Είναι αλήθεια ότι με την πρώτη στραβή το παράπονο το ‘χεις πολύ εύκολο. Κι όχι πάντα άδικα μιας και κάποια στιγμή κουράζεσαι να προσπαθείς. Όχι επειδή είσαι αδύναμος, αλλά επειδή πιστεύεις τόσο σε ‘σένα και θες πιο πολύ από ποτέ να νιώσεις για μια στιγμή μόνο, δικαιωμένος.
Και κάπως έτσι προσωποποιούμε τη ζωή που μετατρέπεται σε θύτη, ως ο αιώνια πιο συνήθης ύποπτος για ό,τι μας συμβαίνει. Νιώθουμε άτυχοι, αδικημένοι πιο πολύ, που παρ’ όλο που γνωρίζουμε ότι το αξίζουμε, οι ευκαιρίες φαίνονται να είναι από καιρό τώρα τσακωμένες μαζί μας.
Μέσα από μια δόση ζήλιας κάποτε, έστω και καλοπροαίρετης, κοιτάμε αυτά που δεν έχουμε, αυτά που βρίσκονται χαραγμένα στις βαθιές επιθυμίες μας και βλέπουμε την αντανάκλασή μας.
Κι η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλώνουμε –τις περισσότερες φορές τουλάχιστον– αρχίζουμε να διαμορφώνουμε με ακρίβεια τους στόχους μας, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τι είναι αυτό που θέλουμε, γι’ αυτό κι όταν το εντοπίζουμε αλλά δε μας ανήκει, το θέλουμε όλο και πιο μανιασμένα.
Προφανώς και στο παρελθόν δεν ήμασταν έτσι. Άλλες προτεραιότητες, άλλα μυαλά, άλλη σκέψη καθοδηγούσε τις αντιδράσεις μας, οι οποίες γίνονταν κάποτε χωρίς καν σκέψη. Κι αν οι ευκαιρίες ήρθαν τότε; Κι αν απλώς λόγω μιας ανομολόγητης ανωριμότητας οι ευκαιρίες δεν πρόλαβαν καν να μας συστηθούν;
«Είναι μικρός, θα στρώσει» λένε και μέσα σε αυτή τη φράση δικαιολογούνται με ευκολία ένα σωρό πράξεις που καθόρισαν όλη μας τη ζωή. Γιατί αν δεν πατάς στα πόδια σου δεν είσαι και σε θέση να προσδιορίσεις τις πραγματικές σου ανάγκες, να αντιληφθείς τι είναι αυτό που θες και να το κυνηγήσεις, ή να του δώσεις την ευκαιρία στην περίπτωση που έχει έρθει χωρίς να χρειαστεί να κάνεις τίποτα.
Ας σκεφτούμε μόνο τις τόσες φορές που γυρίσαμε πίσω συνειδητοποιώντας πόσο επιπόλαιοι ήμασταν. Κυρίως με ανθρώπους που είχαν κάθε καλή διάθεση να είναι δίπλα μας, ίσως να ήταν ακριβώς κι εκείνο που χρειαζόμασταν κι όμως για κάποιον λόγο δεν μπορούσαμε καν να το δούμε.
Ίσως κάποτε λανθασμένα να θεωρήσαμε πως η ζωή μας είναι αρκετά μεγάλη για να επιδέχεται τις νέες αρχές που επιβάλλουμε στον εαυτό μας για να κλείσουμε παλιές πληγές. Μα αυτές οι στιγμές ήταν συνυφασμένες με ευκαιρίες μόνο για εμάς που πιθανόν δεν καταλάβαμε καν. Κι έτσι ματαιώσαμε αποφάσεις μας υποκύπτοντας στο μεγαλείο ενός φόβου, ενός φορτίου με καχυποψίες ανυπόστατες.
Ίσως και να έτυχε ακόμη να απορρίψουμε ανθρώπους επειδή δεν ανταποκρίνονταν στο ακριβές καλούπι του μυαλού μας που με τα χρόνια αποδείχθηκε ατελές και ραγισμένο.
Κάθε αναβολή είναι η απάντηση σε μια ευκαιρία κι η ευκαιρία φεύγει. Οι ευκαιρίες έρχονται, κάνουν στάση, μα δεν επιμένουν. Ίσως λοιπόν να έρχονται σε στιγμές που δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε την αξία τους και να τις αρπάξουμε, μα έρχονται. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή τις αναπολούμε. Κι ευχόμαστε να γινόταν κάτι που θα καθόριζε από την αρχή την ανατροπή της κατάστασης.
Στον προσωπικό σου απολογισμό ψάχνεις τα λάθη, τις αιτίες, τους τρόπους για μια διέξοδο ώστε να γίνει η αρχή που θα επιλύσει το κουβάρι. Κι όμως αυτό αρκεί. Κι όταν τα βρεις με τον εαυτό σου είναι το πιο ωραίο δώρο. Μόνο του. Χωρίς παράπονα, χωρίς μαράζι κι ηθελημένη παρομοίωση του εαυτού μας σαν μια άβουλη μαριονέτα.
Ήμασταν και θα είμαστε πάντα υπόλογοι των επιλογών μας, είτε αυτές έγιναν δικαιολογημένα ή όχι. Την ώρα που επιρρίπτουμε ευθύνες στην αδικία της ζωής, ξεχνάμε ότι πολλές φορές εμείς οι ίδιοι αδικήσαμε τον εαυτό μας με τις αποφάσεις μας, τη σιωπή μας και με πράγματα τα οποία χρόνια μετά σκεφτόμαστε και μας ντροπιάζουν.
Η ζωή μας έδωσε και μας δίνει συχνά ακόμη ευκαιρίες. Κι αν δεν ήμασταν τότε εκεί, ας κάνουμε στο εξής κάτι.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
