Έχεις νιώσει ποτέ να κλειδώνεις σε μια αγκαλιά; Εγώ πάντα κυνική κι απόλυτη, ποτέ δεν πίστευα ότι θα υπήρχε αγκαλιά μέσα στην οποία θα έκλεινα. Θα κούμπωνα χωρίς να αφήνω ίχνος κενού. Θα ένιωθα τόσο δα μικρή και δε θα ήθελα να βγω από ‘κει. Κι όμως διαψεύστηκα. Πρέπει να τις φοβάται κανείς τις αγκαλιές που κουμπώνουν τόσο τέλεια.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσα να κοιμηθώ με κάποιον και να είμαι συνεχώς στην αγκαλιά του. Κι όμως το κατάφερες, χωρίς να προσπαθήσεις καν. Να μένω όλο το βράδυ στην αγκαλιά σου, να μη θέλω να βγω από αυτήν και να παρακαλάω από μέσα μου να σταματήσει ο χρόνος, να περνάει πιο αργά η ώρα.
Αυτή η αγκαλιά με ηρεμούσε, είχε κάτι μαγικό, κάτι εθιστικό που δε με άφησε ποτέ να τη χορτάσω, τουναντίον τη νοσταλγούσα ακόμα και λίγα λεπτά μετά. Πόσο μάλλον τώρα που έχω να τη νιώσω τόσο καιρό. Δεν ήταν μόνο ένα απλό άγγιγμα, διαπερνούσε όλο μου το κορμί.
Μου άφησες κουσούρι, ξέρεις, μαζί με όλα τα άλλα που άφησες πίσω σου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ με άλλον δίπλα μου. Δε θέλω να με πλησιάζει και να με ακουμπάει κανείς αν δεν είναι εσύ. Θέλω να κοιμάμαι ήσυχη μα δεν τα καταφέρνω. Γιατί κάθε βράδυ ξαπλώνω και κάτι μου λείπει, το άγγιγμά σου κι αυτή η άτιμη η αγκαλιά σου.
Η αγκαλιά που ήταν δυνατότερη ακόμα κι από τα ομορφότερα λόγια που μπορούσες να μου πεις, πιο εκφραστική κι απ’ μάτια σου που απολάμβανα να χαζεύω, πιο παραστατική απ’ το χαμόγελό σου.
Πίστευα ότι μαζί με σένα με τον καιρό, θα ξεχνούσα κι αυτήν. Νόμιζα ότι θα σε απομυθοποιούσα σιγά-σιγά και μαζί κι αυτήν. Πώς γίνεται όμως να απομυθοποιήσεις μια αγκαλιά; Ξέχασα εσένα, τη μορφή σου, το χαμόγελό σου, τα λόγια που μου έλεγες, τις υποσχέσεις που μου έδωσες και δεν κράτησες αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχάσω αυτό που αισθανόμουν μέσα σ’ αυτήν την αγκαλιά.
Έκτοτε, δε θέλω να κοιμάμαι με άλλον δίπλα μου. Προτιμώ να κοιμάμαι χωρίς καμία άλλη παρουσία. Δε θέλω να νιώθω άλλο κορμί δίπλα μου. Δε θέλω να ακουμπάω πάνω του, δε θέλω να κοιμάμαι στο στήθος του και δε θέλω να με παίρνει αγκαλιά.
Τις έχω σταματήσεις τις αγκαλιές. Τις φοβάμαι. Δεν τις προκαλώ και ούτε τις δέχομαι. Έχω γίνει σκληρή, ίσως και ψυχρή και το χειρότερο είναι ότι το έχω αποδεχτεί και δεν ντρέπομαι να το πω. Δεν έχω τη διάθεση καν να βρίσκω δικαιολογίες του τύπου δουλεύω το πρωί, έχω να ξυπνήσω νωρίς κι άλλα τέτοια παραμύθια. Είμαι απόλυτα ξεκάθαρη εξαρχής και φροντίζω να το ξεφουρνίσω άμεσα.
Δε θέλω κανείς να κοιμάται μαζί μου. Θέλω να κοιμάμαι μόνη μου και να είσαι σίγουρος την απολαμβάνω τη μοναξιά μου. Ακόμα όμως προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται να ζητάω και να νοσταλγώ τόσο αυτή την αγκαλιά χωρίς να σε θέλω στη ζωή μου όπως παλιά.
Μια εξήγηση μπορώ να δώσω: πως η αγκαλιά σου φτιάχτηκε μόνο για μένα.
Επιμέλεια Κειμένου Άννας Μαρίας Μαρίνου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
