Είναι κάποιες φορές που ο χρόνος μένει αμετακίνητος λες και τον δέσανε επιτηδευμένα. Είναι από εκείνες τις στιγμές που παλεύεις με ‘σένα, τις σκέψεις σου, που ψάχνεις διέξοδο και πολλές φορές το βρίσκεις στην απομόνωσή σου. Κάνει καλό η μοναξιά και το επιβεβαιώνεις σε κάθε πτυχή του εαυτού σου με την οποία γνωρίζεσαι εκ νέου κι έρχεσαι αντιμέτωπος.
Κι εκεί που είχες την ευκαιρία να κλειστείς σε ‘σένα σαν μια υπέρτατη ανάγκη, είναι κι οι άλλες στιγμές που ο χρόνος αρχίζει να κυλάει αβίαστα, γρήγορα μα αυτή τη φορά δεν το θες. Γιατί συνειδητοποιείς πως όλα τα απόκτησες στον υπερθετικό τους βαθμό. Δύναμη, αυτοπεποίθηση, ικανότητα να επιλύεις προβλήματα και καταστάσεις μόνος σου και κυρίως, μοναξιά.
Αυτό το τελευταίο που άλλοτε το επιζητούσες, έρχεται σίγουρα η στιγμή με άγνωστο χρονικό σημείο αναφοράς, που θες να το αποβάλεις με οποιοδήποτε τρόπο. Είσαι έτοιμος να ξαναπαίξεις πιστεύοντας πως αυτή τη φορά τα όπλα σου είναι πιο γερά κι οι τακτικές σου πιο μελετημένες.
Και δεν είναι που φοβάσαι να ξαναπληγωθείς, ίσα-ίσα που ελπίζεις πως τη δεδομένη στιγμή εσύ είσαι κύριος των περιστάσεων, νιώθεις να τα ελέγχεις όλα κι η αυτοάμυνα είναι πάντα σε ετοιμότητα για να την επικαλεστείς.
Είναι φανερό ότι άλλαξες. Προς το καλύτερο ευελπιστείς και στηρίζεις όσες ελπίδες σου απέμειναν, αλλά άλλαξες. Και στα πλαίσια της αυτοπροστασίας σου χωράνε φυσικά κι οι δεύτερες σκέψεις. Βλέπεις, δεν πρόκειται πια για το πιτσιρίκι που πίστευε κάθε επιπολαιότητα που του αραδιάζανε με τόση ευκολία και πλέον οι κουβέντες σου, πόσο μάλλον οι πράξεις σου, υποβάλλονται σε μετρήσεις ελαττωματικού σταγονόμετρου.
Δεν είσαι ο ίδιος. Σου λείπει όμως ο ενθουσιασμός σου ή ίσως ένα μέρος του. Γιατί πολύ απλά αυτό θα ήταν και το έναυσμα να δοθείς, ίσως κι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι νίκησες τους φόβους σου. Και το θες όσους ενδοιασμούς κι αν έχεις.
Και τα βάζεις με ‘σένα κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα κενό συναισθημάτων. Θυμώνεις που τίποτα δε σε ενθουσιάζει, που ελάχιστα κινητοποιούν τη διάθεσή σου να προσφέρεις πιο πολλά. Νιώθεις κουρασμένος ίσως, βαριέσαι κιόλας να παλέψεις ξανά. Ίσως και να πιστεύεις πως ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει χωρίς κόπο.
Πιστεύεις άλλωστε ότι όσα πέρασες σε κατέστησαν ικανό να αντιληφθείς πόσα αξίζεις σαν άνθρωπος. Κι αν είναι κάτι που ενσωματώθηκε στο μυαλό σου, είναι πως αξίζει να παλέψουν για σένα. Να γκρεμίσουν από τη μια τα τείχη που άλλοι ύψωσαν και να ενεργοποιήσουν ξανά το χαμένο ενθουσιασμό σου.
Είναι δύσκολο. Μόνο και μόνο ο παράγοντας συνήθεια, το βόλεμα σε μια ανώδυνη και ευθυγραμμισμένη πορεία, κάνουν τον ενθουσιασμό αχρείαστο.
Μα αν το καλοσκεφτείς, αν υπάρχει θέληση, τότε υπάρχει κι ικανότητα να να αντιληφθείς τι είναι αυτό που ταράζει τις ισορροπίες σου και ταρακουνά όσα έθεσες για καινούρια δεδομένα σου.
Και στην τελική, γι’ αυτό το ένα άτομο ψάχνουμε όλοι που θα μας αλλάξει κι ας τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Οι πειραματισμοί μας μπούχτησαν και μας έκαναν αδιάφορους.
Ο ενθουσιασμός δε φεύγει. Είναι εγκατεστημένος κάπου, πάντα έτοιμος να παίξει κι αυτός μαζί μας ξανά. Μα κυρίως άμα εσύ είσαι αποφασισμένος, τότε το παιγνίδι μετατοπίζεται αλλού. Γιατί αν πιστεύεις σε ‘σένα, θα μπορέσεις να δεις αυτές τις στιγμές που κάποια στιγμή θα έρθουν.
Και μάντεψε. Ίσως ο ενθουσιασμός σου να είναι πηγαίος, χωρίς να χρειαστεί να προβληματιστείς καν.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
