«Σε θέλω, σε θέλω τόσο που φοβάμαι ακόμα κι εμένα, που φοβάμαι που νιώθω..». Κι έτσι κατορθώνεις κάποτε να νιώσεις τόσα πολλά μα αυτά φαντάζουν τόσο λίγα παραταγμένα στην πραγματικότητα της ψυχής σου, του μέσα σου, του πιο αληθινού καθρέφτη σου.
Είσαι ξαφνικά αλλιώς, ένας καινούριος εαυτός που γοητεύει ακόμα και ‘σένα τον ίδιο, τον πλέον μειωμένης αυτοπεποίθησης κι αυτοεκτίμησης, άνθρωπο. Είσαι γεμάτος δύναμη, πιο πολλή κι από όση ήσουν οπλισμένος πριν ξεσπάσουν οι μπόρες σου. Μα τα δύσκολα πέρασαν κι εσύ ένιωσες ξανά. Κατ’ ακρίβεια, ένιωσες όσα δεν πίστευες ποτέ πως θα νιώσεις, όσα δεν ήξερες καν πως υπάρχουν.
Ένα χαμόγελο μόνιμα χαραγμένο και μια ελπίδα, ίσως χωρίς ουσιαστικές αφορμές μα είναι όλη δική σου κι ικανή να σε κάνει να θες να προχωρήσεις μανιασμένα. Ερωτεύτηκες ξανά, λες και ξαναλές προσπαθώντας να ακούσεις μιαν αντίρρηση, μια αμφισβήτηση απ’ τη συνείδησή σου μα όμως είναι η πρώτη φορά που όλα συμφωνούν πως κύλησες και πάλι σε όσα σε έριξαν κι αυτήν τη φορά μέσα σου κι ας φοβάσαι, το θες, το θες πιο πολύ απ’ όλα.
Είναι τόσο πολύτιμο που αισθάνεσαι και πάλι τις φλόγες να καίνε για κάπου αλλού, τόσο μοναδικό, που η εξωτερίκευση όσων νιώθεις φαντάζει τις περισσότερες φορές, περιτή. Να πεις τι; Να εκφράσεις τι; Ό,τι κι αν πεις είσαι πλέον κάτι πέραν από σίγουρος ότι δεν πρόκειται ποτέ να εκφράσει με σαφή επάρκεια όσα πραγματικά νιώθεις, να αποτυπώσει την πραγματική ισχύ όσων μέσα σου καλπάζουν, παλεύουν και μανιάζουν.
Κι οι κουβέντες σου είναι εδώ και πολλά χρόνια πολύτιμες. Σκέφτεσαι πού να μιλήσεις, τι να πεις μα κυρίως θες να ‘σαι σίγουρος πως το νόημα όσων θες να πεις, των βαρυσήμαντων που έχεις να μοιραστείς, θα ληφθεί ακριβώς όπως το εννοείς, όπως εσύ το θες. Γι’ αυτό δεν τα σκορπάς τα μέσα σου, τα προστατεύεις σαν φυλακτά και τα αφήνεις να μεγαλώνουν και να βρίσκουν αντίκτυπο στις πράξεις σου, στην άξια έμπρακτη απόδειξη ότι ισχύουν.
Είναι κάποια συναισθήματα που τρέμουν να ειπωθούν, είναι κάποια χαμόγελα που φοβούνται να ερμηνευθούν και κάποια μάτια που δυσκολεύονται να εκδηλωθούν. Γιατί τα λόγια είναι λίγα για να τα αναδείξουν, για να μην καλύψουν τη δυναμική τους.
Γι’ αυτό και δε μιλάς. Αρκείσαι να μπολιάζεσαι με ανεκτίμητη δύναμη από ένα και μόνο χαμόγελο, από ένα φιλί που κλείνει μέσα του όσες φλυαρίες δεν πρόκειται να μπορέσεις να πεις ποτέ. Αρκείσαι στους χτύπους της καρδιάς σου που έχασαν το μέτρημα για ακόμη μια φορά μα φαντάζει πως είναι η πρώτη φορά κι όλα πριν από αυτό υπήρχαν απλώς για να σου φωνάξουν τη μηδενική ουσία τους.
Συναισθήματα ζωής, καρδιοχτύπια που συμβαίνουν μια φορά, αλήθειες ανάμεικτες που φοβίζουν μόνο που υπάρχουν κι εσύ να φτάνεις σιωπηλά στον ουρανό σου. Για όλα αυτά τα λόγια δε χρειάζονται γιατί οι λέξεις τα αδικούν, τα παρεξηγούν και τα μειώνουν.
Μη φοβάσαι που δε βρίσκεις λόγια να τα πεις. Να νιώθεις εκλεκτός που τα ένιωσες και τυχερός που δεν αρκούν οι λέξεις για να τα εκφράσεις. Μόνο που τα ένιωσες αξίζουν τόσα όσα δεν αξίζουν όλα τα αποφθέγματα που μπορούν να σε συγκινήσουν. Άσε τις ανάσες να μιλήσουν και τις σιωπές να ουρλιάξουν. Ζήσε το!
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
