Για να σε συναντήσω

Αντικειμενικά, η ζωή μου έχει δώσει κάθε λόγο να μην πιστεύω πια σ’ αυτήν. Μου έχει αποδείξει πόσο σκληρή μπορεί να γίνει και πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος ώστε να μάθει να περπατά στην άκρη του πεζοδρομίου μήπως κι ενεργοποιηθούν οι άμυνες αυτοπροστασίας του.

Έχω, που λες, δει τον εαυτό μου να κρύβεται σε γέφυρες και στενά για να κλάψει, να ξεσπάσει και να παρακαλά πως τα δάκρυα θα έχουν επιτέλους αυτή τη φορά στερέψει. Με έχασα κι ήμουν σίγουρη πως εγώ μην αγάπη μάλωσα με το γυαλί πιο κομματιασμένο και ραγισμένο από ποτέ. Ο ήλιος, που λες, μου προκαλούσε αηδία και για το χαμόγελό μου ούτε λόγος.

Στηριζόμουν στις απόψεις των άλλων, των κάθε τυχαίων άλλων κι έτσι αργοκυλούσα σταθερά χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα. Μα τυχερή κι εγώ μια φορά του λόγου μου, κάποια στιγμή κουράστηκα να υποφέρω. Στην τελική όταν συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν έρχεται πίσω αποφάσισα να με βρω ξανά. Άργησα -πολύ- μα τώρα ξέρω καλά πως τίποτα πια δεν μπορεί να με πονέσει πια.

Έμαθα να εμπιστεύομαι τα κριτήριά μου, τα κλικ, τους ενθουσιασμούς μου γιατί πολύ απλά είναι πλέον κάτι περισσότερο από πολύτιμα. Κι αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος που επιμένω ακόμα σε σένα κι ας είσαι όλα τα αρνητικά που είχα οριοθετημένα στο κεφάλι μου. Γιατί για να σε έχω επιλέξει και να σε επιλέγω κάθε μέρα από τότε, προφανώς κάτι ξέρω.

Όλοι λένε πως δεν είσαι για μένα. Όλοι βλέπουν πολλά την ίδια στιγμή που εγώ βλέπω άλλα. Και μέσα σε αυτά κι εκείνα τα υπόλοιπα που είδα στα μάτια σου απ’ την πρώτη στιγμή, εκείνα που κάλυπταν το πέπλο του δυνατού, του αδιάφορου, του συναισθηματικά κενού. Αυτά που με τον καιρό ξεδιπλώνονται απλώς για να επιβεβαιώσουν το αρχικό μου ένστικτο.

Για κάποιο λόγο νιώθω πως ταιριάζουμε. Και την ίδια στιγμή η λέξη φαντάζει τόσο μικρή. Απ’ τις ώρες που κοιμόμαστε, που ξυπνάμε, τις λεπτομερείς συνήθειές μας κάθε μέρα, μέχρι και την κρυμμένη ευαισθησία μας, όλα αυτά έρχονται για να γεφυρώσουν όλες τις μεγάλες διαφορές στους χαρακτήρες μας, που μεταξύ μας, ευτυχώς που υπάρχουν.

Να ξέρεις πως δεν υπάρχει κάτι πιο αγνά όμορφο απ’ το χαμόγελό μου κάθε φορά που συμβαίνει κάτι μαζί σου, που έχω ήδη προβλέψει. Οι συμπτώσεις μαζί σου είναι αφορμές για ακόμη ένα καρδιοχτύπι, επίσης πολύτιμο. Γιατί μπορεί να μη σου έχω μιλήσει ακόμη, αλλά η ισχύς του ενστίκτου μου είναι κι ο μοναδικός λόγος που αντέχω ακόμη.

Πολύ συχνά πια, κλείνομαι στον εαυτό μου. Δεν μπορώ να το χειριστώ κάποτε όλο αυτό. Γιατί πολύ απλά δεν ξέρω τι συμβαίνει στ’ αλήθεια στο πολυφθαρμένο -ομολογουμένως- κεφάλι σου. Έχεις μπει για τα καλά στη ζωή μου, κάτι για το οποίο ήμουν πεπεισμένη για όλους εκείνους τους μήνες που λέγαμε με το ζόρι ένα γεια. Κι ας μην πιστεύω σε πεπρωμένα, πιστεύω στην έλξη της ανθρώπινης δύναμης. Κι η δύναμή μου θέλει σαφέστατα τη δική σου γοητευτική ισχύ.

Για να σε συναντήσω. Για να σε κάνω να απορείς. Για να μου δείξεις πως τελικά αντέχω. Γι΄αυτό έγινε ο κόσμος, μάτια μου, γι ‘αυτό!