Στους αγνώστους λέμε τις μεγαλύτερες αλήθειες

Την καρδιά σου και τις σκέψεις σου προσέχεις πια με λεπτομερή στρατηγική πού τις ξεδιπλώνεις. Δε λες πολλά, δεν αναλύεις και δε δίνεις δικαιώματα ακόμα και στους δικούς σου ανθρώπους. Άνθρωποι που σου έδωσαν κάθε λόγο κατοχύρωσης της εμπιστοσύνης τους, άνθρωποι που απέδειξαν πόσο βράχοι δίπλα σου μπορεί να σταθούν. Κι όμως δειλιάζεις να τους εμπιστευτείς.

Πώς να μην τους φοβάσαι άλλωστε τους ανθρώπους αφού έδειξαν επανειλημμένα ότι δέχονται μέχρι εκεί που το μεγαλείο σου δεν απειλεί τις ανασφάλειες, τις καλά κρυμμένες ψευδαισθήσεις δύναμής τους; Σε ξέρουν. Σε ξέρουν κι εσύ φοβάσαι μη σε μάθουν περισσότερο. Νιώθεις άλλωστε πολλά και κυρίως αυθεντικά κι αληθινά και τόση αξία δεν αξίζει να διαφαίνεται ούτε στους ελάχιστους.

Κι όσο δύσκολα ανοίγονται οι άνθρωποι ακόμα και σε εκείνα τα πολύτιμα «κάτι» τους, τόσο εύκολα μπορεί ένας άνθρωπος να τσαλακώσει τον εαυτό του χωρίς να αποκρύψει καμιά αλήθεια, σε έναν άλλο άγνωστο. Γιατί ένας άγνωστος σου παρέχει ασφάλεια. Εδώ τα ενδόμυχα μικρόβια του μυαλού σου δεν κινδυνεύουν. Μπορείς να είσαι ελεύθερα εσύ, ο αυθορμητισμός και η γυμνή αυθεντία σου. Ξέρεις πως μπορείς να ξεσπάσεις σε έναν τρίτο, σε έναν καθ΄όλα αντικειμενικό κριτή χωρίς να φοβάσαι πως η οικειοποίησή σου θα θεωρηθεί αδυναμία και υποτίμηση από τον συνομιλητή σου.

Ανώνυμα chat rooms, ολόκληρες συζητήσεις μεταξύ άγνωστων σε μπαράκια, καφετέριες κι όπου αλλού κάνει κουμάντο η μοναξιά, ο προβληματισμός, η θέληση ή η ανάγκη για φυγή. Σκηνές από ταινίες, βιβλία, καθημερινές ιστορίες, αναλώνονται σε περιστατικά που ένα ανθρώπινο ξέσπασμα επέρχεται με τον πλέον παράδοξο τρόπο. Οι άγνωστοι που συναντάμε στα ταξίδια και καταλήγουν συμβουλάτορες να πηγαινοέρχονται για καιρό ακόμα στη σκέψη μας. Οι κυρίες του μετρό, τα παιδιά στη στάση.

Όταν το μόνο που θες είναι να αποβάλεις ό,τι περιττό βαραίνει τη βαρυφορτωμένη ψυχή σου, η ανωνυμία σου μπορεί να αποβεί σωτήρια. Δεν ξέρουν ποιος είσαι και δε χρειάζεται κιόλας. Είναι στιγμές άλλωστε που το μόνο που χρειάζεσαι είναι έναν άξιο συνομιλητή να μπορεί να σε ακούσει, να σε νιώσει ακόμα και μέσα στη σιωπή του. Θες κάποιον να σε μετατρέψει στον πραγματικό εαυτό σου, αυτόν που καθημερινά καλείσαι να καλύψεις, να προσέξεις να περιορίσεις.

Γιατί στα πλαίσια της ανωνυμίας, η προσπάθεια να αρέσεις, η προσπάθεια απόκρυψης των αδυναμιών σου, δεν υφίσταται. Σε ένα πλαίσιο ανώνυμο, όλοι είναι ίσοι, μα κυρίως έτσι νιώθουν σε μια καθ΄όλα αμοιβαία, κλίμακα. Κι είναι ίσως μια από τις πιο ισχυρές μορφές ειλικρίνειας που μπορεί να λάβει ένας ανθρώπινος διάλογος. Πόσο κρίμα, στ’ αλήθεια, να στερείσαι τον εαυτό σου, να καλουπώνεις σε στιγμές την ειλικρίνειά σου, να κουβαλάς για χρόνια σκέψεις, αγάπη, οργή. Να είσαι εσύ μόνο στα εύκολα λόγια σου.

Κι όπως σε έναν άγνωστο μπορείς να αναλύσεις τη ζωή σου, τα βιώματα, τα αρνητικά σου ακόμα, έτσι οφείλεις να πορεύεσαι σε όλη σου τη ζωή και με τους δικούς σου ανθρώπους, εκείνους που αυστηρώς εσύ επέλεξες για να υπάρχουν γύρω σου. Και δεν έχεις κανένα λόγο για αν ντρέπεσαι γι’ αυτό που είσαι. Μόνο που προσπαθείς ακόμα με φτερά ελαττωματικά, οφείλεις να είσαι πάντα ανεκτίμητο εσύ σου.