Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2012.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Σε ένα δυάρι στο κέντρο της πόλης, η Χρυσή με την κολλητή της, κάνει μια ανασκόπηση όλης της χρονιάς που πέρασε.
Τζάκι αναμμένο με τη φλοκάτη απλωμένη μπροστά και ζεστή σοκολάτα στο χέρι.
Χριστουγεννιάτικες κάλτσες κρεμασμένες. Τα μελομακάρονα κι οι κουραμπιέδες δε θα μπορούσαν να λείπουν. Το δέντρο εντυπωσιακό γεμάτο κόκκινες μπάλες και λαμπιόνια.
Η Δήμητρα έχει μια αδυναμία στα Χριστούγεννα, μια μαγική εποχή που πάντα έπρεπε να τη βρουν με ταίρι.
Τέτοιες συζητήσεις και πόσο μάλλον όταν γίνονται από γυναίκες κρατάνε ώρες.
«Γιατί είμαι μόνη μου πάλι;», ρωτούσε συνέχεια η Δήμητρα.
Στην Καμάρα ο Χρήστος με ένα φίλο του κάνανε βόλτες και συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων.
Ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό με πολύ γέλιο και οργάνωση για τις γιορτές που πλησίαζαν όλο και πιο κοντά.
Ο Χρήστος αντιμετώπιζε τις γιορτές με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Ήταν από αυτούς που πιστεύουν ότι τα Χριστούγεννα σε υποχρεώνουν σε θυσίες που δεν θέλεις να κάνεις στην πραγματικότητα, αλλά αναγκάζεσαι για χάρη των αγαπημένων σου προσώπων.
Εκείνοι που τα Χριστούγεννα αποτελούν για αυτούς ένα συνονθύλευμα είτε από δυσάρεστες αναμνήσεις είτε απλά μία αδιάφορη γιορτή που δεν συνηθίζουν να γιορτάζουν.
Πήγαινε στα χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν, απλά για «να πάει». Στόλιζε το σπίτι για «να στολίσει». Έπαιρνε δώρα έτσι για «να πάρει».
Τα Χριστούγεννα κύλησαν αδιάφορα και για τους δύο.
Δεκέμβριος 2013.
Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Η πόλη στις προετοιμασίες για τις μεγάλες λαμπερές ημέρες που θα ακολουθούσαν.
Στο ίδιο δυάρι στο κέντρο της πόλης, η Χρυσή και ο Χρήστος στόλιζαν μαζί το δέντρο.
Κόκκινο κρασί, ξύλα στο τζάκι.
Σχέδια για τη νέα χρονιά και ανασκόπηση της προηγούμενης.
Μνήμες που προκαλούσαν γέλιο, άρχισαν να τις σκέφτονται όλες μία μία. Άλλες με θλίψη κι άλλες με χαρά.
Αυτά τα Χριστούγεννα θα ήταν διαφορετικά και για τους δύο.
Πιο ερωτευμένοι από ποτέ, έκαναν σχέδια για βραδιές ρεβεγιόν και αγορές τελευταίας στιγμής από τα μαγαζιά.
Σχεδίαζαν πως θα περάσουν την ημέρα της γιορτής τους και έκαναν δώρο ο ένας στον άλλον.
‘Οπως πολύ σωστά είπε η Πωλίνα Πανέρη στο άρθρο της «Τα Χριστούγεννα των ερωτευμένων», «τα Χριστούγεννα σκάνε καρδιές από παντού· κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που τα αναζητάς και τα περιμένεις έντεκα μήνες».
Ατελείωτες βόλτες, χάζευαν τις στολισμένες βιτρίνες.
Ο Χρήστος αγκάλιασε τη Χρυσή και της είπε: «Φέτος τα Χριστούγεννα θα είναι μοναδικά, γιατί θα έχω εσένα. Μου αρκεί αυτό και θα είναι η καλύτερη χρονιά».
Ίσως ο Χρήστος να αγάπησε τα Χριστούγεννα τελικά.
Τα πράγματα αλλάζουν, όπως αλλάζουμε κι εμείς.
Ο έρωτας μας αλλάζει.
Γιατί τα πιο ωραία πράγματα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις.
Όπως λέει και η Helen Steiner Rice, «η ειρήνη στη γη θα έρθει για να μείνει όταν ζούμε όπως τα Χριστούγεννα κάθε μέρα».
Σας το εύχομαι.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
