Πλέον δε θα 'πρεπε να απορείς με τίποτα

Νομίζεις πως μπορείς να προβλέψεις πολλά μα στ’ αλήθεια αιχμαλωτίζεσαι εκ νέου σε κάθε έκτακτο παραστράτημα της ομαλής λειτουργίας του μυαλού σου. Κι ενώ θεωρείς πως όλα υπόκεινται στον αυστηρό έλεγχο της σκέψης σου, ολοένα και συχνότερα ξαφνιάζεσαι, απορείς, καθίστασαι αδύναμος να συγχρονιστείς με τα δεδομένα σου.

Δεδομένο, κατ’ ακρίβειαν, δεν είναι τίποτα. Γι’ αυτό ανασυγκρότησε τη φιλοσοφία σου όσο ακόμη ενδείκνυται ο χρόνος για να το κάνεις. Ή να τα ζεις σαν μοναδικά και με σημείο λήξης δεδομένα, ή να περιορίζεσαι στο ασφαλές μα καθ’ όλα δειλό, καβούκι σου. Όλα έχουν ημερομηνία λήξης, μάτια μου! Κι όλα εκείνα που σε τρομάζουν, να ξέρεις πως ποντάρουν με απόλυτη σιγουριά στους φόβους σου.

Κλείστηκες και πάλι στον εαυτό σου, με την ίδια ομολογουμένως ευκολία, με αφορμή μια άσχημη κουβέντα, δυο άδικες συμπεριφορές απ’ το αφεντικό, τους συναδέλφους, τους υποτιθέμενους φίλους σου. Τόσα χαστούκια και τα έντονα πάνω σου σημάδια δεν ήταν επαρκή για να σε κάνουν να απομακρυνθείς από τοξικά τυπάκια κι ανθρωπάκια;

Λες πως έχεις ωριμάσει μα δεν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα γύρω σου. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι άνθρωποι βρομάνε κακεντρέχεια, διεκδικούν ξεδιάντροπα μερίδιο στη χαρά σου κι επιζητούν με αυστηρή στρατηγική ένα και μόνο λάθος σου για να ανασάνουν χαρά κι ικανοποίηση. Αρρωστημένοι του λόγου μας, οι άνθρωποι δημιουργούμε εσωστρέφειες για να απομονώσουμε ό,τι δεν ταιριάζει με τη δική μας, σωστή ή λάθος, ιδιοσυγκρασία και κυρίως ό,τι νιώθουμε πως απειλεί το μεγαλείο μας κάθε που συνειδητοποιούμε την ανωτερότητά του.

Ναι, έτσι και χειρότεροι είμαστε οι άνθρωποι και το γνωρίζεις πια καλά. Προδοσίες, ανατροπές, αδικίες που δεν ανταποκρίνονται στη δικιά σου ορθότητα, όλα χωράνε στη ζωή σου και δεν ευθύνεσαι πάντα εσύ. Εσύ να τα βρεις με την  αυτοκριτική σου κι αυτό αρκεί. Η εκτίμηση δεν αποτελούσε ποτέ προνόμιο των πολλών, για την ευγένεια, την αυτοσυγκράτηση και τον σεβασμό, ούτε λόγος.  Άμα δεν έχουμε κάτι να κερδίσουμε, δε θυσιαζόμαστε πάντα κι αυτό κραυγάζει στην ανθρωπότητα την ήττα της.  Δε μας πάει πάντα η καλοσύνη, γι’ αυτό πληγώνουμε για να καλύψουμε τα κενά που δημιούργησαν τα πάθη, οι πόνοι, οι πληγές. Άνθρωπος πληγώνει άνθρωπο σε ένα τραγικό επαναλαμβανόμενο μοτίβο!

Πραγματικά ώριμος,  όμως, θα θεωρείσαι όταν όντως είσαι σε θέση να χειριστείς τα πάντα με πρώτα, όσα απειλούν την ηρεμία σου, ή μάλλον όσα επιχειρούν να αναστατώσουν τον με κόπο θεμελιωμένο δρόμο σου. Να μάθεις να κοσκινίζεις πριν υιοθετήσεις και πριν βυθιστείς σε εκείνα τα μούτρα που ούτε εσένα δε σου αρέσουν. Σαν μια αόρατη ασπίδα προστασίας μόνιμα γύρω σου, να ξέρεις τι σου κάνει πραγματικά καλό.

Να ξεχωρίζεις το καλοπροαίρετο απ’ το κακοπροαίρετο, μου έλεγε ο πατέρας μου συχνά και μεγαλώνοντας αντιλαμβάνομαι την απεριόριστη δόση σοφίας στη, μεταξύ άλλων, κουβέντα του. Ο άνθρωπος που κουβαλά κακία, δε χρειάζεται αφορμή για να την ξεδιπλώσει. Ό,τι κι αν κάνεις, απειλείσαι. Γι’ αυτό κι όσοι μπάζουν από μακριά στάση κακοπροαίρετη δεν αξίζουν καν την ψυχική σου ανάλωση, αναστάτωση και προβληματισμό.

Να μην απορείς με τίποτα. Να νιώθεις κύριος των περιστάσεων γιατί μπορείς. Αλλιώς δε θα έβγαινες νικητής απ’ τα τόσα που στην αρχή τους σε έβρισκαν πελαγωμένο κι αβέβαιο με τον εαυτό σου. Και στην τελική όλα αλλάζουν. Κι εσύ; Ακολουθείς, μένεις στάσιμος ή προχωράς;