Όλα είναι θέμα χημείας

Η μοναξιά σου αλλάζει, έχει μάλλον αποδείξει πως μπορεί να αλλάξει το ίδιο εύκολα, όπως τότε που σου ήταν μια άγνωστη και μέσα σε μια νύκτα καταφέρατε να παραγνωριστείτε. Τίποτα δεν είναι στάσιμο στη ζωή σου και στο μαρτυρά απροκάλυπτα κάθε λεπτό που περνά με τις σκέψεις σου που αλλάζουν και τις καταστάσεις που σου έρχονται μπούμερανγκ αγνοώντας για τη δική σου συμβολή.

Κι επιτέλους. Για να στο κάνεις πιο απλό, πάψε να αναλώνεσαι σε επιπόλαιες και προφανώς ανώριμες υποσχέσεις ότι δε θα ξαναερωτευτείς, ότι πλέον η συναισθηματική αναπηρία είναι η μόνη σε γεμίζει, πως αγάπη άλλη δε σου βρίσκεται κι άλλα τέτοια παρεμφερή και το ίδιο ανυπόστατα. Γιατί δε σε ρωτάει κανείς, μάτια μου. Είναι πάνω από ‘σένα και συνειδητοποίησέ το γιατί κάτι τέτοιες κεραμίδες μόνο ως αναπάντεχες μπορούν να χαρακτηριστούν.

Είναι όλα θέμα εκείνης της σπίθας. Εκείνης της απροσδιόριστης σπίθας που προκαλούν πότε τα μάτια και πότε το χαμόγελο κι οι συνέπειές της απλώνονται ανεξέλεγκτα μπροστά σου καταβάλλοντας τη ζωή σου κι ας χρειαστεί καιρός να το συνειδητοποιήσεις ή να το αποδεχτείς.

Είναι που λες εκείνα τα μάτια που σου προκαλούν αλλαγή πορείας στους χτύπους σου, στη σκέψη σου, στη συγκέντρωσή σου τις πιο ακατάλληλες ώρες. Είναι κι εκείνο το γέλιο που το ακούς σαν ηχώ ό,τι κι αν κάνεις, που σου προκαλεί αναστάτωση και γαλήνη την ίδια στιγμή. Αυτό το χάος του παράλογου, του επιθυμητού και ποθητού παράλογου που κάνουν κάθε ευθεία της ζωής σου να κουτσαίνει, αυτά αρκούν για να αναιρέσουν όσα πίστευες μέχρι τότε για σταθερές σου και να σε καταστήσουν απόλυτα αφελή που πίστευες πως μπορείς να τα βάλεις με την ισχύ της έλξης.

Κι ας μην το παραδέχεσαι, όλες εκείνες οι αμφιβολίες που σου γεννιόνται είναι απόλυτα επαρκείς για να σου δώσουν όλες εκείνες τις απαντήσεις για τις οποίες αμφιβάλλεις. Τρέμεις να δείξεις όσα αισθάνεσαι γιατί παρ’ όλο που πίστευες πως είσαι δυνατός να χειριστείς τα πάντα, βρίσκεται πάντα εκείνο το ένα άτομο που η απόρριψή του πάντα θα σε πανικοβάλλει επιβάλλοντάς σου την ασφαλή  δίοδο της σιωπής. Μα μην ξεχνάς πως δύσκολα μπορείς να κρυφτείς απ’ τη χημεία που άπαξ και δημιουργηθεί μόνο αλλεπάλληλες εκρήξεις προκαλούνται. Το λέει κι η επιστήμη.

Γι’ αυτό αποδέξου και ζήσε τη μαγεία της χημείας που έχουν οι κινήσεις, τα μάτια σας, που κατανοείτε ο ένας τον άλλο χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσετε. Ξέρεις καλά άλλωστε με τόσα που κουβαλάς μέσα σου πως η κατανόηση, η συμπόνοια, το να μπορείς να μπεις στην καρδιά και στο μυαλό κάποιου είναι τόσο δύσκολο που κάποιοι δεν έχουν καν την ευλογία να το ζήσουν.

Και στην τελική είναι τιμή για δυο βλέμματα να συμπορεύονται μέσα στην απόλυτη σιωπή, είναι τύχη και περηφάνια για δυο ανθρώπους να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο τόσο, να έχουν ένα φύλακα άγγελο δίπλα τους χωρίς να χρειαστεί καν να το ζητήσουν.

Είναι όλα θέμα χημείας, μωρό μου! Χημεία στα βλέμματα, στις αμήχανες κινήσεις μας, στην ψυχή μας που τρέμει μη πάθει τίποτα ο άλλος, στις υπερδυνάμεις που ξαφνικά μας κάνουν να νιώθουμε ικανοί για τα πάντα προκειμένου να προστατέψουμε τον εκλεκτό της ψυχής μας. Γιατί η ψυχή μας, πολυχτυπημένη κι αυτή, ξέρει πια καλά. Μια σπίθα αρκεί να μας απογειώσει μα κυρίως να μας θέσει τολμηρούς στο ενδεχόμενο προσγείωσής μας.