Σύμφωνα με την κοινή λογική, μετά από τόσα χρόνια επαφής με τα κινητά, θα ήταν αρκετά για να τα συνηθίσουμε, να συνειδητοποιήσουμε δυο-τρεις αλήθειες για την (κατά)χρησή τους και να ξεφύγουμε από την εξάρτηση.
Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα έρχεται να μας διαψεύσει και να μας δείξει περίτρανα ότι οι ψυχαναγκαστικοί με τα κινητά είναι πιο κοντά μας από ποτέ.
Οι σχεσάκιες της παρέας καταντούν τόσο κόπανοι με τη συμπεριφορά τους κάποιες φορές, που οδηγούν τα νεύρα των υπολοίπων σε αδιέξοδο.
Πάνε πάντα ασορτί με το κινητό στο χέρι, για την καθιερωμένη αναλυτική αναφορά για το πού πήγαν και με ποιους (το πιο σοσάκι), μέχρι τα κάθε τρεις και λίγο τηλεφωνήματα.
Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, έγινε της μόδας να στέλνουν και τη λεγόμενη φωτό παπιόφατσας, ώστε να διασφαλιστεί ότι όντως βρίσκονται στο μέρος που υποστηρίζουν. Να πάει η καρδιά του χριστιανού στη θέση της!
Ίσως να πρόκειται για συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού για συνεχή πληροφόρηση για το τι κάνουν.
Μπορεί πάλι, να είναι η αφέλεια προσωποποιημένη και η εμφανής έλλειψη εμπιστοσύνης.
Προφανώς και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, ως εκεί όμως που η συμπεριφορά τους δεν ενοχλεί τους άλλους.
Γιατί όταν βρίσκεσαι με άλλους και εσύ το βιολί σου με το κινητό, είναι λες και τους φωνάζεις κατάματα ότι γραμμένους τους έχεις.
Εύλογα αφήνεις την εντύπωση ότι τους βαριέσαι.
Ακόμη κι αν το νιώθεις, που το θεωρώ απαράδεκτο από τη στιγμή που βρίσκεσαι σε ένα μέρος κατ’ επιλογήν, οφείλεις να είσαι πιο διακριτικός μιας και κανείς δεν ευθύνεται για την αυθάδειά σου.
Με φίλους σου βρίσκεσαι άλλωστε. Ο χρόνος με την παρέα σου είναι πολύτιμος και πρέπει να τον επιζητείς, να τον εκτιμάς και να μη χαλάς τις στιγμές σας με την ανώριμότητά σου.
Δεν υπάρχει φαίνεται, άλλη ώρα της μέρας για να μιλήσουν και να λύσουν το μεσανατολικό που τους βασανίζει.
«Είναι σημαντικό» θα σου απαντήσουν με τα μούτρα κολλημένα στο τηλέφωνο.
Πως γίνεται κάθε φορά να τους πετυχαίνεις στα σοβαρά, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Κοπελιά, απ’ το αυχενικό να προσέξεις!
Η ανεξέλεγκτη κίνηση των δακτύλων σου μπορεί να σου προκαλέσει ένα σωρό προβλήματα και έναν επιπλέον πονοκέφαλο σε όλους τους άλλους.
Όσο να πεις, είναι αρκετά ακαλαίσθητο να χαμουρέυεσαι και να κάνεις ηλίθιες γκριμάτσες πάνω απ’ το μαραφέτι.
Στο κάτω-κάτω, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί σου τις προσωπικές σας συζητήσεις με το αίσθημα.
Περιττό να αναφερθώ στο ενδεχόμενο να μιλάς στον χαμένο, να προσπαθείς επανειλημμένα να σταυρώσετε μια κουβέντα σαν άνθρωποι και να μη σου απαντάει καν.
Βλέπειτε, ο χρόνος σταματά και αγνοούν κάθε τι που υπάρχει γύρω τους μιας και η προσοχή τους αποσπάται αποκλειστικά από τα εκνευριστικά κουδουνίσματα.
Ας τους αρπάξει κάποιος το ρημάδι. Νισάφι πια!
Είμαι σίγουρη ότι κατανοούν πολύ καλά τα αποτελέσματα της σπαστικής αυτής συνήθειάς τους.
Σε βλέπουν άλλωστε ότι ξενίζεις με την όλη φάση, ότι τα νεύρα σου τεντώνουν ολοένα και περισσότερο κι όμως συνεχίζουν.
«Όρια» είναι η μαγική λεξούλα. Πόσα να πεις πια σε μια μέρα;
Στην τραγική περίπτωση δε, που τραβάς την καραμέλα ώρες ολόκληρες για το ίδιο θέμα, έτι χειρότερα.
Η σχέση σου είναι μέρος της ζωής σου. Όχι η ζωή σου ολόκληρη. Άθελα σου την πνίγεις μιας και δεν ασχολείσαι με τίποτε άλλο.
Χωρίς να το καταλάβεις, γίνεσαι κάποιος άλλος, αποξενώνεσαι και βγάζεις προς τα έξω μια εικόνα τόσο άσχημη, που δύσκολα μπορεί να διορθωθεί.
Προς όλους τους τυφλά κολλημένους-ερωτευμένους λοιπόν:
Το να είσαι εγκλωβισμένος στην κοσμάρα σου είναι πέρα για πέρα απωθητικό, ενώ η αδιαφορία σου για όλους τους άλλους δε σε τιμά καθόλου ως άτομο.
Δες λίγο πιο πέρα απ’ τη σχέση σου και κάνε τη ζωή σου με απλούς τρόπους πολύ πιο ενδιαφέρουσα.
Με δυο λόγια, για το καλό σου, ξεκόλλα!
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
