Αν κάποια στιγμή είχαμε τη δυνατότητα να βιντεοσκοπήσουμε κάποιες στιγμές απ’ τη ζωή μας, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ενδιαφέρον μας καθώς θα τις βλέπαμε θα ήταν αμείωτο ακόμη και στις πιο μονότονες μέρες μας.
Γι’ αυτό και πολλές φορές παρακαλάμε να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να τον σταματήσουμε πριν κάνουμε ένα λάθος.
Ας μη γελιόμαστε όμως. Τα λάθη πάντοτε θα μας στοιχειώνουν μιας και είναι κι αυτά μέρος της καθημερινότητάς μας.
«Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα» έλεγαν οι παλιοί και πέφτουν διαχρονικά διάνα.
Το θέμα είναι να μπορέσουμε να απαλλάξουμε τη συνείδησή μας από σφάλματα που θα μπορούσαμε εύκολα ν’ αποφύγουμε.
Ολόκληρες επιστήμες αναλώθηκαν στην ανάπτυξη της αυτοσυγκράτησης και της διαμόρφωσης ενός συνειδητοποιημένου χαρακτήρα που θα είναι σε θέση να κρατά τις ισορροπίες έχοντας πλήρη επίγνωση των πράξεών του.
Αντί να τρέχουμε όμως, μέρες που ‘ναι, σε γιόγκα και διαλογισμούς, ας ξεκινήσουμε βάζοντας φρένα στον ίδιο μας τον εαυτό. Δε θα τα λύσουμε όλα, ένα σημαντικό βήμα όμως, είναι αδύνατο να μη γίνει.
Γιατί το ζητούμενο είναι η διαύγεια του μυαλού. Όταν είναι καθαρό μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα. Οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα στον υπερθετικό του βαθμό, το αλλοιώνει και το δυσκολεύει να ολοκληρώσει σωστά την πράξη του.
Πάρε για παράδειγμα τις υποσχέσεις που σκορπάς απλόχερα όταν είσαι υπερβολικά χαρούμενος. Πολύ πιθανόν, όταν επανέλθεις στους κανονικούς ρυθμούς σου, να βαριέσαι να υλοποιήσεις όσα έταξες και να θες να βολευτείς και πάλι στην ακίνδυνη φύση του χαρακτήρα σου.
Και είναι πολύ λογικό αν το καλοσκεφτείς, μιας και όλο αυτό είναι κάτι ενδιάμεσο από την κανονική μορφή σου. Εμφανίζεται για λίγο ή πολύ αλλά πάντα φεύγει.
Ένα άλλο τρανταχτό παράδειγμα που όλοι έστω για μια φορά βιώσαμε, είναι η εμπειρία της ακατάπαυστης πάρλας σε ένα μεθύσι. Η γλώσσα μας πάει ροδάνι και το μυαλό καθίσταται ανίκανο να ελέγξει τα λόγια μας.
Χτίζεις ανώγια και κατώγια με τα λόγια σου, υπόσχεσαι παραμύθια και το τυφλό κουτορνίθι απέναντί σου τα μασάει ανεμπόδιστα.
Και μη μου τάζεις έρωτες τη νύκτα και το πρωί να πασκίζω να βρω την άκρη στο κουβάρι που εσύ ξετύλιξες!
Να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες των πράξεών σου.
Μην κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες που σε κάνουν φθηνό πιόνι της επιπολαιότητας και της ανωριμότητάς σου.
Μεγάλη αξία ο αυτοέλεγχος, τελικά!
Άξιοι λοιπόν, όσοι βρήκαν ένα τρόπο να περιορίσουν τις αυθόρμητες ορμές ομιλίας τους. Και στην τελική, άμα σε πίνει αντί να το πίνεις, άστο, δεν το ‘χεις με το άθλημα.
Το ίδιο ισχύει βέβαια και στο θυμό, στα αυθόρμητα ξεσπάσματα οργής που φτάσαμε στο σημείο να δικαιολογούμε γιατί «έτσι είναι ο χαρακτήρας τους». Λυπάμαι πολύ, χρυσό μου, αλλά κι εγώ είμαι αλλιώς. Και δίκιο να έχεις, με τον ανεξέλεγκτο χείμαρρο θυμού σου, το χάνεις πανηγυρικά.
Ακόμα κι όταν σε προκαλεί ο άλλος, προσπάθησε τουλάχιστον πριν απαντήσεις, να επεξεργάζεσαι τι θες να πεις. Εκπαίδευσε εσωτερικά τον εαυτό σου στο να βρίσκει αντιστοιχίες στα λόγια με τις συνέπειες των πράξεών του πριν το ανοίξεις το ρημάδι και ρίξεις το δηλητήριο.
Γιατί εκτός του ότι είναι στ’ αλήθεια λόγια που κομματιάζουν τον άλλο, μην είσαι και τόσο σίγουρος ότι ο συνομιλητής σου θα είναι πάντα το ίδιο ψύχραιμος απέναντί σου.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλές μακροχρόνιες σχέσεις αλλά και αδερφικές φιλίες έληξαν οριστικά μετά από μερικές βαριές κουβέντες που ειπώθηκαν σε καταστάσεις μεγάλης έντασης.
Στο κάτω-κάτω, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αναμετρά την αρμονία του με τα (υποτιθέμενα) εκ γενετής νεύρα του άλλου.
Για αυτό δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει, ώστε οτιδήποτε κάνεις, να γίνεται με σύνεση. Και λάθος να είναι, θα είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες και να στηρίξεις αυτό που συνειδητά αποφάσισες.
Ακόμη και εγωιστικά να το δει κανείς, το να κατορθώσουμε να χαλιναγωγήσουμε τις παθιασμένες αντιδράσεις μας, θα μας κάνει ανεκτίμητο καλό. Αμέσως θα βελτιωθούν οι κυκλοθυμίες μας και η ζωή μας θα γίνει πιο απλή, πιο ουσιώδης.
Το λέει άλλωστε κι ο λαός με ένα εύστοχο ρητό: «Μην υπόσχεσαι όταν είσαι χαρούμενος, μην απαντάς όταν είσαι θυμωμένος και μην αποφασίζεις όταν είσαι λυπημένος»
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
