Η νεανική επιχειρηματικότητα θέλει κότσια

Να επιστρέφεις απ’ τις σπουδές σου με ενθύμια κάποιες γερές δόσεις κούρασης, μαθημάτων ακαδημαϊκών και μη, απογοήτευσης, αδικίας και μιας γενικής ωρίμανσης για τη ζωή. Να επιστρέφεις πίσω στην καρδιά μιας τεράστιας οικονομικής κρίσης, που μεταξύ μας δε λάμβανες υπόψιν και πολύ μέχρι που παραγνωριστήκατε με άσχημους τρόπους με το άσχημό της πρόσωπο.

Έχεις εκατοστίσει την αποστολή βιογραφικών, και την απόρριψή ή και την απουσία μιας απάντησης, πριν καν το καταλάβεις. Θέσεις εργασίας λιγοστές κι εκείνες που υπάρχουν δε συμβιβάζονται καν με το επίπεδο αξιοπρέπειας που αξίζει σε έναν άνθρωπο. Και να μην το ‘θελες, τα όνειρά σου έχασαν κάτι απ’ τη λάμψη και τη ζωντάνια τους. Είσαι αντιμέτωπος με ένα μέλλον για το οποίο κανείς δε σε ρώτησε κι ας αφορά εσένα αποκλειστικά.

Ξέρεις όμως, μέσα στα τόσα αρνητικά που σε μπόλιασαν οι ατυχίες, βρίσκεται κι εκείνο το ένα, μα επαρκώς ισχυρό για να σε σπρώξει να παλέψεις, να κρατηθείς λίγο ακόμα. Εκείνο, το ένα, το μοναδικά γοητευτικό πείσμα σου που γκρεμίζει παλάτια και κτίζει όνειρα πιο γερά απ’ όσο τα άφησες.

Γιατί είναι κι εκείνοι οι ευτυχώς πολλοί, που πρόταξαν μπροστά με θάρρος το πείσμα, τη θέληση και τους στόχους τους περιφρονώντας τον αρνητισμό και τις δυσκολίες του οποιουδήποτε καιρού. Είναι κι αυτοί που τα όνειρά τους ήταν τόσο μεγάλα για να τα πουλήσουν, ή μάλλον κατάφεραν να εκτιμήσουν τη βαρυσήμαντη αξία τους νωρίς.

Είναι όλοι εκείνοι οι νέοι που με τον καιρό πιο κόντρα από ποτέ αποφάσισαν να ρισκάρουν και πέτυχαν. Μα ακόμα κι αν δεν πετύχαιναν, ηττημένοι δε θα ήταν ποτέ μιας και θέλει σπάνια δύναμη να τολμάς μέσα στα κύματα. Νέοι άνθρωποι που αποφάσισαν να ανοίξουν τις δικές τους επιχειρήσεις την ίδια ώρα που επιχειρήσεις κήρυσσαν πτώχευση κι έκλειναν η μία πίσω απ’ την άλλη.

Είναι οι άνθρωποι που η νιότη τους φώναζε αρνητικά κι απαξιωτικά σε όλους όσους ήθελαν καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα να τους προστατέψουν με σταθερή όμως την αποθάρρυνση. Γιατί εκείνοι έβλεπαν πίσω απ’ όλα αυτά, μα κυρίως δε φοβήθηκαν την αποτυχία. Τουλάχιστον πήραν το ρίσκο τότε που μπορούσαν γιατί μεταξύ μας και το ρίσκο για να το λάβεις οφείλει να ανταποκρίνεται στις προϋποθέσεις που έχουμε στο μυαλό μας σύμφωνα με τα δεδομένα της ζωής μας.

Νεαροί ιδιοκτήτες καφετεριών με τα μαγαζιά τους πιο γεμάτα από ποτέ και την πελατεία να αυξάνεται με τα χρόνια. Ιδιοκτήτες καταστημάτων ένδυσης, υπόδησης. Εκπαιδευτικοί που αψήφησαν την επιφύλαξη του κόσμου στο να επενδύσει στη μάθηση, ανοίγοντας με τόλμη τα δικά τους φροντιστήρια παραμερίζοντας τα διλήμματα και τους δισταγμούς. Νεαροί ιατροί, αισθητικοί, δικηγόροι που πορεύονται μόνοι με συνοδοιπόρο μόνο την ωριμότητα της σκέψης τους. Μα κυρίως, όλοι μαζί με την τεράστια αγάπη και το αμέριστο κι ανιδιοτελές πάθος γι’ αυτό που λατρεύουν, γι’ αυτό που ξέρουν πως μπορούν να κάνουν καλά και μόνο αν το μοιραστούν θα μπορέσουν να προσφέρουν.

Κι αν κουράζονται, η κούραση είναι πλέον δευτερεύουσα μπροστά στο ότι βλέπεις τους πιο κρυφούς σου πόθους να υλοποιούνται. Κι η συγκίνηση, είναι λες κι έρχεται για να σου δώσει μια κλωτσιά να συνεχίσεις, να φτάσεις ακόμα πιο ψηλά. Ο ουρανός είναι το όριό σου, όχι γιατί είσαι άπληστος, οι εμπειρίες άλλωστε σου έδειξαν πως αν δε μάθεις να εκτιμάς κάποτε θα προσγειωθείς απότομα. Ο ουρανός είναι το όριό τους γιατί διψούν για εξέλιξη, γιατί ακριβώς αγαπώ σημαίνει ανυπαρξία ορίων.

Μπράβο σας. Μπράβο σας που βάλατε τα γυαλιά σε όσους σας αμφισβήτησαν, μπράβο σας που αποδείξατε πως τελικά την εύνοια των καιρών εμείς την καθορίζουμε. Μπράβο σας γιατί αποδεικνύετε καθημερινά πως πετώντας με φτερά φοβισμένα μπορείς να πετύχεις περισσότερα απ’ όσα πίστευες ότι μπορείς. Μπράβο σας γιατί εμπνέετε, γιατί παλεύετε, γιατί χαμογελάτε ακόμα πιο δυνατά στα πιο ζόρικα…

Αφιερωμένο σε όσους τόλμησαν, αφιερωμένο στον αδερφό μου και το καινούριο του ξεκίνημα.