Μη με ρωτάς πολλά. Δε θυμάμαι. Τα βασικά ήταν και είναι ακόμα αρκετά για να με κτυπήσουν στα πιο ευαίσθητα σημεία μου και να με διαλύσουν με μεγάλη ευκολία. Τι κι αν τόσα χρόνια πιστεύω ακράδαντα πως δυνάμωσα, πως η απουσία σου, ή για να το θέσω καλύτερα η προδωσία σου με άλλαξαν προς το καλύτερο, είναι κάποιες νύκτες, κάποιες μέρες, κάποια απογεύματα που σε βλέπω να στέκεσαι απέναντί μου στο λερωμένο πάπλωμα του καναπέ και να με ακούς, να γελάς, να ειρωνεύεσαι με στρατηγική να με κάνεις να αισθανθώ καλύτερα.
Ακόμα και τις νύκτες που πνίγομαι στα κλάματα και το μαξιλάρι γίνεται αηδιαστικό από το κλάμα, ακόμα κι αυτές τις σιχαμένες βραδιές θυμάμαι εκείνα τα άλλα βράδια που με το ακουστικό και κουκουλωμένη μέχρι το λαιμό, προσπαθούσα να σε νιώσω δίπλα μου, να κλαίω με τις ώρες κι εσύ χιλιόμετρα μακριά να με ακούς, και να με ηρεμείς λες και με αγκάλιαζες. Είναι κι εκείνες οι μονοήμερες εκδρομές οι πολύωρες με ένα σου δεν είμαι καλά. Να δω ότι ήσουν καλά, να μπορέσει η ζωή μου χωρίς τύψεις να συνεχίσει γιατί θα ξέρει πως ακόμα είσαι εκεί να την συμπληρώνεις.
Δεν είναι που με άφησες μόνη μου όταν έφυγαν κι όλοι οι άλλοι. Δεν είναι που στις πιο δύσκολες στιγμές μου, μακριά από το σπίτι μου, αδιαφόρησες και με άφησες να παλεύω μόνη μου με δαίμονες κι ας έδινες όρκους πως θα τους σκότωνες. Δεν είναι ούτε τα τραγούδια του Βασίλη που μου αφιέρωνες που δε μπορώ χρόνια τώρα να ακούσω καν, κι ούτε τα τραγούδια που σου αφιέρωνα με΄σω μιας οθόνης με το χαμόγελό μου πιο πλατύ από ποτέ.
Είναι που μου λείπεις ακόμα, φίλε. Κι αυτό να ξέρεις δεν μου το συγχωρώ. Είναι που ακόμα μέχρι σήμερα όλα αυτά που για όλους φαντάζουν ερωτικά, εσύ κι εγώ ξέραμε καλά πως κανένας δε θα είναι ικανός να το καταλάβει, μάτια μου! Μα ξέχασες πως για εμένα τα αδέρφια είναι πάνω απ’ όλους κι όταν κερδίσουν την αγάπη μου τη δίνω και παραδίνομαι άνευ όρων. Γι’ αυτό και τη δέχτηκα την προδωσία σου για χάρη ενός εγωισμού, για χάρη κάποιων δικαιολογιών που ποτέ δεν πρόκειται να βρω την άκρη τους.
Είναι ακόμα που περνάς μαζί της από δίπλα μου και τα μάτια σου με βλέπουν ακόμη. Μα ξέχασε κάτι πολύ σημαντικό. Πως για ‘μένα η ευτυχία σου ήταν πάντα προτεραιότητά μου και δε θα την άλλαζα ακόμα κι αν ένιωθα για σένα πράγματα που ξέρεις καλά πως μόνο στη φαντασία της υπήρχαν. Σήμερα είναι οι φίλοι σου, αύριο οι επιλογές σου οι ευρύτερες. Το χαμόγελό σου όμως που ερωτεύτηκε, το οφείλεις στους φίλους σου, Το οφείλεις στις αγκαλιές δύναμης, στις συζητήσεις σε αμάξια, τρένα, υπόγεια, στα τραγούδια που μοιραζόσουν σαν το χέρι που χρειαζόσουν όταν η΄σουν μακριά.
Τόσα χρόνια μετά, με όση υπερηφάνεια μου έμεινε, νιώθω τυχερή που γνώρισα μια τέτοια φιλία και κυρίως που δε μπήκα στη διαδικασία να νιώσω ποτέ κάτι περισσότερο. Για μια δική της ευτυχία στην πλάτη της χαράς μου, για μια ζωή που άφησες μισή μα σου προσέφερε τη ζωή σου, για ένα σωρό υπερβολές ενώ ήξερες καλά ποια είμαι, τα όρια και τη συμπεριφορά μου σε οτιδήποτε σε ενδιέφερε. Πιστός σύμμαχος σε όλα, έτσι θα ήμουν και σε αυτήν.
Κοίτα, να ‘στε καλά. Και την επόμενη φορά που θα ανταλλάξουμε βλέμματα, να προσέχεις τους καθρέφτης γιατί προδίδουν πως τα μάτια δεν αλλάζουν χρώματα μα μόνο τρόπο που κοιτάνε κι αυτόν δεν το επέλεξες εσύ!
Στο άγνωστό σου σύμπαν, στη μοναξιά μου, στα χέρια σου που με άφησαν, στις στιγμές που με άφησες να περάσω κι εύχομαι να μην γευτείς ποτέ σου!
προτεινόμενο τραγούδι. το φιλαράκι
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
