Μην ξεχνάς να λες στους φίλους σου ότι τους αγαπάς

Ήταν και παραμένουν δίπλα σου ακόμα κι όταν έχουν κάθε λόγο για το αντίθετο. Σου κράτησαν πιο σφικτά το χέρι τις στιγμές, που δικαιωματικά έπρεπε να σε αφήσουν μόνο μπας και σπάσεις το κεφάλι σου και μάθεις. Συμπορεύονται μαζί σου στα πανεύκολα και στα ζόρικα. Στα ζόρικα, κατ’ ακρίβεια, πεισμώνουν ακόμα πιο πολύ. Όσα «ευχαριστώ» κι αν τους πεις, όση εκτίμηση κι αν τους δείξεις, γνωρίζεις καλά πως θα είναι πάντα λίγη. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που τους είπες πόσο τους αγαπάς;

Ξέρεις, σε έναν κόσμο που αλλοτριώνεται συνεχώς και γίνεται όλο και πιο αηδιαστικός, σε έναν κόσμο που οι ανθρώπινες σχέσεις φαντάζουν όλο και πιο δύσβατες συμπληγάδες, σε ένα χάος απροκάλυπτο, φάνηκες απλώς τυχερός να έχεις γύρω σου πέντε-δέκα ανθρώπους κι έχεις την ακόμη μεγαλύτερη ευλογία να μπορείς να τους ονομάζεις φίλους σου. Φίλοι που είναι πάντα εκεί, μα κυρίως είσαι εσύ εκεί, μαζί με όλες τις ανυπόφορες και τσαλακωμένες πτυχές του εαυτού σου να γίνονται αποδεκτές κι άλλες τόσες φορές να τις αγκαλιάζουν μη θέλοντας να σε πληγώσουν.

Σαν ένα απ’ τα μεγαλύτερα δώρα που σου έστειλε απλόχερα η ζωή, οι φίλοι σου αποτελούν την ισορροπημένη συμπλήρωση κι αφαίρεση του εαυτού σου, ένα κομμάτι σου αναπόσπαστο κι απαραίτητο για να μπορείς να δρας και να πορεύεσαι στην πιο άρτια μορφή σου. Ένα τόσο ανεκτίμητο δώρο, που το ελάχιστο που μπορείς να προσφέρεις είναι η έμπρακτη εκτίμηση.

Φώναξέ το, σκόρπιζε τα «σ’ αγαπώ» σου σε εκείνους τους σύμμαχους που έχουν επάξια κερδίσει την εμπιστοσύνη σου, την οικειότητα και την αλήθεια της ψυχής σου. Άρπαξέ  τους μέσα στον κόσμο και σκάσε τους ένα φιλί -κι ας φας, το πιθανότερο, μπουνιά. Αγκάλιασέ τους κι ας ξινίσουν, κι ας παραξενευτούν. Να είσαι σίγουρος πως η αγκαλιά σου μένει, να είσαι σίγουρος πως θα τους δώσει λίγη παραπάνω δύναμη με τον πιο απλό, πηγαίο, ζωντανό κι αληθινό τρόπο. Μια αγκαλιά που αν και τόσο αθόρυβη, έχει την ικανότητα να κραυγάζει αγάπη, ενθουσιασμό, εχεμύθεια κι ασφάλεια.

Κι η ζωή, αλλοπρόσαλλη κι αυτή, του λόγου της, έχει αποδείξει τόσες φορές πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεδομένος είναι μόνο ο εαυτός μας κι ο αγώνας με τον οποίο εμπλουτίζουμε ή αδρανοποιούμε, ανάλογα, την υπόστασή μας. Γι’ αυτό να τους λες πως τους αγαπάς, όσο η ζωή και τα δεδομένα σας το επιτρέπουν. Χωρίς αιτία, χωρίς καμιά μέρα να το επιβάλλει. Κάθε μέρα, άλλωστε, είναι από μόνη της μια μοναδική γιορτή όταν περιβάλλεται από ανθρώπους που αποκαλούνται μεταξύ τους φίλοι.

Να τους λες πως τους αγαπάς και να κρύβεις  μέσα στις λέξεις σου όλα τα «ευχαριστώ» που ήθελες να πεις και δεν είπες, όλες τις «συγγνώμες» που θεώρησες τυπικές κι απέφυγες. Πες το στα σοβαρά, στ’ αστεία, σε ένα μήνυμα, πες το κωδικοποιημένα, μονολεκτικά, μα να χαρείς, πες το!

Σας αγαπώ, λοιπόν. Σας αγαπώ για όλες εκείνες τις φορές που τα προβλήματά μου ήταν αντικειμενικά ασήμαντα μα εσείς τα αντιμετωπίσατε σαν τα πιο σοβαρά ζητήματα. Σας αγαπώ που παραμένετε ακλόνητοι βράχοι στις χαρές μου όταν η ζωή σας κατακλύζεται από λύπη. Σας αγαπώ που ήρθατε κι αποδεικνύετε ότι θέλετε πεισματικά να μείνετε κι ας σας κουράζω. Σας αγαπώ που είστε εσείς.

Στην Ελενούα, τη Μαρίλια, τη Μέλανη και τη Στυλιάνα  μου, χωρίς κανένα «ευχαριστώ» γιατί θα είναι πάντα λίγο, μα με όλα τα «σ’ αγαπώ» που σας αξίζουν!