Όσο κι αν ο κόσμος προχωρά, οι παντός καιρού ειδήμονες θα συνεχίσουν να ξεφυτρώνουν και να έχουν άποψη για όλα.
Όσο λιγότερα προβλήματα αντιμετωπίζει ο κόσμος, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να κατανοήσουν τα πραγματικά ζόρια του άλλου.
Mε την κακία ριζωμένη θα προσπαθήσουν να σε μειώσουν και να σε κάνουν να νιώσεις ανίκανος ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσεις σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δε θα αποδεχτούν ποτέ ότι οι στεναχώριες του διπλανού είναι είναι κι αυτές στο παιχνίδι της ζωής
Μας αντιμετωπίζουν σαν σιδερένιους αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες κι ότι κάποτε θα λυγίσουμε κι εμείς. Έχουμε δικαίωμα και να κλάψουμε, και να εκφράσουμε ό,τι μας γδέρνει και να το ξορκίσουμε.
Για να ξεκαθαρίζουμε από νωρίς τα πράγματα, άλλο «κλαίω» κι άλλο «κλαίγομαι».
Κλάψε να ξαλαφρώσεις, αλλά κρατήσου και λίγο. Δε χρειάζεται να κλάψεις μπροστά σε όλους με την πρώτη ευκαιρία.
Πόσες φορές δε θέλησες να φτάσεις στο σημείο να πεις «στερέψανε τα δάκρυα»;
Και τι δε θα ‘δινες για να μπορούσες να πεις με λόγια αυτό που σε βαραίνει, χωρίς να χρειάζεται να σκας μόνος από την πίεση κάθε φορά!
Είναι μέρες που θες να είσαι λίγο πιο λυπημένος απʼ τις άλλες. Την έχεις ανάγκη την απομόνωση και επιδιώκεις τη μοναξιά, γιατί το κλάμα είναι η ανάσα που σε βοηθά να πας παρακάτω.
Όλοι αυτοί, που βιάζονται να σε πουν αδύναμο επειδή κλαις, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν πως το δάκρυ σου είναι το πιο μεγάλο όπλο σου. Είναι η δύναμη νʼ αντέχεις ακόμα κι αυτούς και τις αερολογίες τους.
Αυτοί που δεν πρόκειται να δικαιολογήσουν ποτέ τις στιγμές αδυναμίας σου, είναι οι ίδιοι που με την πρώτη ευκαιρία θα αρχίσουν την κλάψα για καθετί άσχετο, αποδεικνύοντας την απόλυτη άγνοιά τους για τα πραγματικά προβλήματα.
Ποτέ δε θα υπάρξουν ικανοποιημένοι με τα δεδομένα της ζωής τους. Συνήθισαν να μιζεριάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα για αυτό.
Κάθονται άπραγοι και φθονούν όλους τους άλλους χωρίς να εκτιμούν αυτά που έχουν. Τους φταίει το σπίτι του γείτονα, το καινούριο αμάξι, τα καινούρια ρούχα της μικρής τους.
Όλοι έχουμε παραδείγματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα από τέτοιες αδικαιολογητες μιζέριες, συνήθως καταναλωτικές. Στις πιο τραβηγμένες των περιπτώσεων, μπορεί και να κρυφακούσεις στην τουαλέτα γυναίκα να κλαίει με λυγμούς στη φίλη της επειδή δεν της πήρε ο μπαμπάς για τα γενέθλια την τελευταία Louis Vitton τσάντα ή επειδή δεν μπόρεσε να αγοράσει τις τάδε προβατένιες μπότες και σε ροδακινί. Λες και τη σκέπαζε η μάνα της με Louis και Gucci και στο χωριό της!
Μιλάμε για δυστυχία στον κόσμο, δεν παίζουν με τέτοια πράγματα.
Είναι μετά να μην αναρωτιέσαι για την υπομονή των φίλων τους για κλάψα;
Καμιά φορά βέβαια, όταν έρχεσαι σε επαφή με τέτοιο «πόνο» που μοιάζει από άλλο πλανήτη, παρακαλάς να είχες κι εσύ μόνο τετοιες έγνοιες. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τ’ αληθινά εμπόδια, εκτιμάμε τʼ απλά κι εκνευριζόμαστε με τις παράλογες κλάψες των άλλων. Γι’ αυτό και πρέπει ν’ αφήνουμε στην άκρη όποιον μας βομβαρδίζει με σαχλαμάρες, αντί να χαλάμε κι άλλο τη διάθεσή μας, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να μπουν στη θέση των άλλων.
Όταν είσαι περικυκλωμένος από σοβαρότατα ζητήματα, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι είναι την ανώριμη αχαριστία του καθένα, που σκοτώνει την ώρα του με το να παραπονιέται για τα πιο ηλίθια και μικρής σημασίας πράγματα,
Αυτοί που θα ακούσεις συχνά να σου λένε ότι «δεν έχουν μία», ότι η κρίση τους γονάτισε, ότι ο μισθός μειώθηκε, είναι αυτοί που ποτέ δε βίωσαν την πραγματική στέρηση, ακόμη και για τα βασικά.
Σαφώς και με τη ρημάδα την κρίση τα πράγματα δυσκόλεψαν. Την ώρα όμως που ανοίγουν το στοματάκι να κλαφτούν, δεν τους περνά από το μυαλουδάκι ότι αυτός που έχουν απέναντί τους περνάει τα ίδια, ίσως και πιο δύσκολα;
Ζουν στο δικό τους κόσμο κι αδυνατούν ν’ αντιληφθούν πως όλοι υποφέρουν, και πως το σύμπαν δε συνωμότησε αποκλειστικά υπέρ της δικής τους δυστυχίας.
Έδωσα όρκο στον εαυτό μου, ν’ απομακρυνθώ από κάθε κλαψιάρικο κι απωθητικό άτομο.
Όλοι υποφέρουμε, αγαπούλα. Όλοι τραβάμε τα ζόρια μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν, όμως, αξιοπρέπεια κι αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους χωρίς να ενοχλούν κανένα.
Την ίδια ώρα που κλαίγεσαι ασύστολα για τα εκατομμύρια που σου κούρεψαν οι τραπεζίτες, ο συνομιλητής σου ίσως παλεύει να βρει τρόπους για να επιβιώσει η οικογένεια του.
Τα μούτρα που φοράνε ορισμένοι καθημερινά, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, δε χωράνε στη δύναμη των ανθρώπων που μέσα στα χρόνια έμαθαν να πολεμούν με χαμόγελο ό,τι κι αν γίνεται.
Είναι φυσικό κάποτε όλοι οι άνθρωποι να πέφτουν. Το θέμα όμως είναι να βάζεις στον εαυτό σου τον νόμο της επαναφοράς. Να λες «θα ξαναπατήσω στα πόδια μου και θ’ αντέξω περισσότερο την επόμενη φορά».
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Παίρνουν τον χρόνο τους αλλά έχουν κατά νου ότι «λυγίζω» σημαίνει «ζω» και δε συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο. Έχουν καταλάβει από νωρίς πως ο μόνος τρόπος να παλέψουν τα δύσκολα, χωρίς να χάσουν τα λογικά τους, είναι η ωριμότητα.
Kλαψιάρηδες του κόσμου, το νου σας! Κάποια στιγμή θα θέσετε σε σοβαρό κίνδυνο τη σωματική σας ακεραιότητα.
Όχι άλλη κλάψα! Κρατήστε ψηλά το κεφάλι επιτέλους σε ό,τι στραβό κι αν συμβαίνει.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
