Ομολογουμένως, είναι κι αυτά τα διαστήματα που από παντού ακούς για χωρισμούς. Ξαφνική επιδημία και μάλιστα για ζευγάρια που έβαζες το χέρι σου στη φωτιά για το αντίθετο. Μακροχρόνιες σχέσεις που άλλοτε σε έκαναν να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορούσες να έχεις κι εσύ κάτι αντίστοιχο.
Πόσες φορές μελαγχόλησες για τέτοια ζευγάρια; Άθελά σου έμπαινες στο τριπάκι της ζήλιας για το πώς θα μοιάσεις στους Mr and Mrs perfect και στην (τελικά) επιφανειακή τελειότητά τους.
Η σχέση, φαίνεται, όταν τη σφίγγεις, κάποια στιγμή εκρήγνυται. Ακούμε συχά ιστορίες που μας αφήνουν έκπληκτους για ζευγάρια που χώρισαν για να βρουν την ελευθερία τους. Άμα έφτασαν στο σημείο να νιώθουν εγκλωβισμένοι στον κλοιό της σχέσης τους, τότε απέτυχαν παταγωδώς. Το πολύ «μαζί», όταν δεν το αντέχεις, καλύτερα να το περιορίζεις. Να το ζυγίζεις ως εκεί που ο οργανισμός σου το ανέχεται. Κάποια στιγμή και να μην το θες ξεσπάς. Δεν εξαρτάται από σένα ούτε από τις μεγάλες αγάπες που είσαι διατεθειμένος να τάξεις για να κρατήσεις τη σχέση σου. Εκεί που πιέζεσαι σταματάς και πας για ανασυγκρότηση. Η πίεση αδιαμφισβήτητα σε κάνει να χάνεις τον έλεγχο και κυρίως σε αλλάζει. Τότε αρχίζουν τα «άλλαξες» και τα «δεν ήσουν έτσι παλιά». Παλιά ήταν αλλιώς, υπήρχαν περιθώρια – τώρα ψάχνε για διέξοδο. Συνήθως ο ανεξέλεγκτος ενθουσιασμός καταλήγει σε βεβιασμένες αποφάσεις. Πριν καν το καταλάβεις, δένεσαι και φέρεις ευθύνες που δεν ήσουν ακόμη έτοιμος να αναλάβεις.
Αναγκάζεσαι να ζεις με τις συνέπειες της επιπολαιότητάς σου. Γυρισμό δεν έχει τόσο εύκολα και καταδικάζεις τον εαυτό σου να μη ζήσει αυτά που ενδεχομένως ήθελες πολύ. Όσο δίκιο και αν έχεις το χάνεις αυτόματα γιατί όταν δεν είσαι ο εαυτός σου, δεν μπορείς να στηρίξεις τίποτα. Κι όλα αυτά καλύπτονται στο επιφανειακότατο τέλειο που βγαίνει προς τα έξω. Ζηλεύει κι ο κόσμος άδικα στην τελική!
Όπως και να το κάνουμε, όσο ώριμοι κι αν παλεύουμε να είμαστε, πάντα θα κρύβουμε μια ανασφαλή πλευρά που θα ικανοποιεί το ανώριμο βόλεμα στο οποίο έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε. Δε μάθαμε να συμβιβαζόμαστε. Το να ζητά ο σύντροφός μας περιθώριο ίσως να ‘ναι ότι πιο αναζωογονητικό για τη σχέση μας τη δεδομένη στιγμή. Το «μαύρο ή άσπρο» μας απομακρύνει και μας κλειδώνει σε ένα συμβιβασμό που αργά η γρήγορα φέρνει, χωρίς πιθανότητα γυρισμού, όλα όσα παλεύαμε να αποφύγουμε. Το να βάλεις όπισθεν για λίγο μπορεί και να σε ανακουφίσει. Σε βοηθά να καταλάβεις αν αυτά που νιώθεις είναι αληθινά, κι είναι τότε που αποφασίζεις να δώσεις πιο πολλά από ποτέ γιατί ξέρεις ακριβώς τι θες.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλά ζευγάρια, αφού χωρίζουν από μεγάλες σχέσεις πολύ γρήγορα δεσμεύονται ξανά με μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ ό,τι πριν. Βρίσκουν τον άνθρωπό τους μόλις απελευθερωθούν από το τυποποιημένο «καθώς πρέπει» που αναγκάζονταν να βιώνουν. Τους βλέπεις μαζί με τα καινούρια πρόσωπα και σκέφτεσαι αν πρόκειται για τα ίδια άτομα. Πιο άνετοι, με ένα υγιές κενό περιττών συναισθημάτων και δεσμεύσεων. Χαμογελούν και ζουν τη σχέση τους απλά. Η απουσία της πίεσης της υποχρέωσης έφερε μαζί και τον πραγματικό τους εαυτό. Δεν ταυτίζονται πλέον με τον άλλο κι αυτό τους δίνει την ελευθερία τους, την ευκαιρία να δείξουν ποιοι είναι και τι μπορούν να δώσουν στον άνθρωπό τους. Κυρίως όμως τους αφήνει χαλαρούς να νιώσουν ευτυχισμένοι με τα πιο απλά, που η ρουτίνα και η συνήθεια είχαν καλύψει. Αφήνουν τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους με πιο συνειδητοποιημένα βήματα.
Είναι ίσως η ανάγκη να ζήσουν όσα στερήθηκαν, να ξαναπεράσουν όλα τα προηγούμενα στάδια, αλλά αυτή τη φορά πιο σωστά, πιο ουσιαστικά. Το «αργά και σταθερά», με μέτρο πάντα, καθιστά πιο γερές σχέσεις και τα τείχη γκρεμίζονται στην ώρα τους. Ο ενθουσιασμός φεύγει πιο αργά αλλά η απουσία του δεν προκαλεί προβλήματα.
Πάντα όμως θα υπάρχουν και οι αξιοζήλευτες σχέσεις που όσο και να προκαλούν απορία στους γύρω τους, δεν μπάζουν από πουθενά. Κρατάνε καλά μέσα στα χρόνια, γιατί τα θεμέλια τα έθεσαν γερά. Δε βιάστηκαν και δεν έζησαν σε παραμύθια. Αντιθέτως, έχτισαν μαζί την αλήθεια τους με κοινές βάσεις, χωρίς ανούσιες πιέσεις.
Ζήσε αυτό που έχεις απλά και επιδίωξε να ανοίγεσαι ως εκεί που σου επιτρέπεται. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα ‘σαι εσύ ο τυχερός που η υπομονή θα σου δείξει ότι αυτή και τα όρια δεν τα πάνε τελικά και τόσο καλά.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
