Είναι γεγονός πως η ζωή έχει πολλά να μας πει για όλες εκείνες τις στιγμές που θεωρούσαμε αιώνιες κι όμως ανατράπηκαν σε χρόνο μηδέν.
Είναι ίσως εκείνη η μία αλλά καθοριστική φορά που κληθήκαμε μέσα σε μια νύκτα να αλλάξουμε όλη τη ζωή μας και να συνηθίσουμε σε νέα κι άγνωστα δεδομένα.
Πώς να χωνέψεις σε μια μέρα πως πλέον το κρεβάτι έχει δυο μεριές; Και μάλιστα ότι είναι και οι δύο για ‘σένα;
Και μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα του πόνου, της απογοήτευσης, ακόμα και της προσπάθειας να καταλάβουμε τι στο καλό πήγε στραβά, κάποτε ο θυμός κρύβεται κάπου πολύ καλά και μας αφήνει ελάχιστα περιθώρια για ν’ αντιδράσουμε.
Βιώνουμε το θέατρο του παραλόγου με εμάς πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες μαζί. Να σου ‘χει κάνει τόσα κι εσύ να μένεις άπραγος ζητιανεύοντας τη σωτηρία σου!
«Να είσαι καλά» ευχόμαστε στο άτομο που λίγο πριν κομμάτιασε και πέταξε στον αγύριστο όσα θεωρούσαμε δεδομένα και μαζί όλα τα λόγια που μας αράδιαζε και μας ξεσήκωνε.
Πάλι καλά που δε λέμε κι ευχαριστώ που μας έκανε τα όνειρα ρημαδιό εν αγνοία μας.
Δε λέω, μεγάλο το σοκ. Χαμένοι ακόμη λοιπόν στη χαώδη κατάσταση, άθελά μας υιοθετούμε συχνά τη φάτσα και το στιλ ενός συνειδητοποιημένα ανήμπορου ατόμου. Μια να μας ρίξεις και πέσαμε.
Όλη η στάση μας εκπέμπει από μακριά μιζέρια και περιοριζόμαστε σε λόγια του τύπου «δε βαριέσαι, εσύ να ‘σαι καλά» που ξεστομίζουμε με μεγάλη ευκολία.
Στ’ αλήθεια, θέλουμε όντως τη δεδομένη στιγμή να είναι καλά ο άλλος;
Αν για παράδειγμα τον δούμε την επόμενη μέρα αγκαζέ με το νέο αίσθημα, θα παραμείνουμε χαλαροί και θα χαρούμε με την επιλογή του;
Είναι πιο λογικό να θες να βρίσεις ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει μπροστά σου, να ρίξεις μπινελίκια που δεν ήξερες καν πως υπάρχουν και να αναμετρηθείς με την ακεραιότητα της ψυχικής σου ισορροπίας.
Πόσες φορές άραγε μας έτυχε να θέλουμε να πάρουμε εκδίκηση, ή τουλάχιστον να θέλουμε να κάνουμε τον άλλο να υποφέρει όπως υποφέραμε κι εμείς; Στο πίσω μέρος του μυαλού μας σχεδιάζουμε στρατηγικές εκδίκησης που εννοείται πως ποτέ δεν τολμούμε να ξεστομίσουμε.
Σωστό μια φορά δεν είναι, αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικό και σαφώς πιο ειλικρινές.
Γιατί όσο ανώτερο άτομο κι αν σε θέλουν οι αρχές σου, ίσως στις οδηγίες τους να παρέβλεψες τα ψιλά γράμματα που σε θέλουν να είσαι άνθρωπος με αδυναμίες.
Εκτός του ότι είναι λιγάκι δύσκολο να ελέγξεις τις αδυναμίες σου, δεν πάνε καθόλου ασορτί με την αποτυχημένη ομολογουμένως προσπάθειά μας για ανιδιοτελείς ευχές.
Δικαιούμαστε λίγο χρόνο για εμάς, να τσαλακώσουμε ακόμα την εικόνα μας, αν αυτό θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το πραγματικό για εμάς καλό.
Όταν λοιπόν οι άλλοι σου αναφέρουν ότι είδαν τυχαία την πρώην σχέση σου και δεν έχεις το σκουλήκι των απανωτών ερωτήσεων προσπαθώντας να μάθεις την κάθε άσχετη λεπτομέρεια, τότε και μόνο θα βρίσκεσαι σε καλό δρόμο.
Διότι όταν αποφασίζεις να τραβήξεις το δικό σου δρόμο, συνειδητοποιείς πως καμία κακία και κανένα απομεινάρι από το παρελθόν δε χωράνε στα πλάνα σου.
Μέχρι τότε, οτιδήποτε άλλο εύχεσαι δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιφανειακή παρηγοριά στον άρρωστο.
Κι ο άρρωστος δεν είναι άλλος παρά εσύ.
Γι αυτό την επόμενη φορά, κάνε το πρώτο πράγμα που θα σου έρθει στο κεφάλι.
Σωστό και λάθος δεν υπάρχει, σίγουρα όμως το να δρούμε όπως πραγματικά θέλουμε μας καθιστά αληθινούς.
Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως ούτε ο θυμός, ούτε οι ψεύτικες ευχές μπορούν να σου απαλύνουν τον πόνο.
Χρόνος για ανωτερότητες θα υπάρξει στο μέλλον, απεριόριστος. Προς το παρόν, σταμάτα να πιέζεσαι με ψευδοκαλοσύνες. Εκτίθεσαι.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
