Όλα μπροστά σου θολά. Ο πανικός βλέπεις, σ’ έχει τυφλώσει σαν ερωτευμένο έφηβο που τα βάζει με όλους για τα αυτονόητα. Η κατάσταση έχει προφανώς ξεφύγει, όχι τόσο εξαιτίας της αντικειμενικής της σοβαρότητας, αλλά κυρίως λόγω της ανικανότητας της σκέψης σου να ακολουθήσει μια λογική πορεία και να βρει την άκρη στο κουβάρι που ολοένα και περιπλέκεται.
Όσο καλά κι αν έχουμε βάλει τις ζωές μας σε μια τάξη, όσο καλά κι αν καταφέραμε να ξεφύγουμε από τη θλίψη που κάποτε μας είχε παντελώς διαλύσει, είναι κάποιες στιγμές στις οποίες θα υποκλινόμαστε παταγωδώς για μια ζωή. Είναι εκείνες οι στιγμές που λυγίζεις, που η ψυχραιμία είναι προφανώς απομακρυσμένη από ‘σένα και που όλα μοιάζουν μια απόχρωση του απόλυτου μαύρου.
Κι ενώ η καθημερινότητά σου ξεπερνά τις αισιόδοξες προσδοκίες ότι την επόμενη φορά θα κυριαρχήσει ο αυτοέλεγχος με το σκεπτικό ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσεις να χειριστείς αν όχι να επιλύσεις τα ζόρια σου, είναι κάποιοι άνθρωποι που το έχουν χρόνια τώρα καταφέρει κι η ψυχραιμία αποτελεί πάγια τακτική του χαρακτήρα τους ό,τι κι αν τους συμβαίνει. Και κάπως έτσι καταντάς να αισθάνεσαι ο πλέον ανώριμος ενήλικας και να προσπαθείς για ακόμη μια φορά να επαναπροσδιορίσεις την αξία των καταστάσεων γύρω σου, αλλά κυρίως των γεγονότων που αξίζουν τη ψυχική φθορά σου.
Μα κάποιοι το γνωρίζουν πολύ καλά, πως κανένα περιστατικό δεν μπορεί να λυθεί με ένα μπερδεμένο κεφάλι και με σκέψεις καθ’ όλα αρνητικές. Και πώς να μην τους ζηλέψεις που έχουν καταφέρει να μετατρέψουν τον ανθρώπινο παράγοντα της αδυναμίας σε δευτερεύουσα λεπτομέρεια;
Ίσως πρόκειται για εκείνους που πέρασαν πραγματικά και γερά ζόρια και πλέον οριοθετούν με απόλυτη ορθότητα τη σημασία των καταστάσεων. Έμαθαν μέσα στα χρόνια σε τι να αναλώνουν το θυμό, τη διατάραξη της ηρεμίας τους και του αυτοέλεγχού τους. Ίσως δε, να πρόκειται για εκείνους που απλώς τα βρήκαν νωρίς με τον εαυτό τους και μπολιάστηκαν με την πεποίθηση ότι μπορούν να χειριστούν τα πάντα με το ενδεχόμενο της αποτυχίας να υπάρχει πάντα.
Πόσο πιο απλά θα ήταν άραγε όλα αν η σκέψη μας βρισκόταν σε μια μόνιμη σειρά, σε μια μεθοδικότητα για χειρισμό όλων όσων προκαλούν τις αντοχές μας; Κι ας απορείς συχνά με το επίπεδο της ηρεμίας πολλών, μέσα σου θα ήθελες πιο πολύ ποτέ να ήσουν ένας από αυτούς.
Να μπορείς να παραμένεις χαλαρός κι ας είναι όλα κόντρα στις προσπάθειές σου, είναι πραγματική αξία. Είναι στ’ αλήθεια αξιοζήλευτοι όσοι μπορούν να δαμάζουν το θυμό τους κατανοώντας πως δεν αξίζουν όλοι να βλέπουν τις αδυναμίες μας. Κι είναι ίσως κι η πιο εύκολη δίοδος να χάσεις το δίκιο σου μέσα από ξεσπάσματα που φανερώνουν ανασφάλειες κι ενοχές.
Είναι αναμφισβήτητα άξιοι όσοι μπορούν να χαμογελούν μέσα στα σκοτάδια. Είναι πιθανόν οι ίδιοι που κάποτε προέτρεψαν κι εμάς να παραμείνουμε ψύχραιμοι σε καταστάσεις εμφανώς ευκολότερες από τις δικές τους. Κι όμως, το να βλέπουν πάντα δίοδο ακόμα και στις μαύρες τους, ήταν ίσως το μόνο που τους έδινε δύναμη τη δεδομένη στιγμή.
Ο καθένας γνωρίζει τα όρια μα κυρίως τις ικανότητές του κι είναι αυτές που εξαφανίζονται κάθε φορά που αντιδρούμε επιπόλαια και χωρίς καμιά στρατηγική για τα βήματά μας. Γιατί κάθε φορά που πανικοβαλλόμαστε και νιώθουμε να πνιγόμαστε αβοήθητοι, στην πραγματικότητα στερούμε από τον εαυτό μας να επικαλεστεί τις πραγματικές του δυνάμεις για να σωθεί.
Κι αν όλα πάνε διαχρονικά, διαδοχικά και μονίμως στραβά, η ευθεία πάντα διαθέτει και μικρές στροφές διεξόδου με την προϋπόθεση ότι νιώθουμε να είμαστε κύριοι των καταστάσεων. Κι όπως όλοι έχουμε ακούσει σε κάποια από τις χιλιάδες συμβουλές που μας έχουν δώσει «όλα θα πάνε στο τέλος καλά κι αν δεν πάνε καλά δεν είναι το τέλος».
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
