Χρόνια τώρα πίστευες πως η ηλικία δεν είναι πάντα συνυφασμένη με ένα συγκεκριμένο καλούπι στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Κι όσο περνάει ο καιρός, η πραγματικότητα η ίδια σε επιβεβαιώνει. Δεν τη βάζεις σε κουτί την ηλικία κι ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται με βάση χίλια δύο χιλιοειπωμένα που διαψεύδουν παντελώς κάθε απόλυτο στερεότυπο.
«Έχεις μικρότερα αδέρφια;» με ρωτάνε και συλλογίζομαι πως πρόκειται για την πιο ισχυρή επιβεβαίωση του ότι η ηλικία δεν είναι πάντα δείκτης ούτε ωριμότητας, ούτε συγκεκριμένης συμπεριφοράς. Και τι απαντάς τώρα που ο μικρότερος αδερφός σου έχει αναιρέσει τον τίτλο του μικρού χρόνια τώρα;
Τι κι αν ζήλευες για λίγο τις συνομήλικές σου που είχαν αδερφό μεγαλύτερο; Με τα χρόνια αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Είναι που συνειδητοποιείς με πλήρη σιγουριά πως έχεις δίπλα σου ένα διαχρονικό προστάτη.
Ο άνθρωπος που παρ’ όλο που ήταν κάποιες τάξεις πιο κάτω από ‘σένα στο σχολείο σε προστάτευε σε κάθε σου καβγά με τους συμμαθητές σου, είναι ο ίδιος που χρόνια μετά ήταν σε ετοιμότητα να τα βάλει με όσους τόλμησαν να σε πληγώσουν, αδιαφορώντας πλήρως για το μεγαλύτερο της ηλικίας τους.
Έχει πάντα ανάγκη να σε προστατέψει κι ας μη λέει ποτέ πολλά. Είναι αυτή η μόνιμη σιωπή που βρίσκει φωνή στις αθόρυβες πράξεις του και στη σιωπηρή έγνοια του για ‘σένα. Και είναι εκπληκτικό που στα μάτια του μικρότερου σου αδερφού έχεις ανάγκη αυτή τη μόνιμη ασφάλεια, αυτές τις πράξεις που κάποτε συμπληρώνουν ακόμα και την ανάγκη σου για ανάσα απ’ όσα σε πνίγουν. Γιατί είναι κάποιες αγκαλιές τόσο ανεκτίμητες που όσο κι αν τις ξέρεις, κάθε φορά ξεπερνούν τις προσδοκίες σου σχετικά με το τι σου προσφέρουν.
Συχνά απορείς που μπορείς με τις ώρες να του μιλάς και να σε αντιμετωπίζει σαν ο πλέον ώριμος ενήλικας. Και είναι τότε που προβληματίζεσαι για το δικό σου δείκτη ανωριμότητας. Μα την έχεις ανάγκη κάποτε την αφέλειά σου, τη στασιμότητα στη σκέψη σου. Είναι που ξέρεις πως με λίγα απλά και κάποτε απότομα λόγια, ξυπνάς και όλα παίρνουν ξαφνικά το δρόμο τους.
Κι αν δεν είναι ευλογία να μεγαλώνεις με έναν άνθρωπο που ωριμάζει μέσα από τις δικές σου σκοτούρες, ωριμάζοντας συνάμα και ‘σένα κι αν δεν είναι ευτυχία να έχεις δίπλα σου έναν παντοτινό φρουρό χωρίς να το έχεις καν ζητήσει, τότε τι;
Είναι ακόμα αυτή η υπέρτατη υπερηφάνεια που νιώθεις σαν μεγαλώνει ο μικρός σου αδερφός. Και κάθε φορά λες «μικρός» και δεν πείθεις ούτε εσένα τον ίδιο. Μεγάλωσε, λες και μέσα σε αυτή την πορεία περνούν στην πιο γρήγορη εκδοχή τους οι στιγμές που σου καθόρισε η στάση του, οι στιγμές οι δικές σου που ολοκληρώθηκαν χάρη στη δική του παρέμβαση.
Μεγαλώνετε μαζί κι ακόμα κι αν οι πορείες σας κάποια στιγμή αλλάξουν, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο προστάτης σου θα ξέρει πάντα τη λύση. Εκείνα τα μαγικά φίλτρα που για κάποιους θα παραμείνουν για πάντα άγνωστα.
Ό,τι κι αν γίνει θα έχεις ένα βράχο δίπλα σου κι ας βρίσκεται αμέτρητα χιλιόμετρα μακριά σου. Όσο κι αν η ζωή σου προχωρά, θα ‘χεις πάντα μια θέση μέσα στην οποία θα μπορείς ελεύθερα να είσαι η αδύναμη μικρή που πελαγώνει και που περιμένει με αγωνία εκείνη τη μια λέξη που πολλάκις έχει αποδειχθεί σωτήρια.
Και είναι τουλάχιστον λυπηρό να βλέπεις αδέρφια απομακρυσμένα μεταξύ τους, μιας και δε θα είναι ποτέ σε θέση να αντιληφθούν ότι η πιο αγνή φιλία αναπτύσσεται με τα αδέρφια σου. Γιατί εσύ γνωρίζεις πλέον καλά ότι αν υπάρχει μια σχέση στην οποία η ηλικία είναι παντελώς αδιάφορη μόνιμα, αυτή είναι η αδερφική.
Γιατί είναι κάποια ευχαριστώ που θα είναι πάντα λίγα, είναι κάποιες στιγμές ευτυχίας που μόνο που τις λες αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια εύστοχα, είναι οι άνθρωποι που σε αγαπούν με τον πιο ξεχωριστό τρόπο και που σε ξέρουν καλύτερα κι ας έχουν γεννηθεί μετά από ‘σένα.
Σε όλους τους μικρότερους ηλικιακά αλλά μεγάλους στα μαθήματα που μας δίνουν καθημερινά, με την παράκληση να μη μας αφήσουν μόνους ποτέ.
Χαρίλαέ μου, Χρόνια πολλά και μαθηματικά.
Επιμέλεια κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
