Ο κόσμος θες-δε θες, προχωρά. Αδιαμφισβήτητα αλλάζει μα η αλήθεια είναι πως η αλλαγή του σε τρομάζει, κυρίως για τα επόμενα που ακολουθούν κι είσαι πεπεισμένος προς θα σε εκπλήξουν κατ’ επανάληψη.
Επιφάνεια, ευκολία, επιδερμική ανάλωση στα συναισθήματα, είναι λίγα μόνο απ’ τα πολλά που εύλογα σε κουράζουν, τα αποφεύγεις κι απογοητεύεσαι. Γίναμε τόσο εύκολοι στην καθημερινότητά μας, σαν καλουπωμένα ρομπότ που χρησιμοποιούν πανομοιότυπες εκφράσεις που αναλογούν σε συγκεκριμένες στιγμές, αντιδράσεις, περιστάσεις.
Ευκολία χωρίς μέτρο στα λόγια, στις σχέσεις, στις πίκρες, στη δοτικότητα, στην οικειοποίηση. Πότε τρομερά διστακτικοί κι απόμακροι, με φανερή έλλειψη ουσιαστικής κοινωνικοποίησης και πότε αδικαιολόγητα διαχυτικοί, με οικειότητα που δε μας δόθηκε ποτέ αφορμή για να την έχουμε, με φιλικότητα κι άνεση που παρεξηγούν κι αδικούν τη σημασία των λέξεων.
Αγάπη μου, ομορφιά μου, αγόρι μου, κοπέλα μου -κι άλλα τόσα που μέσα στις μέρες χάνουν την ουσία τους. Βαφτίσαμε φιλία την ευγένεια κι υποχρέωση την υπερβολή και σκορπάμε σαν μόδα εποχής τα λόγια μας, τα νάζια μας, τα υποκοριστικά, τα χαϊδέματά μας.
Τρέχουμε με το γκάζι πατημένο χωρίς παύση, τρέχουμε κι όλα τα αντιμετωπίζουμε ως ίδια. Με πόση ευκολία θεωρούμε κοντά μας ανθρώπους, καταστάσεις, αντικείμενα, τα θεωρούμε δικά μας και τους συμπεριφερόμαστε ως έτσι. Μα ξεχνάμε, επιπόλαιοι κι εμείς του λόγου μας, πως είναι ακόμη άνθρωποι με προσωπικά όρια, με φραγμούς στο επίπεδο εξωτερίκευσης και συνεπώς στο επίπεδο που αποδέχονται συμπεριφορές απ’ τους γύρω τους.
Ούτε ξενέρωτοι, ούτε αντικοινωνικοί, ούτε αγενείς, ούτε ασεβείς. Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν μέχρι πού δέχονται μα κυρίως ξέρουν από ποιους, από εκείνους τους λίγους που τα αποδέχονται.
Τείνει ο κόσμος να γίνει ένα μεγάλο στρώμα με χάδια κι αστεία μα όλο και παραπονιέται τελικά για τις συνεχείς παρεξηγήσεις. Μα όσο πιο εύκολα σε γνωρίσει ο άλλος, τόσο πιο εύκολα θα διαφωνήσει, θα αγνοήσει τρόπους και σωστές συμπεριφορές σε μια ρήξη σας. Η ευκολία με την οποία σκορπάμε τα μου, ο παιχνιδιάρικος τόνος της φωνής μας στα πάντα, η χωρίς αφορμή άνεση, όλ’ αυτά μας υποτιμούν.
Το θέμα είναι να ξέρεις μέχρι πού να οικειοποιηθείς, να συμπεριφέρεσαι και να δρας με βάση τα δεδομένα σου, τα αυστηρά μα μοναδικά δεδομένα που σου προσφέρει ο κάθε άνθρωπος με τον οποίο συναναστρέφεσαι.
Σου αξίζει άλλωστε να αναγνωρίζεις πόσο πολύτιμη είναι η κάθε εκδοχή σου, ακόμη κι η πιο αστεία, η παιχνιδιάρικη πτυχή του εαυτού σου κι από μόνος σου να επιλέγεις ποιοι θα είναι οι τυχεροί που θα τη βιώσουν.
Να σε γνωρίζει ο άλλος σταδιακά. Να προσέχεις πού φέρεσαι με άνεση, να μην εθελοτυφλείς στις ασπίδες που σου στήνουν οι άνθρωποι στο όνομα της δικής σου αδιανόητης φλυαρίας.
Δικός μας δεν είναι ούτε ο εαυτός μας με τόση πάλη που διανύουμε για να τον γνωρίσουμε. Όσο περαστικοί είμαστε εμείς, άλλο τόσο είναι και τα όσα έχουμε, οι όσοι συναναστρεφόμαστε, οι καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε για λίγο -μέχρι το τέλος που θα’ ρθει- αντιμέτωποι.
Κι αν το κάνουμε όλο αυτό στο όνομα μιας κακιάς, ανθρώπινης συνήθειας, οι συνήθειες είναι επιλογές και μπορούν σε κάποιο βαθμό, τουλάχιστον, ν’ αλλάξουν. Τίποτα δε σου ανήκει, γι’ αυτό τα «μου» κομμένα μα ραμμένα στα μέτρα της κρίσης μας!
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊώννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
