Να μη διστάζεις να ξεκινάς απ' την αρχή όταν το έχεις ανάγκη

Σε μια ακόμη μέρα που ήρθε για να φύγει, για να φέρει τις επόμενες που θα φύγουν ακόμη πιο ανούσια, κάπου σίγουρα ουραγός, ο εαυτός σου. Σε έχει εμφανέστατα κουράσει η ζωή σου. Οι άνθρωποι, η ρουτίνα σου, όλα ένα προδιαγεγραμμένο δρομολόγιο με προγραμματισμένη εκκίνηση, διακοπή κι επανεκκίνηση. Μα όσο λειτουργείς σαν μηχανή, άλλο τόσο κουράζεσαι, άλλο τόσο η ψυχή σου αντιδρά υπερφορτωμένη απ’ την καταπίεση.

Έχεις πιάσει πολλές φορές τον εαυτό σου να σκέφτεται με τις ώρες και άκρη να μην μπορεί να βρει. Τελευταία, οι φορές αυτές όλο και αυξάνονται, όλο και πιο συχνά κλείνεσαι σε σένα, όλο και πιο συχνά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο τον εαυτό σου. Διλήμματα, ερωτηματικά κι όλα περιβαλλόμενα από μια βαθύτατη θλίψη, ικανή να σου αφαιρέσει ακόμα λίγα κομμάτια του εαυτού σου.

Σου φταίνε πολλά, σε πειράζουν πολλά και σε έχουν πονέσει ακόμη πιο πολλά. Πίστευες πως μπορούσες να τα διαχειριστείς, μα στην πραγματικότητα τα άφησες απλώς να ωριμάσουν καλά μέσα σου, να μεγαλώσουν τόσο, ώστε να δυναμώσουν επαρκώς για να μπορέσουν να σε γδάρουν. Κι όλα αυτά που κουβαλά η ψυχή σου, τα πληρώνουν πότε τα μάτια σου με τα δάκρυά σου, πότε τα ξεσπάσματά σου με τις κραυγές σου και πότε το αμάξι σου με τις ατελείωτες βόλτες σου. Έχεις χάσει το μέτρημα, μα όσο έχεις χάσει εσένα, είναι πολλά που μέλλεται ακόμη να χάσεις. Απομακρύνεσαι άθελά σου απ’ τους φίλους σου, μιλάς όλο και πιο σπάνια, βυθίζεσαι στις ενδόμυχες πάλες σου όλο και πιο πολύ.

Παύση. Τελεία. Επανεκκίνηση. Μ’ όποια σειρά κι αν τα οριοθετήσεις, η κοινή ουσία παραμένει. Αλλαγή. Ουσιαστική, ολοκληρωτική, αυστηρότατη αλλαγή. Κι είναι ευτυχώς μάτια μου διαμορφωμένη η ζωή μας ως τέτοια που ευνοεί τις νέες αρχές. Είναι τόσες οι επιλογές γύρω μας, άλλες τόσες που γεννιούνται μέσα απ’ την αυτοκριτική μας που οι αλλαγές φαντάζουν κάποτε ευκαιρίες μοναδικές, καλοδουλεμένες ευκαιρίες. Να ξεκινάς απ’ το μηδέν και ν’ αρχίζεις να κτίζεις μόνο στις βάσεις που προστάζει η καρδιά σου, οι αρχές που διαμόρφωσες και το χαμόγελό σου. Αν φτάσεις άραγε στον πάτο, πόσα μεγαλύτερα κακά να σου προσφέρει η άνοδος και πόσο αδύναμος να ‘σαι στ’ αλήθεια για να μην τα αντιμετωπίσεις;

Μην τις φοβάσαι τις αλλαγές. Μην τις φοβάσαι τις επανεκκινήσεις και τις νέες αρχές. Ένα μυαλό, μια ψυχή κι ένα σώμα, κάποια στιγμή καταπονούνται. Κάποια στιγμή δεν έχει παραπέρα κι η επανεκκίνηση φαίνεται μονόδρομος. Μίλα ξανά με σένα. Ξαναγνωρίσου λοιπόν με εκείνον τον τύπο μέσα σου που έφτασες στο σημείο να μην αναγνωρίζεις πια. Τι έφταιξε και σ’ έχασες; Πόσα ανέχτηκες και πόσα νόμιζες πως άντεχες και τελικά σε έδιωξαν από σένα τον ίδιο, όταν ήξερες καλά ποιους έπρεπε πραγματικά να διώξεις;

Σε φορτώνεις ψυχαναγκαστικά κι επίμονα και νομίζεις σε γιατρεύεις. Μα φύγε, επιτέλους! Είναι ένα είδος φυγής που σου προκαλεί λύτρωση, είναι ένα είδος φυγής που σου προκαλεί τα μεγαλύτερα χαμόγελα ανακούφισης και τις πιο αληθινές ανάσες σου! Κι εσύ τις έχεις τόσο στερηθεί τις ανάσες σου. Φύγε, διώξε ή φέρε κι άλλα, όπως εσύ ξέρεις μέσα σου. Απομονώσου και θυμήσου πόσο σ’ αγαπάς κι αγάπησε το τι είσαι κι άλλο. Κι έπειτα έλα πίσω πιο δυνατός από ποτέ. Κι όταν επέλθει κορεσμός κι οι μηχανές κωλώσουν ξανά, η επιδιόρθωση κι η επανεκκίνηση θα ‘ναι και πάλι η μοναδική λύση.

Δεν είναι κακό που δεν αντέχεις. Είναι κακό που δε δίνεις στον εαυτό σου ρεπό, που δεν απομακρύνεσαι απ’ όσα σε πληγώνουν. Είναι μεγαλύτερο κακό που κολλάς σε καταστάσεις που σε μαχαιρώνουν και μετά σου γλείφουν τις πληγές για να τις απαλύνουν. Κι ύστερα, σε μαχαιρώνουν πιο βαθιά. Είναι κακό που προδίδεις τις επιλογές σου και που συμβιβάζεσαι για να είναι όλοι οι άλλοι καλά την ίδια ώρα που η αυθεντικότητά σου εξασθενεί.

Για εκείνη τη νέα αρχή και τις καινούριες μέρες που αύριο ξημερώνουν κι έχεις πει τόσες φορές, αλλά δεν έκανες πράξη ποτέ. Για εκείνο το αύριο που σου πάει, που γνωρίζεις καλά πως το θες κι η μοναδική ώρα για να το πετύχεις είναι μόνο τώρα. Εσύ, ο κύριος της ζωής σου,  ο κύριος των περιστάσεων, που επιλέγεις να τ’ απορροφάς και τελικά μετατρέπονται σε σκέψεις.