Όσα πέρασες κι άλλα τόσα που προφανώς θα περάσεις, ανάμεσα στα τόσα που τώρα βιώνεις και παλεύεις μαζί τους. Αυτό δεν ήταν όλη η ζωή σου άλλωστε; Ένας αγώνας, άνισος για όσα δικαιούσαι, για όσα θες να δώσεις και για όσα σου ανήκουν κι έβλεπες άπραγος να φεύγουν. Σε πείραζε η ανισότητα κι η αδικία μα κάποια στιγμή ξεθύμανες παραδεχόμενος πως έτσι είναι τα πράγματα. Δικαιοσύνη για τους λίγους υπό αυστηρές προϋποθέσεις και βολεμένες υπάρξεις παντού.
Κι όταν κατάλαβες ότι ο κόσμος τους δεν αλλάζει, τότε συνειδητοποίησες πως μπορείς να ζήσεις ακόμα κι έτσι, αξιοπρεπώς. Με δεδομένα που δεν ήταν δικά σου και με επιπτώσεις, τις πράξεις των οποίων δεν προκάλεσες εσύ. Μα όφειλες να είσαι καλά. Όφειλες να είσαι καλά σαν υποχρέωση σε όλα εκείνα τα πάθη σου και σταδιακά συνειδητοποίησες πως μπορείς να αγωνίζεσαι ακόμα κι έτσι, ένα έτσι που σιχαίνεσαι γιατί είναι μέτριο κι εσύ μόνο τέτοιος δεν είσαι.
Τα όνειρα άλλωστε υπάρχουν μόνο για να υλοποιούνται κι οι στόχοι για να σβήνονται αφού εκπληρωθούν. Σαφώς και δεν είναι εύκολο. Η δυσκολία θα μπορούσε να ήταν κούνια μας κι η στέρηση γάλα μας. Μα εμάς τα πάθη μας κάνουν πιο δυνατούς και σαφώς καλύτερους ανθρώπους. Αυτό είναι το ζητούμενο. Κι αν πέρασες πολλά, τα κύματα δαμάστηκαν υπέρ σου, κι όταν καταλάγιασαν διαφάνηκε μια νέα εικόνα σου. Μια εικόνα ενός ανθρώπου πιο συγκροτημένου, πιο ρεαλιστή μα με τα όνειρα να έχουν πάντα θέση στη ζωή του. Για αυτά τα όνειρα ζεις κι αγωνίζεσαι μα το πιο σημαντικό όλων είναι πως πιστεύεις στα όνειρά σου αυτά, τα αγαπάς βαθιά γι’ αυτό κι αντέχεις.
Στον αγώνα σου δε συμβιβάζεσαι. Δε χωράνε άλλωστε παζαρέματα στο δίκιο του. Υποχωρείς, ίσως, αλλά μόνο για να γεννήσεις άλλες ελπίδες μέχρι κι αυτές να αντικατασταθούν από καινούριες. Τα χωρίζεις σε στάδια όλα πια, τα μόνιμα είναι δύσκολα και μεταξύ μας, πάντα σε φόβιζαν. Κομμάτια των στόχων σου υλοποιούνται κι έτσι κι η παραμικρή βελτίωση είναι αρκετή να σε πεισμώσει και να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.
Είσαι δυνατός, προφανώς και το ξέρεις. Πρώτον γιατί μπορείς κι αγωνίζεσαι ανάμεσα σε βράχους αδικίας και δεύτερον γιατί η αναβολή των ονείρων σου, ο θυμός κι ο πόνος, σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Καλύτερο από αυτούς που σου όρισαν τον κόσμο σου. Κι αν δεν μπορείς να το πεις και ν’ ακουστείς, η κραυγή μέσα σου είναι αρκετή να σε διαπλάσει και να σου φανερώσει εκφάνσεις σου που δε γνώριζες.
Ξαναγνωρίζεσαι με ‘σένα, με τους γύρω σου, με αυτούς που θες και με αυτούς που παραμέρισες. Κι αυτή τη φορά είσαι αλλιώς. Οι ανθρώπινες σχέσεις σε κουράζουν ενίοτε μα είναι κι αυτές μέρος του αγώνα σου. Η ασπίδα προστασίας σου είναι πάντα αρκετή για σε κάνει ν’ αντέξεις. Κι έτσι πορεύεσαι.
Όλα είναι δρόμος μα στο τέλμα του δρόμου βρίσκεσαι πάντα εσύ κι ο απολογισμός για τα οράματά σου. Ταξιδεύεις με γνώμονα τους πιο κρυφούς σου πόθους. Κι έτσι πια ξέρεις πιο πολύ από ποτέ, πως ό,τι αξίζει είναι ο αγώνας σου.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
