Πονάει να μη σε θέλουν. Αδιαμφισβήτητα, σε σκίζει και σε πληγώνει. Μα πιο πολύ πονάει που αναιρούνται αυτόματα τα τόσο όμορφα όνειρα που έπλαθες στο μυαλό σου, που ωρίμαζες στη σκέψη σου κι ήθελες τόσο πολύ να δεις να υλοποιούνται.
Μα δε μιλάς, δε δείχνεις τίποτα. Άμυνα, προστασία, φόβος, δειλία, κάτι από αυτά ή κι όλα μαζί, σίγουρα συνθέτουν μια εικόνα που εμποδίζει αυτά που θες να συμβούν. Μα εσύ συνεχίζεις και κάνεις όνειρα. Βλέπεις σε δυο μάτια όσα στερήθηκες, σ’ ένα χαμόγελο όσα χαμόγελα σου έκλεψαν και σε δυο κουβέντες όσα λόγια σου αναίρεσαν και σου ακύρωσαν άλλοι.
Δεν εξωτερικεύεις όμως όσα νιώθεις κι ας κοντεύεις να πνιγείς απ’ τα τόσα ανείπωτα που άρχισαν να κυριεύουν ασφυκτικά το κεφάλι σου, τη ζωή σου, την τάξη και τη συγκέντρωση στις κινήσεις της καθημερινότητάς σου. Κι εκεί που φαίνονται όλα τόσο ήσυχα, τόσο αρμονικά φτιαγμένα, όλα εκείνα που ονειρεύεσαι βλέπεις να γίνονται πράξεις με πρωταγωνιστή άλλον, εκτός από εσένα.
Όλα αυτά που εσύ έβλεπες και θα έδινες τα πάντα να τα δεις έμπρακτα, όλη την κρυμμένη ευαισθησία, την καλοψυχία και την πολύτιμη ανάσα ενός ανθρώπου, όλα αυτά έχει πια άλλος το προνόμιο να τα χαίρεται. Και πονάς πολύ, πληγώνεσαι μα στην πραγματικότητα νιώθεις πολύ πιο άσχημα. Γιατί όσο εσύ δίσταζες, μια άλλη ιστορία είχε την ευκαιρία να ξεδιπλωθεί και να κυνηγήσει τα όσα όμορφα, ενώ εσύ περιορίστηκες να σκέφτεσαι μόνο.
Γιατί ο κόσμος δεν προχωρά εγκλωβισμένος σε σκέψεις στο κεφάλι μας, όσο όμορφες κι αν είναι. Γιατί αυτός που σε ενδιαφέρει, ίσως και να μην καταλάβει τίποτα αν δεν ανοιχτείς. Κι ίσως τελικά αν το καλοσκεφτείς, να αξίζει τελικά το ρίσκο. Γιατί εσύ, μόνο όμορφα ονειρεύεσαι και μόνο σε αγνά ιδανικά έμαθες να στηρίζεσαι όταν διεκδικείς. Και παρόλο που το ξέρεις καλά, εντούτοις διστάζεις.
Κλείνεσαι στο καβούκι σου και περιμένεις το θαύμα να συμβεί την ίδια ώρα που το μοναδικό θαύμα είναι η εξωτερίκευσή σου. Κι όσο η αξιοπρέπειά σου δεν απειλείται, δεν έχεις να ντραπείς για τίποτα. Σταμάτα να φοβάσαι τόσο! Αν είναι κάτι που σου δίδαξε η ζωή είναι πως δεν είναι ποτέ αργά για νέες αρχές, ποτέ αργά για νέες ευκαιρίες, φτάνει να είσαι εκεί με θέληση να τις αξιοποιήσεις.
Τώρα χαίρονται άλλοι το χαμόγελο εκείνο, το ικανό να σου προκαλέσει ανεξέλεγκτες ταχυπαλμίες. Μα κυρίως, στέρησες από έναν άνθρωπο τη δυνατότητα να σε γνωρίσει καλύτερα και μαζί να γνωρίσει όλα εκείνα τα διαμάντια που κρύβει η πονεμένη, αλλά πάντα ετοιμοπόλεμη και γεμάτη δοτικότητα ψυχή σου.
Αξίζεις πολλά. Γι’ αυτό να δίνεις ευκαιρίες να σε γνωρίζουν και ν’ αποχωρείς με το κεφάλι πιο ψηλά κάθε φορά όταν εσύ το κρίνεις, όπως άλλωστε σου έδειξαν τα απανωτά χαστούκια σου.
Αντί να πονάς με το αποτέλεσμα, άστο να φύγει. Αποφάσισε ότι στο εξής θα διεκδικείς με την ίδια τιμιότητα, αλλά με πίστη στον εαυτό σου, στις ικανότητες και σε όλα όσα ξέρεις καλά πως έχεις και θες πολύ να δώσεις και με επιμονή ότι εσύ συνεχίζεις σε κάθε έκβαση. Κι αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, τότε ψάχνεις σε λάθος μονοπάτια την ευτυχία σου.
Κάνε το βήμα, έστω κι ένα μικρό. Μια δική σου υπέρβαση, σε φέρνει λίγο πιο κοντά στις επιθυμίες σου. Η ευτυχία σου αξίζει, διεκδίκησέ την, όπως ξέρεις εσύ. Μόνο έτσι. Γιατί αλλιώς κάθε φορά θα έρχεσαι αντιμέτωπος με κλεμμένα όνειρα, χαμόγελα και κυρίως άπιαστες ευκαιρίες. Διεκδίκησε!
Επιμέλεια κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
