Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Αυτό δε μας λένε άλλωστε; Αυτό δεν επικαλούνται οι περισσότεροι μιας και είναι η πλέον εύκολη απάντηση; Κι εσύ θυμώνεις. Θυμώνεις με τον εαυτό σου που μίλησες, αλλά και με τους γύρω σου που αραδιάζουν την πιο ευκαιριακή απάντηση, θέλοντας να απαλλαγούν από τα προβλήματά σου.
Είναι όντως εκνευριστικό. Όχι γιατί δεν ισχύει, αλλά γιατί είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς μπορεί κάτι που βρίσκεται μόνο στη σφαίρα του μυαλού σου να σε χειραγωγεί και να σε κατευθύνει τόσο πολύ. Αν δεν είναι τρομακτικό που οι σκέψεις σου ενεργοποιούνται από κάτι που ουσιαστικά δεν υπάρχει καν, τότε τι είναι;
Τελικά όλη αυτή η οργή ίσως να οφείλεται στο ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι πανίσχυρο που μας καθιστά παντελώς αδύναμους να το χειριστούμε. Μέσα μας ξέρουμε ότι όντως είναι παιγνίδια του μυαλού μας, ότι δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε κι άλλα τόσα που επικαλούμαστε παρηγορητικά. Κι όμως, το να γνωρίζουμε δεν είναι αρκετό. Άπαξ και πανικοβληθούμε γινόμαστε ανίκανες μαριονέτες των καχυποψιών μας.
Τι γίναμε κι εμείς υπεραυαίσθητοι; Τι αγχωνόμαστε με το παραμικρό λες και θ’ αποτρέψουμε το κακό από το να έρθει; Οι ζωές μας εξάλλου, δεν ήταν ποτέ χωρίς φουρτούνες. Όλο κι από κάπου έμπαζε. Όλο και κάτι εμφανιζόταν να μαυρίσει και πάλι το γκρίζο μας. Τι φερόμαστε λοιπόν, λες και δεν ξέρουμε από ζόρια;
Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο οργανισμός σου όταν τον πιέζεις, αντιδρά. Όταν μπαίνεις εμπόδιο στην ομαλή του λειτουργία, φωνάζει. Τα καμώματα του μυαλού, το σώμα δεν τα σηκώνει. Γι’ αυτό κι εσύ πονάς. Θες να χαμογελάσεις, έτσι γι’ αλλαγή, και τελικά το γυρνάς σε κλάμα. Και ξαφνικά ξυπνάς μια μέρα με φρικτούς πόνους στην κοιλιά και στο στήθος και δεν μπορείς να σηκώσεις τα πόδια σου. Η μία μέρα γίνονται βδομάδες, μήνες και βάλε. Η διάθεσή σου φτιάχνει το ίδιο ξαφνικά, από ένα τηλεφώνημα, μια αντίδραση, που πιθανόν δεν αξίζει καν. Γι’ αυτό και βυθίζεσαι και πάλι στην ανημπόρια της χαμένης σου λογικής.
Ο τοξικός εαυτός σου σε κατέλαβε και σ’ αυτό συνέβαλαν σημαντικά οι ένα σωρό άτακτες σκέψεις σου. Προτιμάς να τα βάζεις με σένα με το παραμικρό λες κι είσαι υποχρεωμένος να μη σου ξεφεύγει τίποτα και να είσαι κυρίαρχος όλων των περιστάσεων, ακόμα κι αυτών που δε σε αφορούν.
Μα δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο σε όλα. Πάντα κάποιος θα μένει δυσαρεστημένος και πάντα για κάποιους δε θα ‘μαστε ποτέ αρκετοί. Όσο κι αν παλεύουμε, όσο κι αν ακολουθούμε με ακρίβεια τη γραμμή των ιδιορρυθμιών του καθενός, πάντα κάτι, κάποιον θα πειράζει. Κι όσο πιέζουμε τις καταστάσεις τίποτα δε θα γίνει ποτέ όπως το θέλουμε.
Τι άλλο να μας πούνε για να πειστούμε για τη μεγάλη ισχύ της προδιάθεσης; Ο αρνητισμός φέρνει χειρότερα σενάρια κι απ’ αυτά που προκαλεί το άγχος μας. Κι αν η λύση είναι η αναισθησία, αναισθησία λοιπόν. Επιλεκτική εισροή πληροφοριών και κυρίως ανθρώπων, γιατί κάποτε είναι καλύτερα να μετατρέπεσαι σε χαζό που δε συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Όσο ο ρημαδοκόμπος από το στομάχι δε φεύγει, τίποτα δε μπορείς να κάνεις σωστά. Το ένα ερώτημα γεννά άλλα τόσα και το μυαλό σου αλλοιώνεται. Δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά και το κουβάρι μπερδεύεται, άλλα χωρίς να το καταλάβεις καν.
Ούτε φάρμακα, ούτε κρύα ντους, ούτε τσάγια, ούτε οι διάφοροι καλοθελητές είναι η λύση σου! Το κεφάλι πρέπει να σηκώσεις. Ας γίνεις σωτήρας μόνο του εαυτού σου. Κι οι άλλοι θα βρουν την άκρη με τον ίδιο τρόπο που σε έβαλαν στο λούκι της φθοράς σου. Κι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός λόγος που δεν αξίζουν την έγνοια σου. Αυτός που αξίζει την ανησυχία σου δε θα προκαλέσει ποτέ την κατηφόρα σου.
Αυτόν τον κόμπο στο στομάχι στείλ’ τον στον αγύριστο. Ίσως τότε καταλάβεις ότι αυτό που είσαι είναι υπεραρκετό για να είσαι καλά και να χαμογελάς ακόμα κι αν σε πατάνε. Αποφάσισε για ποιους και πόσο θα σκας. Κι επιτέλους, πάρ’ το απόφαση: Η τελειότητα δεν είναι για κανέναν. Ποτέ δεν ήταν.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
