Τι σημασία έχει πόσο καιρό γνωρίζεις έναν άνθρωπο; Είτε αυτό αναφέρεται σε φιλική είτε σε ερωτική σχέση. Στην περίπτωσή μας, ερωτική. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι δεν έχει μεγάλη σημασία η διάρκεια αλλά η ποιότητα. Όχι η ποιότητα της σχέσης αλλά η ποιότητα συναισθημάτων που προκαλούνται με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.
Καταστάσεις και συνθήκες που με ανθρώπους που ξέρεις πολλά χρόνια δεν τα έζησες. Μεγάλες χαρές, ενθουσιασμοί κι επιτυχίες. Από την άλλη αναπάντεχες λύπες και πολλές δύσκολες στιγμές. Ένας άνθρωπος που συνήθισες να τον έχεις δίπλα σου, να σε παίρνει τηλέφωνο να ακούς τη φωνή του και να ηρεμείς ενώ ταυτόχρονα κάνει την καρδιά σου να χτυπά σαν πρωινό ξυπνητήρι.
Με αυτούς τους ανθρώπους, δεν μπορείς να τελειώσεις έτσι απλά. Δεν μπορείς να τους δεις σαν απλούς γνωστούς και σίγουρα όχι σαν φίλους. Δεν μπορείς να τους κοιτάς και να μην τους αγκαλιάζεις, να μη λες σ’ αγαπώ. Δεν είναι θέμα δύναμης κι εξουσίας στον εαυτό σου. Καμία δύναμη και καμία εξουσία δε σε επηρεάζει.
Τα συναισθήματα δεν είναι βρομιές να τα καθαρίσεις και να φύγουν από το σώμα σου. Το μυαλό δεν είναι ξέφραγκο αμπέλι να μπορεί να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει και να μην αφήνει πίσω του τίποτα. Και τι να το κάνω ένα σώμα αψεγάδιαστο, χωρίς καμιά πληγή; Τι να το κάνω ένα μυαλό άδειο;
Μου λες ότι είμαι τρελή για δέσιμο, ότι δεν πάω καλά. Σου απαντάω πως ναι, είμαι τρελή, νομίζω με διακατέχει μια δόση σχιζοφρένειας. Αλλά κι αυτό που ερωτεύτηκα σε σένα ήταν άρρωστο. Δεν ήταν το ωραίο σου το προσωπάκι. Αγάπησα τον εγωισμό σου, το πείσμα σου, τις παραξενιές σου, τις ανασφάλειές σου που σε κυνηγάνε χρόνια. Αγαπώ αυτές τις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου ακόμα κι όταν με αποκαλείς γκρινιάρα, νευρική, εριστική και κυνική. Αγαπώ τις δύσκολές σου μέρες κι ας με λες σπαστικιά. Μακάρι τις φορές που φώναζα ότι μου σπας τα νεύρα, να μην μπορούσες να ακούσεις.
Δεν μπορείς να αφήσεις τόσο απλά έναν άνθρωπο. Κι ακούς από ‘δω κι από ‘κει «όλα είναι μέσα στο μυαλό». Αν ήταν όλα τόσο εύκολα, δε θα ήταν περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις. Δε γίνεται να αγαπάς και να ξε-αγαπάς. Δε γίνεται να πονάς και την επόμενη μέρα να μην πονάς. «Όλα θέλουν χρόνο» λένε. Είναι γνωστό και πλέον ήρθε η ώρα να εμπεδώσουμε πως ο χρόνος δε γιατρεύει, απαλύνει.
Απαλύνει τον πόνο, ίσως τον κάνει πιο γλυκό. Από τις αναμνήσεις μόνο η λήθη μπορεί να μας απαλλάξει. Αν μπορούσατε, θα το κάνατε; Μια αμνησία, να μη θυμάστε τίποτα. Δε νομίζω να το διάλεγα. Αυτός ο πόνος και η περιστασιακή κατάθλιψη κρύβει μια γλυκιά δόση γοητείας.
Πώς να αφήσω έναν τέτοιον άνθρωπο; Έναν άνθρωπο που έχει εισβάλλει στη ζωή μου, έζησε τόσες ευτυχισμένες και δυστυχισμένες στιγμές μαζί μου, πώς να τον απομακρύνω; Θέλει μια πραγματική μάχη με τον εαυτό σου για να τα καταφέρεις. Πρέπει να πιεστείς. Πίστεψέ με, όμως, αξίζει, πρέπει.
Πως να σου πω «φύγε»; Πως να παραμείνω ήρεμη όταν σε κάθε μου στιγμή θα σε θυμάμαι; Δεν μπορούμε να τελειώσουμε ήρεμα και πολιτισμένα. Απορώ ειλικρινά όταν ακούω δεξιά κι αριστερά από γνωστούς και φίλους: «χωρίσαμε από κοινού απλά και ήρεμα.»
Τότε δε μιλάμε για σχέση αλλά για συμφωνία. Συμφωνία να βγαίνετε μαζί, να κοιμάστε παρέα και πού και πού να μιλάτε στο τηλέφωνο. Στις αληθινές σχέσεις, πάντα κάποιος θα υπερβάλλει. Κάποιος δε θα θέλει αυτό το τέλος, κάποιος θα αγαπάει περισσότερο, κάποιος θα δίνει πιο πολλά. Πώς αυτός ο κάποιος μπορεί μετά να μείνει ήρεμος απέναντι στο χωρισμό; Πώς να πει απλά «φεύγω» και να φύγει; Κι ο θυμός; Πού πήγε, ξεπλύθηκε έτσι απλά; Τα συναισθήματα, πήγαν περίπατο;
Κι αν τώρα με ρωτάς αν μετάνιωσα για όσα σου ‘δωσα, σου φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ «όχι». Να μετανιώσω που σε ερωτεύτηκα ή που αισθάνθηκα;
Απλώς «δεν μπορώ να σε κοιτάζω και στα λόγια να μη βάζω σ’ αγαπώ.»
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
