Στις 24 ώρες που έχει μια μέρα, οι πρωινές είναι σίγουρα και οι πιο δύσκολες, οι πιο ζόρικες, αυτές που αποδεικνύουν την ελάχιστη σημασία της ύπαρξής τους. Είναι εκείνα τα πρωινά που αναμετρώνται οι αντοχές σου και τα νεύρα σου με την τόσο δύσκολη απόφαση να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι, να ετοιμαστείς και κυρίως να φύγεις στην ώρα σου.
Μια φορά πλευρό ν’ αλλάξεις, λίγο τα μάτια να κλείσεις, η ώρα τρέχει ιλιγγιωδώς σαν δείκτες σε χαλασμένο ρολόι. Κι ούτε που θυμάσαι πόσες φορές πάτησες αναβολή μέσα στον ύπνο σου, ούτε που μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έκλεισες το τηλέφωνο στον κολλητό σου που προσπαθούσε μάταια να σε πετύχει μπας και δε φτάσεις αργοπορημένος για μια φορά στη δουλειά σου.
Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται βουνό, η κατάσταση δυσχεραίνει ακόμη πιο πολύ όταν για ακόμη μια φορά, συνειδητοποιείς ότι πάλι άργησες, με την πραγματικότητα να είναι ξανά μπροστά σου. Εκείνα τα δευτερόλεπτα που σκέφτεσαι «είναι η τελευταία φορά», όλες εκείνες τις στιγμές που μουρμουρίζεις «απόψε θα κοιμηθώ νωρίς», είναι κι οι στιγμές που προμηνύουν την έναρξη ενός κανονικού αγώνα δρόμου. Υποβάλλεσαι σε ένα μίνι μαραθώνιο που ούτε οι απαραίτητες σκέψεις δε χωράνε.
Γιατί ρεαλιστικά, με τους κανονικούς ρυθμούς σου χρειάζεσαι τον τριπλάσιο χρόνο να ετοιμαστείς. Κι όμως καλείσαι μέσα σε ελάχιστα λεπτά να πλυθείς, να φτιαχτείς και να είσαι στην τρίχα. Και σαν αιώνιος γκαντέμης, είναι η μέρα που δε στρώνει το μαλλί, που τα ρούχα ξαφνικά δεν μπαίνουν, δε σου αρέσουν και γενικά όλα σου φταίνε. Ξέρεις εξάλλου, ότι άπαξ και χάσεις το λεωφορείο, τότε θα αναγκαστείς να πάρεις ταξί με τα ανύπαρκτα τις περισσότερες φορές, χρήματά σου.
Είναι μια από εκείνες τις μέρες λοιπόν, που η έξοδος της πολυκατοικίας σε βρίσκει με μια φρυγανιά στο χέρι και να τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο που κοντοζυγώνει στη στάση. Κι αν είσαι τυχερός και μέσα στη βιασύνη σου δεν έχεις ξεχάσει τα σημαντικά έγγραφα-ντοσιέ-υπολογιστή που πρέπει να έχεις μαζί σου, τα επόμενα λεπτά σε βρίσκουν να μην υπολογίζεις ούτε αμάξια, ούτε μηχανάκια που κορνάρουν και σε βρίζουν, την ώρα που πηδάς μανιασμένα ανάμεσά τους.
Και κάπως έτσι, η μέρα σου ξεκινά με τους χειρότερους οιωνούς και με τα νεύρα να προλάβεις. Είναι βέβαια κι οι άνθρωποι που η βιασύνη είναι μέρος και τρόπος της ζωής τους, είναι κι αυτοί της τελευταίας στιγμής που δρουν πιο αποτελεσματικά μέσα στην πίεση και το άγχος. Κι είναι και πάλι κι οι άνθρωποι που το άγχος τους καθιστά ανίκανους να σκεφτούν λογικά, που άμα χάνουν τη ψυχραιμία τους, δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτα σωστό.
Γι’ αυτό, είτε έτσι, είτε αλλιώς, ψυχραιμία. Σε όλους μας έτυχε, κι αν όχι, μας μέλλει να το πάθουμε. Είναι κάτι σαν πρόκληση μ’ εμάς και τον χρόνο που μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι ακόμα και τα δέκα λεπτά έχουν την πολύτιμη αξία τους.
Για όλες λοιπόν τις φορές που καθυστερήσαμε κι αποδειχθήκαμε ήρωες με το πόσα καταφέραμε μέσα σε λίγα λεπτά και κυρίως για όλες τις άλλες που πρόκειται να έρθουν και το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα ‘ναι κι οι τελευταίες.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάνου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
