σαν ό,τι πιο χαζό έπλασε ποτέ της η φύση. Κι ενώ νόμιζα πως έμαθα να με αγαπώ, εμπιστεύτηκα τα κριτήρια της επιλογής μου στηριζόμενη σε ένα ψέμα, σε κάτι που θα ήθελα, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.

Δεν ξέρω τι νιώθεις τελικά και δεν πρόκειται να αναλωθώ άλλο στο να τα βάζω με τους δαίμονες, τα ερωτηματικά και τις υποθέσεις που έχεις στο κεφάλι σου. Παραιτούμαι γιατί ένα χρόνο μετά, ο τραγικός απολογισμός με τον εαυτό μου φωνάζει από μακριά στασιμότητα και αδράνεια. Τα χρόνια περνούν κι οι άνθρωποι εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε υποθέσεις κι ενώ όσα θέλουν, δε γίνονται και βλέπουν πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, συμβιβάζονται στα ερωτηματικά, στα μέτρια, στο τίποτα.

Δεν είναι που σταμάτησα να νιώθω. Είναι που μου λείπει και που επιζητώ έτσι για αλλαγή μια φορά, το αμοιβαίο. Δεν είμαι όσα ζητάς, προφανώς, μα εγώ με το τι είμαι συμφωνώ σαν απόλυτα συμβατός δότης κι ως τέτοιος προτίθεμαι να προχωρήσω. Και στην τελική, όσα κι αν βλέπω εγώ πίσω από την τσαλακωμένη εικόνα σου, εκείνο που μας καθορίζει κι αποτελεί αφορμή για κριτική είναι οι πράξεις μας. Όσο κι αν πιστεύω εγώ σε σένα, φροντίζεις καθημερινά πολύ καλά για να με αμφισβητείς, για να προκαλείς τη λογική μου και να καθιστάς μάταια κάθε μου προσπάθεια.

Δεν υπήρχες ποτέ κι αν η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη απ’ όσο τη φαντάζομαι, προτιμώ μια σκληρή κι επώδυνη πραγματικότητα από ένα χλιαρό ψέμα κι από κάτι φτηνές υποθέσεις. Στην τελική, στα σύννεφα πετάνε μόνο οι αδύναμοι. Κι εγώ αδύναμη δεν είμαι. Λύγισα κι ίσως ξαναλυγίσω στην προσπάθειά μου να συμμορφωθώ με το παρόν, μα πισωγυρίσματα δε χωράνε πια, δεν το επιτρέπει η πονεμένη εικόνα μου. Κι αν η μοναξιά είναι το πεπρωμένο μου, τουλάχιστον θα ξέρω πως πάλεψα ισάξια μαζί του προβάλλοντας μπροστά όλα εκείνα που μου έμαθε η ζωή στο πέρασμά της.

Να ‘σαι πάντα καλά στο άγνωστο σύμπαν σου, μα να ‘χω κι εγώ πάντα δύναμη να προχωρώ και να μην πιστεύω σε ελπίδες που φαίνονταν από την αρχή απομακρυσμένες. Κάνουν εύκολα οι άνθρωποι σενάρια, διαμορφώνουν το μυαλό τους τόσο σμιλεμένα που καταλήγουν στο τέλος να πιστεύουν σε παραισθήσεις, να ζουν με ψευδαισθήσεις να προσκυνούν με απάθεια καταστάσεις πολύ απομακρυσμένες από αυτά που στ’ αλήθεια ισχύουν.

Πάμε ξανά, αυτή τη φορά με μάτια πιο ανοικτά και με το δείκτη του ρεαλισμού εμφανώς πιο υψωμένο. Δεν ξέρω τελικά αν αλλάζουν ή όχι οι άνθρωποι, αλλά σίγουρα δεν αλλάζουν μόνο με το να πιστεύουν οι άλλοι σε αυτούς. Μακάρι να βρεθεί η μια που θα σε ξεκλειδώσει και θα ημερέψει τα κύματά σου, μακάρι να βρεθεί εκείνη η μία που θα καταφέρει να βγει σωτήρια από εκείνο το τεντωμένο σχοινί στο οποίο θα πορεύεται μαζί σου.

Δεν είμαι εγώ. Δεν ήμουν εξ αρχής εγώ. Κι αυτό μόνο δείγμα αδυναμίας, αποτυχίας κι ανικανότητας δεν είναι. Η προσωπική γαλήνη του ανθρώπου πρέπει πάντα να αποτελεί αυτοσκοπό. Κι αν τα έχασα από καιρού αυτά, αντιλαμβάνεσαι πως αυτός που προηγείται να βοηθήσω δεν είσαι εσύ, δεν είναι κανένας, παρά μόνο ο εαυτός μου. Γιατί ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι φύγουν, εγώ κι η συνείδησή μου θέλω να πορευόμαστε μαζί. Φεύγω για μένα μια φορά λοιπόν. Μια φορά για μένα!