«Μετακομίσατε μαζί;» είχαν αρχίσει να σας ρωτάνε όλοι με εμφανή τον ενθουσιασμό τους λίγο καιρό πριν. Κι η αλήθεια είναι πως ήταν υπέροχο που ένιωθες τη χαρά σου να μοιράζεται, τις στιγμές ευτυχίας σου να βρίσκουν συμπαράσταση στα μάτια των δικών σου ανθρώπων.
Και το ζούσες. Και πώς να μην το ζεις άλλωστε αφού ήταν απλώς η λογική κατάληξη ενός έρωτα που φάνταζε μοναδικός απ’ την αρχή; Ήταν κάτι που θέλατε από πoλύ νωρίς κι οι δύο κι ας μετράει χρόνια η σχέση σας. Ήταν η ευκαιρία σας για να ζείτε τα πάντα μαζί, να μοιράζεστε τα προβλήματά σας, να μη χρειάζονται πια πολύωρα τηλεφωνήματα για να λύσετε το κάθε τι ασήμαντο. Ο άνθρωπός σου κι εσύ, μαζί, κι η σχέση σας να τίθεται σε νέες βάσεις, με μοναδικό καλούπι τους στόχους που μαζί οριοθετείτε.
Κι όμως, λίγο καιρό μετά άρχισες να συνειδητοποιείς ότι το παραμύθι δεν κύλησε τελικά και τόσο ομαλά κι ότι όσο κι αν πατούσες σε γερές βάσεις, ο ρεαλισμός ήρθε για ακόμη μια φορά ακάλεστος να σε εκπλήξει, να σε προσγειώσει και να σε βυθίσει σε καινούριους προβληματισμούς.
Στην αρχή συγκεκριμένα, είχες σχεδόν τρομάξει όταν συνειδητοποίησες ότι απομακρύνεστε με τον άνθρωπό σου και χωρίς να το θέλετε μάλιστα. Ενώ όλα μεταξύ σας θεωρητικά εκτυλίσσονταν χωρίς ιδιαίτερα και σοβαρά προβλήματα, η μεταξύ σας επικοινωνία φαίνεται ότι χανόταν σταδιακά αλλά σταθερά ή τουλάχιστον ότι δεν ήταν στα επίπεδα που ήταν πριν.
«Θα σε δω απόψε» λέτε κι οι δυο, ο καθένας σας ξεχωριστά και μέσα σε αυτή τη φράση αναβάλλετε όλα εκείνα τα μικρά αλλά ιδιαίτερα σημαντικά που πριν αποτελούσαν αβίαστες αρχές σας. Ούτε τηλεφωνήματα, ούτε μηνύματα πια μέσα στη μέρα που σε έκαναν να σκας σε γέλια δημόσιου εξευτελισμού και ντροπής μαζί.
Δεν έχεις πια την αγωνία να χτυπήσει το τηλέφωνο, δεν παλεύεις για να βρεθείτε μέσα στη μέρα έστω και στα δέκα λεπτά του μεσημεριανού διαλείμματός σου. Κι έτσι καταλήγετε στο ίδιο σπίτι, αλλά ο καθένας εγκλωβισμένος και κυρίως απομονωμένος στη δική του ζωή με το «μαζί» να φαντάζει πια ξεθωριασμένο.
Γιατί βλέπεις, είστε πια με μια έγνοια λιγότερη και χωρίς να το καταλάβετε θεωρείτε αυτά που έχετε δεδομένα. Τρέχετε ασταμάτητα, οι δουλειές σας δεν συμπίπτουν ούτε καν στα ωράρια και η σκέψη σας έχει μετατοπιστεί αλλού.Και το κυριότερο είναι ότι δεν προκαλέσατε τίποτα συνειδητά.
Η ευτυχία του ανθρώπου σας φαντάζει ξαφνικά συνυφασμένη με το δικό σας αγώνα, με την προσπάθεια να μην του λείψει τίποτα.Ξεχνάμε όμως συχνά πως αυτό που πραγματικά λείπει τις περισσότερες φορές είναι το μαζί σε όλα, αυτή η συνεχής σκέψη που από μόνη της σε τρόμαζε με την ιδέα ότι δε θα βρεθείτε για μια νύκτα.
Κι αν δε φταίτε συνειδητά για την κατάσταση, κι αν η νέα ζωή δεν είναι όπως την ονειρευτήκατε, κι αν τα εμπόδια δείχνουν ακατάπαυστα, να αλλάξετε τα δεδομένα σας. Να αρχίσετε να ζείτε τις στιγμές σας μαζί και να βρίσκετε χρόνο για εσάς σε ένα θεωρητικά ανύπαρκτο χρόνο. Όλος αυτός ο έρωτας που για πολλούς ήταν δύσκολο να στεριώσει κάπου με επίκεντρο μόνο εσάς τους δυο, δε θέλει και πολλά για να κρατηθεί.
Και στην τελική όλο το αυτό το άγχος, όλη αυτή η ένταση της δουλειάς κι η αγωνία να προλάβεις τα πάντα, είχαν και θα έχουν πάντοτε ένα κοινό αντίδοτο, το καταφύγιο που σου προσφέρει ο άνθρωπός σου και μόνο. Τα δεδομένα σας κι ο χρόνος σας είναι για την ακρίβεια, οι πιο καθοριστικές επιλογές σας.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
