Σε θέλω γιατί δε μου μοιάζεις

«Μα είναι τόσο διαφορετικός από σένα». Κι ας εκνευρίζομαι, μέσα μου ξέρω καλά πως έχουν δίκαιο. Όλα εκείνα που είχα καλουπωμένα στο μυαλό μου, οριοθετημένα ως κριτήρια για τον άνθρωπο που θα ερωτευόμουν, τα έχεις καλύψει  χωρίς καμιά προσπάθεια και κυρίως, χωρίς να τα πληροίς καν. Πάνε μήνες πια και δε σου κρύβω πως ακόμα προσπαθώ να προσδιορίσω τους λόγους που με έλκυσες, που με ελκύεις όλο και πιο δυνατά, κάθε μέρα.

Και με το ένα ερωτηματικό να διαδέχεται άλλα πολλά, ακόμα πιο αόριστα, πλέον έχω φτάσει στο συνειδητό συμπέρασμα πως δε θέλω ποτέ να προσδιορίσω τους λόγους που σ’ έχω ερωτευτεί. Μου αρκεί που έχει γίνει. Μου αρκεί που ήρθες για να μου δείξεις πως η ψυχή μου υφίσταται ξανά, ίσως και να μην έχει χαθεί ποτέ, τελικά, μα αυτή τη φορά είναι σίγουρα πιο συγκροτημένη, χάρη στην παρουσία σου. Κι αν το καλοσκεφτείς, με έχεις τραβήξει για όλα όσα είσαι, γι’ αυτά που βλέπω πριν μου δείξεις, γι΄αυτά που κρύβεις καλά, γι’ αυτά που μαθαίνω μέσα σε κάθε μέρα που περνάει.

Είσαι τόσο διαφορετικός, αντικειμενικά. Μα όλα εκείνα που για τους άλλους, ακόμα και για εσένα τον ίδιο, φαντάζουν ελαττώματα, εμένα με ενθουσιάζουν, για εμένα αποτελούν αφορμές να σε θαυμάσω και να σου χαμογελώ με την ελπίδα πως θα μου χαμογελάς πίσω διπλά. Δεν είσαι τόσο σοβαρός, όσο εγώ, λένε οι πολλοί και συμφωνούμε και οι δύο. Μα ποιος ορίζει τι είναι σοβαρό και ποιος καταρρίπτει κάτι ως μη σοβαρό;

Εγώ, σε βλέπω και σε χαίρομαι, ενθουσιάζομαι σε κάθε εναλλαγή του βλέμματος, του γέλιου, των κινήσεών σου. Εγώ, καρδιοχτυπώ με κάθε αυθορμητισμό σου, με κάθε αφελή σου δήλωση, με κάθε εξεζητημένο αστείο σου. Κι ας μην είμαι εγώ έτσι. Είσαι αληθινός χωρίς να το προσπαθήσεις καν. Είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, με την τρέλα σου, με τις αδυναμίες σου και με τις ανασφάλειές σου. Δεν κρύβεσαι και δεν μπορείς να κρυφτείς. Ζεις τη ζωή σου στ’ άκρα κι ας μου προκαλεί ενίοτε, εκνευρισμό. Κι όλα αυτά που φοβάσαι και που πασκίζεις να κρύψεις, εδώ δεν έχεις λόγο να τα νιώθεις, εδώ μπορείς αβίαστα να είσαι εσύ κι αυτό να ξέρεις, είναι ευλογία να στο λένε και να το εννοούν.

Ξέρεις, τελικά, όλα όσα είσαι εσύ, ίσως να είναι όλα αυτά που φοβάμαι να είμαι εγώ, είσαι όλο το ρίσκο που φοβάμαι να πάρω, όλα εκείνα τα όρια που φοβάμαι να περάσω μα είναι κι η μόνη έξοδος για την ελευθερία μου. Αυτό, μαζί σου μπορώ να είμαι ελεύθερη,  να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί η αλήθεια μου που κάποτε κτυπήθηκε ανελέητα, μαζί σου όχι μόνο δεν κινδυνεύει, αλλά επιζητείται κιόλας.

Σε ευχαριστώ που με ωθείς να περπατώ σε ένα σχοινί καθ’ όλα τεντωμένο κι αντί να φοβάμαι και να αγχώνομαι, να χαμογελώ για τις στιγμές που έχω την τιμή να μοιράζομαι μαζί σου. Σε ευχαριστώ που είσαι εσύ, ο ανυπέρβλητα ανεξέλεγκτος εαυτός σου και παράλληλα η δύναμη εκείνη που χρειάζομαι για να συνεχίσω.

Τόσο καιρό μετά, είμαι απόλυτα πεπεισμένη. Δε θέλω να είσαι σαν εμένα. Και δε χρειάζεται να μοιάζουν οι άνθρωποι για να ερωτευτούν. Πώς να συμπληρωνόμασταν άλλωστε αν ήμασταν ίδιοι; Πώς να με συγκρατούσες, πώς να σε συγκρατούσα, πώς να με ωθούσες και πώς να σε ωθούσα; Είμαι εδώ. Κι είμαι εδώ ακριβώς γιατί δεν μπορώ να διευκρινίσω τους λόγους που σε ερωτεύομαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Υπάρχω και θέλω να γίνομαι ακόμα πιο ακέραιος χαρακτήρας για να μπορείς κι εσύ να γίνεσαι -για σένα και μόνο- καλύτερος.

Λοιπόν, χαίρομαι που δε μου μοιάζεις. Έλα και μείνε για όλα όσα οι άλλες σε έδιωξαν, για όλα εκείνα που το πλήθος είναι τόσο μικρό να αντιληφθεί. Βλέπω και ξέρω εγώ. Αυτό, μάτια μου, πάντα θα αρκεί!