Να σε αγαπάς και να σε σέβεσαι

Χιλιάδες λανθασμένες επιλογές, μη ανατρέψιμες κάποτε, αποφάσεις κι η ψυχολογία μας να φαντάζει για καιρό σαν ένα ετοιμόρροπο και καθ’ όλα αποκρουστικό κτήριο. Στ’ αλήθεια, πόσα λάθη και πόσα ακόμα που σε περιμένουν; Και πάλι εσύ εναντίον του εαυτού σου σε μια διαδικασία διαχρονικά επώδυνη.

Πόσα θέλαμε να κάνουμε και καταλήξαμε πιο κόντρα από ποτέ στις πραγματικές επιδιώξεις μας; Και κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε πόσο μικρή είναι η ζωή μας για να χωρά κάθε φορά τις νέες αρχές που καλούμαστε να κάνουμε για να επουλώσουμε τις πληγές μας.

Ανθρώπινη αδυναμία, εγωισμός, ανωριμότητα ή αδυναμία χειρισμού των καταστάσεων, η αλήθεια πάντα συμφωνεί με την έλλειψη ταύτισης με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε γίνει ολοκληρωτικά συμβατοί δότες με την υπόστασή μας, με τα όμορφα θετικά και με τα γοητευτικότερα αρνητικά μας κι έτσι απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ απ’ το να μας γνωρίσουμε. Και σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε ανωμαλία του δρόμου μας, προσπαθούμε να βοηθήσουμε εμάς, αυτόν τον άγνωστο που ολοένα κι αρνούμαστε να γνωρίσουμε.

Μας αγαπήσαμε στ’ αλήθεια καθόλου; Μας σεβαστήκαμε για τόσο λίγο όλες εκείνες τις φορές που πατήσαμε τέρμα γκάζι ενώ γνωρίζαμε καλά πως το φρένο ήταν το μόνο που θα μας έσωζε; Πόσο συχνά στερήσαμε απ’ τον εαυτό μας ένα χαμόγελο ικανοποίησης, αυτοεπιβράβευσης και τη θέση τους έλαβαν τόσο εύκολα τα φορτία για τα προβλήματα των άλλων, εκείνων των άλλων που η αναξιότητά τους αποδείχθηκε σαφώς κι επανειλημμένα!

Δε μας αγαπάμε, δεν έχουμε ψάξει ποτέ ενδόμυχα να δούμε πόσο διαμάντι κρύβουμε γι’ αυτό και περιοριζόμαστε στα μέτρια, σε εκείνα που πιστεύουμε πως αξίζουμε. Ξεχνάμε συχνά πως η υποτίμηση του εαυτού μας ζημιώνει εξίσου με την υπερτίμηση και την αλαζονεία, που τόσο μισούμε κατά κανόνα. Δεν έχουμε έτσι την πολύτιμη ευκαιρία να γνωριστούμε με τα όριά μας, με τις ικανότητές μας με τις ρεαλιστικές δυνάμεις μας κι αρκούμαστε σε ένα χάος καταδικασμένο στα λάθη.

Μας υποτιμάμε μα κυρίως δε μας σεβόμαστε. Να μάθουν να σέβονται οι άνθρωποι τον εαυτό τους. Να μάθουν να τον γνωρίζουν, να έρχονται σε επαφή με τις πιο βαθιά τσαλακωμένες πτυχές τους και τις πιο αξιοθαύμαστες εκφάνσεις τους. Εξίσου. Να χάσουν, να ξεχάσουν, αλλά να θυμηθούν και να επαναπροσδιοριστούν με μοναδικό κριτήριο αυτά που προκαλούν γέλιο ανακούφισης στην ψυχή τους.

Να μας σεβόμαστε. Να μην ανεχόμαστε περισσότερα από εκείνα που μπορούμε, που αποδέχεται ο οργανισμός κι η ιδιοσυγκρασία μας. Να μην εισχωρούμε σε καταστάσεις που εξ αρχής δε μας πληρούν και να μην καταπιεζόμαστε να ταιριάξουμε με κάτι τόσο μακριά από όσα μας πάνε κι απ’ όσα μπορούμε προφανώς, να υποστηρίξουμε.

Κι εκεί που αποφασίζουμε να φύγουμε, αλλά ο εαυτός μας πλησιάζει, αυτή είναι κι η ιδανική απόδειξη ότι η φυγή ήταν η λύση. Να σκεφτόμαστε με βάση τις σταθερές μας, να μην πουλάμε τα κριτήριά μας για τίποτα γιατί είναι πολύτιμα κι έχουν αναληφθεί συνειδητά μέσα από μία επίσης, πολύτιμη εσωτερική διεργασία.

Να τον αγαπούν τον εαυτό τους οι άνθρωποι. Να τον αγαπούν γιατί μόνο έτσι θα γλυτώσουν. Κι αν δε γλυτώσουν, θα γνωρίζουν πως αξίζουν πολλά για να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάτι που τους φθείρει. Να σέβονται τον εαυτό τους οι άνθρωποι, μπας κι αντέξουν!