Όχι, δε θέλω να ζήσω έναν παραμυθένιο έρωτα ,ούτε να βυθιστώ στη ρομαντζάδα του. Γιατί; Πριν προλάβετε να με χαρακτηρίσετε κυνική, μη νομίζετε ότι ποτέ δεν το φαντάστηκα. Ίσως το έζησα και για λίγο. Θα μου πείτε, ένας παραμυθένιος έρωτας κρατάει για πάντα. Ποιο για πάντα, ρε παιδιά; Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν στο για πάντα;
Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ μέσα σε αυτή τη σαπίλα που κυριαρχεί, γιατί καλώς ή κακώς αυτό συμβαίνει, δε θέλω να ζήσω κανέναν έρωτα που να μοιάζει παραμύθι. Γιατί θα είναι ψεύτικος. Ο παραμυθένιος έρωτας είναι στο μυαλό και μόνο. Αποτελεί πρότυπο και όνειρο για πολλά κοριτσάκια και το χειρότερο είναι ότι αποτελεί και για γυναίκες.
Εγώ δε θέλω άσπρα άλογα και πρίγκιπες. Γουστάρω αληθινά συναισθήματα, καθαρό βλέμμα και ειλικρίνεια. Ανιδιοτελή αγάπη και αυθορμητισμό. Πολλοί είναι αυτοί που συνδέουν τον παραμυθένιο έρωτα με την ευτυχισμένη ζωή. Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει, όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει δυσάρεστες στιγμές και θα ζήσουμε κι άλλες. Δεν είναι στο χέρι μας. Η ευτυχία μετριέται στις στιγμές. Σε στιγμές αληθινές και άφθαρτες, όχι σε υποτιθέμενους πρίγκιπες και παλάτια.
Πώς μπορείς να ζητάς έναν έρωτα βγαλμένο από παραμύθι, ενώ γύρω σου βλέπεις ότι πολλοί δεν ξέρουν να αγαπάνε; Όταν για να δώσουν, περιμένουν να πάρουν πρώτα; Όταν μετράνε πόσα παίρνουν για να δώσουν τα ανάλογα, μην και δώσουν κάτι παραπάνω και μείνουν πιο πίσω; Όταν ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και την πάρτη του; Σε έναν τέτοιον κόσμο, όχι δεν τον θέλω τον παραμυθένιο έρωτά σου.
Αληθινά συναισθήματα, ντόμπρα λόγια και τιμή. Αυτά μας λείπουν. Τι να το κάνω να μου υποσχεθείς ένα για πάντα το οποίο ξέρω ότι έχει ημερομηνία λήξης; Να ζήσω τον παραμυθένιο έρωτα για λίγο, να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον, να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και ξαφνικά όλα αυτά που είπαμε κι όλα αυτά που ζήσαμε εξαφανίζονται.
Δεν υπάρχουν έρωτες αψεγάδιαστοι και τέλειες σχέσεις. Δεν υπάρχει η καθημερινότητα που συναντάτε στις ταινίες. Κι όσοι θεωρούν ότι τον έχουν ζήσει κάνουν μεγάλο λάθος. Δεν υπάρχει έρωτας χωρίς λάθη, πίκρα, θυμό, απογοήτευση και πόνο.
Στο κεφάλι των περισσοτέρων ένας παραμυθένιος έρωτας δεν έχει ούτε γκρίνιες, ούτε καβγάδες. Τότε με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι έρωτας. Όλοι έχουμε τα προτερήματά μας και τα ελαττώματά μας. Αγαπάμε το σύντροφό μας και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά του τα χαρακτηριστικά και με τον καιρό τα αγαπάμε κι αυτά.
Μπορείς ακόμα να ελπίζεις, εξάλλου η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και να θυμάσαι. Αν ποτέ πιαστείς στα δίχτυα του έρωτα, κανείς δε θα μπορέσει να σε σώσει.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
