«Θέλω να γίνω φιλόλογος, μαθηματικός, χημικός». Ο κάθε ένας μας κάποια χρόνια πίσω βρίσκει τον εαυτό του γεμάτο όνειρα και με έναν ενθουσιασμό που ορκιζόσουν πως δύσκολα θα μπορούσε να εκλείψει. Δεν είχες μείνει μόνο στα όνειρα. Στερήθηκες μέσα από την ψυχή σου εφηβικά απογεύματα, Σαββατιάτικες εξόδους, Κυριακάτικες βόλτες, στιγμές δικές σου κι όλα αυτά στο όνομα των στόχων σου. Ήταν όλα όσα ήθελες κι ήσουν αποφασισμένος. Η ζωή σου είχε στόχους άρα νόημα.
Χαμογελούσες στις δυσκολίες, χαμογελούσες στις αποτυχίες, πείσμωνες στο κάθε διαγώνισμα που σε έφερνε ένα σκαλάκι πιο κοντά στα οράματά σου. Όσο πλησίαζε ο καιρός, άρχιζες να κάνεις τα όνειρά σου πιο συγκεκριμένα, επιλέγεις και πόλη για να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου κι όλα πια αρχίζουν να μετρούν αντίστροφα. Για κάποιους από εμάς κυριολεκτικά κιόλας μιας και σβήναμε τις μέρες απ’ τα ημερολόγια για χρόνια πριν. Ξέραμε τι θέλαμε.
Κι έρχονται οι σπουδές κι ένας κύκλος όλο υποσχέσεις. Στο κόκκινο. Το διάβασμα, οι ζωές μας, η αλλαγή κι η άμεση διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, οι πρώτες πληγές, τα πρώτα οριστικά μαθήματα διαχείρισης του εαυτού μας. Μα μέσα απ’ τα δύσκολα, οι στόχοι μας παρέμειναν στόχοι. Και το πήρες στο τέλος το πτυχίο, πήρες και το μεταπτυχιακό και κάποιοι προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα στο διδακτορικό. Χρήματα και κόπος να φεύγουν με ταχύτατους ρυθμούς, μα χαμόγελα να σκορπίζονται ακόμα. Είχες στόχους!
Αυτό ακριβώς. Είχες στόχους, είχες οράματα, είχες σχέδια για το μέλλον. Πόσο επώδυνο είναι στ’ αλήθεια για μια ψυχή να της κόβουνε τα όνειρα στη μέση; Κι όλα εκείνα τα ξενύχτια για να μην κοπώ για τέταρτη φορά το βουνό των εργαστηρίων; Κι όλα εκείνα τα χρήματα στα οποία επένδυσαν οι γονείς μου για να έχω μερίδιο στο όνειρο που πάντα σχεδίαζα; Με ποιο δικαίωμα τα παραλύεις όλα και στερείς από μια ζωή τη ζωή της; Με πόσο θράσος και πόση σαπίλα στην ψυχή σου λες σε ένα νέο να σταματήσει να ζει και πως το μέλλον του στο εξής θα οριοθετείται από εμπαιγμούς; Εκατοντάδες βιογραφικά σου, που αντικειμενικά πληροίς τα κριτήρια, να περιμένουν απάντηση, συνεντεύξεις που δε διευθετήθηκαν ποτέ κι όσες έγιναν δε σε προτίμησαν γιατί δεν ήσουν αρκετά γνωστός τους.
Θέλω μια ημέρα και μια κάμερα που θα προωθηθεί εκεί που πρέπει. Εγώ πάντως βλέποντας και μόνο πόσο άγχος μπορεί να χωρέσει στη μέρα ενός νέου επιστήμονα, πόση αγωνία, πείσμα, χαρά, λύπη και θυμός μαζί μπορούν να συνυπάρξουν σε μια ημέρα, προφανώς και θα ένιωθα τύψεις από μέρους τους. Δεν το κάνουν αυτοί που πρέπει, ας το κάνει, κάποιος, κάποτε.
Δεν είμαστε μίζεροι, δεν είμαστε τεμπέληδες και σίγουρα η ομορφιά των ονείρων μας είναι δεδομένη. Η αγνότητα των στόχων μας είναι εμφανώς υπάρχουσα. Ρίξαμε τα οράματά μας στον πιο χαμηλό τους πήχη μα όταν τα πετυχαίνουμε, χαμογελάμε. Γιατί σε έναν καιρό που δε μας στηρίζει, σε μια κοινωνία που πετάει τα παιδιά της, αυτά παλεύουν με θέληση ακόμη.
Στα όνειρα που μας τα έχουν δώσει άδεια, στο μέλλον που έχει σημεία λήξης κι αναφοράς, στις στιγμές απελπισίας και στις στιγμές που λυγίσαμε, αλλά κυρίως στο χρόνο και στην κούραση για να δούμε τις σκέψεις μας να πραγματοποιούνται. Γι’ αυτά και μόνο συνεχίζουμε!
Να χαμογελάμε μόνο θέλουμε, να χαμογελάμε κι ας παλεύουμε με δανεικά φτερά!
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
