Να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο

Όλες εκείνες οι στιγμές που πάλεψες για να επανέλθεις, που ζορίστηκες λίγο περισσότερο αλλά τελικά τα κατάφερες, αξίζουν μόνο και μόνο για εκείνες τις άλλες στιγμές. Ξέρεις, γι’ αυτές που ξυπνάς και νιώθεις ικανός να κάνεις τα πάντα, που όχι μόνο θες αλλά νιώθεις ακόμα ότι μπορείς και να πετάξεις. Αυτές τις μέρες που τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη μέρα σου γιατί μέσα σου έχεις φτάσει στο υπέρτατο σημείο της ενέργειάς σου.

Κι όλα αυτά γιατί η σκέψη σου μετατοπίστηκε αλλού. Ένας και μόνο άνθρωπος έγινε ξαφνικά η αιτία να αναγεννηθείς, να δεις τον κόσμο κυριολεκτικά αλλιώς. Μέσα από τα μάτια σου όλα έχουν ένα μικρό ίχνος θετικότητας χάρη στην τόσο μεγάλη χαρά που νιώθεις.

Κι είναι στ’ αλήθεια υπέροχο. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, είναι κι η πιο αγνή μορφή έρωτα. Αυτή που ανήκει στις ανώδυνες μορφές, χωρίς κόμπους στο στομάχι και φθορά της σκέψης μας. Σε γεμίζει με πολλά αλλά απροσδιόριστα, σου δίνει δύναμη κι εσύ απλά ταξιδεύεις σε έναν κόσμο επίσης απροσδιόριστο και γουστάρεις αδιαφορώντας για τα όποια εμπόδια υφίστανται.

Ένα μήνυμα το πρωί αρκεί. Αρκεί για να χαμογελάσεις, να ριχτείς μέσα στα παπλώματα και να σκάσεις σε γέλιο διαρκείας την επόμενη στιγμή που σε βρίσκει να αναπηδάς απ’ το κρεβάτι με το χαμόγελο εκεί, καρφωμένο, λες και το δέσανε με ταινία.

Σκέφτεσαι εκείνο το  χαμόγελο που είναι λες και μιλάει και σ’ εμπλουτίζει με θάρρος ακόμα και για τους πιο κρυφούς σου φόβους. Είναι εκείνα τα μάτια που λάμπουν και σου μεταδίδουν μια φωτεινότητα που φτάνει μέχρι βαθιά στην ψυχή σου. Είναι ακόμα εκείνο το άσχετο ηχητικό μήνυμα που το ‘χεις σαν φυλακτό βάζοντάς το στην επανάληψη αμέτρητες φορές. Κι ό,τι και να έχεις, ό,τι κι αν σε βασανίζει, ξαφνικά φαντάζει τόσο μικρό και περιττό.

Να αποπλανείστε μαζί με τον πιο μαγικό τρόπο. Με τα γέλια σας που σμίγουν, τα χέρια σας που τρέμουν στις πρώτες αμηχανίες σας, τα μάτια σας που ξαφνιάζονται κι αλλάζουν κατεύθυνση τρομαγμένα απ’ την τόση χημεία.

Τι κι αν δεν είστε μαζί; Ίσως αυτό να είναι και το τελευταίο που σε απασχολεί τη δεδομένη στιγμή. Σημασία έχει ότι πίστεψες ξανά στους ανθρώπους. Ότι μπόρεσες να αφεθείς ξανά για να νιώσεις το μοναδικό αίσθημα που ένας άλλος άνθρωπος έχει την ικανότητα να σου δώσει απλόχερα. Αυτό της έμπνευσης. Της έμπνευσης να συνεχίσεις, να ριχτείς με τα χέρια στη φωτιά συνειδητά και να ‘σαι σίγουρος ότι οι συνέπειες είναι αντιμετωπίσιμες.

Βλέπεις ξαφνικά τον εαυτό σου γεμάτο ζωντάνια κι απορείς πώς γίνεται να έβγαινες και σε τέτοια μορφή και τόσο καιρό ν’ αδιαφορούσες. Είναι η θετικότητα, που άπαξ κι είναι αληθινή μεταδίδεται χωρίς να το καταλάβεις καν.

Κι είναι τότε που αρχίζεις να ζεις τις στιγμές σου, όλες εκείνες τις στιγμές που για χρόνια σου έκαναν οι άλλοι κηρύγματα κι εσύ όχι απλώς δεν καταλάβαινες τι θέλουν να πουν, αλλά εκνευριζόσουν. Τώρα τις ζητάς τις μικρές στιγμές. Μαζί ή χωρίς δεν έχει σημασία γιατί η ενέργεια υπερίσχυσε ούτως ή αλλιώς.

Είσαι σε θέση να συνεχίσεις κι αυτό γιατί είναι δίπλα σου, έστω και μόνο με τη σκέψη. Κι όχι γιατί εξαρτάσαι από κάποιον άλλον, μα γιατί στάθηκε η ισχυρή και μοναδική αφορμή να σε βρεις ξανά και να πατήσεις στα πόδια σου. Ήταν η αιτία να βρεις τον εαυτό σου καλύτερο από ό,τι ήταν πριν και μπολιασμένο με τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση που νόμιζες πως είχες χάσει.

Κι όλα αυτά χωρίς καν να το γνωρίζει απαραίτητα, χωρίς καν να γνωρίζει κατ’ ανάγκην την τόσο μεγάλη επιρροή που έχει η ύπαρξή του και μόνο.

Για τους ανθρώπους δίπλα μας, λοιπόν, που μπήκαν στη ζωή μας ξαφνικά και γίνονται καθημερινά η έμπνευσή μας χωρίς να το επιδιώκουν, αξίζουν όλα τ’ άλλα.  Γιατί ένα αληθινό χαμόγελο μιας στιγμής αξίζει τόσα, όσα μια ανάσα που ζητάς όταν τη στερείσαι.