Χωρίς ίχνος αμφιβολίας, το γνωστό άσμα «τους φίλους τους διαλέγουμε γι’ αυτό δεν τους παιδεύουμε» είναι κομμένο και ραμμένο στα ακανόνιστα μέτρα τους. Είναι οι φίλοι, οι γνωστοί, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και που έθεσαν σαν στόχο ζωής να παιδεύουν τους πάντες.
Όχι κάτι συγκεκριμένο, η επιλεκτικότητα δεν αποτελεί προνόμιό τους. Τα πάντα τους φταίνε, όλα πρέπει να γίνονται υπό τους κανόνες τους και φυσικά η ικανοποίηση δεν επέρχεται ποτέ. Η ακατάπαυστη υπερκινητικότητα στις σκέψεις τους τους χαρακτηρίζει ταμάμ. Δεν είναι τυχαίο που ούτε ο ύπνος τους μπορεί να είναι ήρεμος μιας και το ασυνείδητο τρελαίνεται από την υπερφόρτωση που του προκαλούν.
Τι κάνουν, τι θα κάνουν και τι δεν έκαναν, γιατί έγινε, πώς έγινε και με ποιον, είναι ερωτήματα που και οι έρευνες κατέδειξαν ότι φθείρουν τη λογική τους και τους τρελαίνουν. Αυτούς και μαζί οποιονδήποτε τόλμησε να τους λάβει στα σοβαρά.
Ως αποτέλεσμα, την τρέλα αυτήν την επωμίζεται ο αθώος κοσμάκης που τους περιτριγυρίζει. Συνήθως πρόκειται για την τρομακτική μετεξέλιξη των κακομαθημένων συμμαθητών μας του δημοτικού που η γκρίνια και η έλλειψη ικανοποίησης ήταν οι μοναδικοί φίλοι που είχαν. Μαζί με τη γωνίτσα τους, πότε απολάμβαναν το εγώ τους, πότε το σιχαίνονταν μαζί με ό,τι άλλο συμβίωνε δίπλα τους.
Η αθώα φλυαρία τους μετατρέπεται σε μια συνεχή ωδή άρνησης για τα πάντα. Μια απλή έξοδος με την παρέα τους λειτουργεί σε βάρος για τους υπόλοιπους. Από την επιλογή του χώρου που θα βγουν, τον υπερβολικό προβληματισμό για την εμφάνιση μέχρι και το μεταφορικό τους. Εννοείται ότι ο ασυμβίβαστος έχει κρυμμένα τα χαρτιά και κατά τη διάρκεια της διασκέδασης. Ο κόσμος φαντάζει στα μάτια του μικρός και εκάστοτε προβληματικός, τα ποτά ξινίζουν και γενικά η φάση βρομάει. Δεν αργεί λοιπόν να έρθει και η δεύτερη φάση του μονολόγου με την απαίτηση να φύγουν η οποία αποτελεί αυτή τη φορά το μονόπρακτό του. Ό,τι εγκατασταθεί βίαια στο μυαλουδάκι του χωρίς ίχνος σκέψης μεταδίδεται και ζητά προαπαίτηση από τους γύρω του.
Καλοκαιρινές διακοπές και κανονίζετε η παρέα τις αποδράσεις σας. Και εκεί που είστε στο αεροδρόμιο για αναχώρηση και παρακαλάτε θεούς και ημίθεους να τον συνετίσουν, βρίσκει την σκουληκομυρμηγκότρυπα που τον ενοχλεί και αρχίζει ο εξάψαλμος του παραλόγου. Λες δεν μπορεί, λίγο η επιθυμία της ξεκούρασης, λίγο η αναμονή για το ταξίδι, οι κουβέντες, θα τον απομακρύνουν για λίγο από το τροπάριό του. Εις μάτην όμως, μιας και το μόνο που απομακρύνεται είναι οι της παρέας με τα λίγα εναπομείναντα ίχνη υπομονής. Το μαρτύριο κορυφώνεται βεβαίως-βεβαίως κατά τη διάρκεια των διακοπών. Δίνουν πόνο, από το φαγητό που φταίει μέχρι τα μέρη που θα επισκεφθείτε, το χρονικό διάστημα παραμονής σας, ακόμη και την ώρα που σερβίρει πρωινό το ξενοδοχείο. Ε, να μη σας μάθουν και εκεί; Ένα μίνι μονόλογο με τον ανυποψίαστο στη ρεσεψιόν, ε, έχει ανάγκη να τον κάνει.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όταν μεγαλώσουν ηλικιακά, αντιδρά σαν χημική εξίσωση η έμφυτη γκρίνια για τα πάντα, μαζί με την ηλικιακή ιδιοτροπία και γίνεται το μπαμ. Θα τους βρεις να κυκλοφορούν ελεύθεροι, πότε στις στάσεις των λεωφορείων και στα μετρό και να σε σπρώχνουν δίχως αύριο, πότε στο δρόμο να μονολογούν για καθετί που τους καίει και πότε να τα βάζουν με τον κάθε άγνωστο που τόλμησε να φανεί ευτυχισμένος.
Αναμενόμενα, είναι όλοι αυτοί που κάθε προσπάθεια συνεννόησης με το σύνολο πέφτει με τα μούτρα στο κενό. Πώς να συνεννοηθείς με κάποιον που ούτε τον εαυτό του δε γνωρίζει και δεν κατανοεί καλά–καλά; Είναι οι φίλοι που όλοι έχουμε και στοιχηματίσαμε με τον εαυτό μας για τα όρια της υπομονής μας. Δυστυχώς όμως, είναι όλοι οι φίλοι στο πρόσωπο των οποίων λίγο πολύ όλοι είδαμε κάποτε τους εαυτούς μας πρωταγωνιστές ή έστω συμπρωταγωνιστές. Γιατί, είναι όλες οι ανασφάλειες που βγαίνουν προς τα έξω που σε καθιστούν ανικανοποίητο. Είναι τα αόριστα απωθημένα σου που δεν πέτυχες ποτέ να οριοθετήσεις και σε κατάντησαν ένα στρατιωτάκι πειθαρχημένο στα καλά στερεωμένα κόμπλεξ σου.
Η ένταση και το άγχος σκοτώνουν όντως, με τη χειρότερη εκδοχή, αυτή της κοινωνικής απομόνωσης. Εξαιρουμένων των καρδιακών φίλων που η αγάπη έχει προ πολλού διαμορφωθεί και η σπαστική στάση εκλαμβάνεται σαν χαριτωμένη γοητεία πολλές φορές, είναι άνθρωποι που χάνουν κάθε ευκαιρία να γνωρίσεις και την καλή τους εκδοχή μιας και το μόνο που υπερτερεί είναι το ζαλισμένο κεφάλι που σου αφήνουν αναμνηστικά στο πέρασμά τους.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
