Νύχτες στα πατώματα με σκέψεις που σε βαραίνουν, αδυναμία να συγκρατήσεις τα δάκρυα απ’ τα μάτια σου και διάθεση που κάνει και τον πιο αισιόδοξο να χαλιέται, όλα ανήκουν επιτέλους στο παρελθόν σου.
Ήρθε η στιγμή που τόσο πολύ περίμενες βαθιά μέσα σου, όπου οι φόβοι σου δεν υπάρχουν πια ή τουλάχιστον μετριάστηκαν κι αποφάσισες να κάνεις το επόμενο βήμα. Βρέθηκε ξανά στη ζωή σου ο άνθρωπος εκείνος που για έναν απροσδιόριστο λόγο τον ξεχώρισες και σε έκανε και πάλι να παίξεις το παιχνίδι που άλλοτε σε διέλυσε, αδιαφορώντας για την εξέλιξή του. Έγινες μαριονέττα του ενθουσιασμού σου και δε σε πειράζει.
Τι γίνεται, όμως, όταν ο ενθουσιασμός αρχίζει σιγά σιγά να σοβαρεύει, όταν μετά από τα υπέροχα ομολογουμένως ραντεβουδάκια σας αποφασίσατε να δώσετε μια ευκαιρία για να είστε μαζί κι όπου βγει; Όσο και να μην το θες, κάποτε τα παλιά ξεδιπλώνονται μπροστά σου σαν ταινία και λες κι είναι βαλτό θυμάσαι σαν παραλειπόμενες σκηνές μόνο όσα σε πόνεσαν κι έγιναν η αιτία να κλειστείς στην ασφάλεια της σιωπής σου.
Μα το γουστάρεις στ’ αλήθεια το άλλο άτομο και θες να αφεθείς και να κατορθώσεις να κλείσεις ειρωνικά το μάτι στις ανασφάλειές σου. Κάθε σωστή κίνηση, κάθε χαρούμενη εξέλιξη της μεταξύ σας ιστορίας, όμως, γίνεται αφορμή να θυμηθείς τα παλιά. Φέρνεις στο μυαλό σου τη δύναμή σου, αυτό το τόσο ισχυρό όπλο που κάποτε επικαλέστηκες και σε έσωσε κυριολεκτικά από την κατάθλιψη. Μα τίποτα. Όλα είναι εκεί και σε εμποδίζουν από το να ζήσεις απελευθερωμένος τα καινούρια σου δεδομένα. Και δεν είναι που θες να είσαι έτσι. Συγκεκριμένα, σιχαίνεσαι αυτήν την πτυχή του χαρακτήρα σου και προσπαθείς μανιωδώς να βρεις μια λύση.
Βομβαρδίζεσαι από ένα σωρό σκέψεις που συντάσσουν ένα δημοψήφισμα με ναι και όχι σχετικά με το αν θα πρέπει να ενημερώσεις το άλλο άτομο για το τα όσα σε βαραίνουν. Αρχίζουν και τα παράπονα για την εσωστρέφειά σου, για το ότι δε δίνεις όσα ενδεχομένως να ‘θελες κι η ασπίδα προστασίας σου σταδιακά αποκαλύπτεται.
Αποφασίζεις, λοιπόν να μιλήσεις, να ξαλαφρώσεις κι ας σου είναι δύσκολο. Πιο πολύ, όμως, φοβάσαι πως θα τρομοκρατήσεις τον άλλο, ότι θα του δώσεις λάθος μηνύματα. Εννοείται πως δε θες να τον «τυλίξεις», μα κάτσε να πείσεις τον άλλο ότι ο μοναδικός λόγος που τα λες είναι για να κατανοήσει το ρυθμό σου. Γιατί όντως θες να βρεις τονρυθμό σου ξανά, θες απλώς λίγο χρόνο που θα λειτουργήσει σαν ο μοχλός ώθησης όσων είχαν κρυφτεί.
Κι επειδή ανασφάλειες είναι αυτές, κινείς για ένα νέο γύρο δημοσκοπήσεων από γνωστούς και φίλους θέλοντας να αποφύγεις μια ακόμη ενδεχομένως λάθος απόφαση. Κάποιοι θα σε προτρέψουν κατηγορηματικά να μη μιλήσεις. Θα σου πουν να τα κρατήσεις για ‘σένα μιας και κανείς δε χρειάζεται να γνωρίζει όσα πέρασες ειδικά αν δεν έχει κερδίσει την οικειότητά σου ακόμη. Στο στρατόπεδο του άλλου άκρου βρίσκονται οι πιο ρομαντικοί, οι υπερασπιστές του μίλα και βγάλ’ τα από μέσα σου, που θεωρούν ότι αν σε θέλει πραγματικά θα κατανοήσει και θα σε στηρίξει κιόλας.
Ε λοιπόν να μιλάς, θα πω εγώ. Να μιλάς για να ‘σαι εντάξει με τον εαυτό σου. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να κτίσεις κάτι που θα στηρίζεται σε αυτό που πραγματικά είσαι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να ντρέπεσαι για τα όσα πέρασες και μια φορά δείγμα αδυναμίας δεν είναι. Αντίθετα, χρειάζεται τεράστια δύναμη να τα βγάλεις από μέσα σου με μοναδικό σκοπό να μπορέσεις να προχωρήσεις. Ούτε αναλυτικό ημερολόγιο του παρελθόντος σου θα παραθέσεις, αλλά ούτε και λύπηση θα υπονοήσεις ότι επιζητείς. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Νιώθεις καλά που τα κατάφερες και μόνο για λύπηση δεν είσαι και το ξέρεις καλά.
Όσο για το αν θα τρομοκρατηθεί το άλλο άτομο, παράλογο δεν το λες. Πολύ λογικό, μιας και το θέμα δέσμευση ενίοτε προκαλεί την ενεργοποίηση του δείκτη πανικού μας. Στην πιθανότητα λοιπόν να σε πληγώσει και να έχουμε άλλα, επιλέγει την εύκολη λύση της φυγής.
Μα αν εσύ υπερέβης τον εαυτό σου κι αποφάσισες να μιλήσεις για να νικήσεις τις αδυναμίες σου, τότε δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο από το να υπερβεί κι ο άλλος τους προβληματισμούς που πιθανόν εσωκλείουν το μυαλουδάκι του. Κατανόηση και χρόνο ζητάς στο κάτω-κάτω κι αν ο άλλος δεν μπορεί να το δεχτεί, σεβάσου το, σήκω και φύγε. Αλλιώς, ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός, κάποιον, κάποια στιγμή θα πληγώσει.
Να μιλάς λοιπόν. Κι όπως έλεγε κι η γιαγιά μου «αυτός που σε θέλει μάτια μου, θα κάνει τον ήλιο να ανατείλει από τη δύση για να ‘ναι μαζί σου».
Υ.Γ. Για τη Νάταλι και την ομορφιά των ονείρων μας.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
