Να μάθουν να ξεδιπλώνονται οι άνθρωποι

Γιατί στη λέξη μυστήριο μόνο ο άνθρωπος κι όχι κάποια άλλη αόριστη κατάσταση, μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς επιτυχώς στη σημασία της. Ένα απρόβλεπτο και με άρτια στρατηγική, οργανωμένο, μυστήριο. Γρίφος για τους λίγους, τους δυνατούς, μπορεί και τους ακόμα δυσεύρετους, λύτες του. Μπορεί να φτάνεις πάντα κοντά στην άκρη του κουβαριού μα πάντα βρίσκει ένα μη αναμενόμενο τρόπο και σκαλώνει στη μέση του μεταφέροντάς σε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο μιας χαώδους αφετηρίας.

Είναι στ’ αλήθεια ανεκτίμητη αξία να τα βρεις με ‘σένα. Γνωρίζοντας τις πτυχές σου καλά, αποκτάς αυτόματα μια ανώδυνη ασπίδα αυτοπροστασίας κι όλα είναι καταδικασμένα να βαίνουν λίγο πιο θετικά. Μα γνωρίζοντάς σε καλά, συνειδητοποιείς και τα όσα δε σε τιμούν τόσο, τις μικρές και τις μεγαλύτερες, τις πιο επικίνδυνες εκφάνσεις του χαρακτήρα σου. Και γνωρίζοντας καλά το πόσο κακός είναι τελικά ο κόσμος ο γύρω σου, λιγοστεύουν ολοένα και πιο πολύ οι φορές που ρισκάρεις να τσαλακωθείς για χάρη της πρέπουσας ειλικρίνειας.

Δεν είναι που θες να λες ψέματα, να κρύβεσαι, να δείχνεις κάτι άλλο από αυτό που στ’ αλήθεια είσαι. Είναι που οι άμυνες αυτοπροστασίας σου χτυπούν πια συχνότερα επιβάλλοντας μεγαλύτερη την ανάγκη να σε κρατήσεις σαν φυλακτό, κάθε που νιώθεις πως κινδυνεύεις. Τους θες εξάλλου τους ανθρώπους κι η απομόνωση δε φαντάζει ποτέ για σένα μόνιμη κι ας την επιζητείς μανιωδώς, κάποτε.

Μα είναι που βλέπεις πως στο τόσο αλλότριο του κόσμου, ακόμα κι η πιο αθώας εμβέλειας τσαλακωμένη πτυχή σου, αποτελεί αφορμή για ζήλια, κακεντρέχεια κι επιδίωξη να σου προκαλέσουν πόνο. Τέτοιοι είμαστε του λόγου μας, οι άνθρωποι. Αγαπάμε κι αποδεχόμαστε μέχρι εκεί που η δική μας δύναμη δεν απειλείται. Μα άπαξ και κάτι φανερωθεί ως ανώτερο της δικής μας δύναμης, κινάμε να το σπαράξουμε. Εκλαμβάνουμε την καλοσύνη ως ελάττωμα και τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα ελαττώματα, ως τα πιο σοβαρά προβλήματα που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν έναν άνθρωπο.

Δε μάθαμε να γοητευόμαστε απ’ τα αρνητικά, από εκείνα τα λιγότερο καλουπωμένα που είναι κι αυτά που δηλώνουν την αλήθεια μας. Θέλουμε να ερωτευόμαστε αλήθεια, αλλά με την πρώτη ευκαιρία την κατακρίνουμε, την πετάμε και στην καλύτερη περίπτωση την απορρίπτουμε τόσο επιφανειακά.

Κι έτσι φτάσαμε στο εξευτελιστικό σημείο να μη γνωριζόμαστε μεταξύ μας, να μη θέλουμε να γνωριστούμε και να ‘χουμε και δίκαιο που υψώνουμε τόσο συνειδητούς δισταγμούς. Δε δινόμαστε στο όνομα του φόβου μιας απροειδοποίητης προστασίας και κυρίως στο όνομα του φόβου για τη διαδικασία που θα ακολουθήσει μέχρι να σηκωθούμε στα πόδια μας ξανά. Αγνοούμε πως λυγίζω σημαίνει στ΄αλήθεια ζω και κλειδωνόμαστε σε έναν κλοιό αυτό-φυλάκισης που στην πραγματικότητα λειτουργεί σαν αυτοτιμωρία μιας κι στερούμε από τους άλλους να γευτούν το μεγαλείο μας.

Καλό να αυτοπροστατευόμαστε μα είναι έγκλημα να μας κρύβουμε. Κι αν όντως τα ‘χουμε βρει με εμάς, ας μην ξεχνάμε πως όλοι ζούμε για εκείνους τους λίγους, τους ελάχιστους που θα θαυμάσουν πιο πολύ τα λάθη μας και θα επιλέξουν άκρως συνειδητά να μείνουν με πείσμα δίπλα μας.

Την τυπική εικόνα σου να επιλέγεις πού να τη δείξεις. Στους πολύτιμους λίγους που επέλεξες να έχεις δίπλα σου όμως, να ξεδιπλώνεσαι, μπας και μπορέσεις να ζήσεις όπως εσύ κρίνεις! Μόνο έτσι αξίζει, μόνο έτσι έχει ουσία.