Άνθρωποι περνούν από τη ζωή σου.
Δημιουργείς σχέσεις φιλικές, ερωτικές, τυπικές. Φεύγουν και ξαναέρχονται ή φεύγουν για πάντα. Κάποιες σχέσεις από αυτές είναι ευλογία, ενώ κάποιες είναι μαθήματα ζωής.
Άνθρωποι που άλλοτε σε στηρίζουν, άλλοτε σε δοκιμάζουν, άλλοτε σε χρησιμοποιούν και άλλοτε σε ωθούν να βγάλεις τον καλύτερο ή χειρότερο εαυτό σου.
Όλα αυτά είναι πολύτιμες εμπειρίες που σε ωριμάζουν και σ’ αναγκάζουν να πάρεις θέση για το τι λογής σχέσεις θέλεις τελικά να έχεις μαζί τους κι αν πραγματικά τους θέλεις στη ζωή σου.
Είναι αυτοί που γυρεύεις μια ακόμη καληνύχτα τους, μια γλυκιά καλημέρα για να πάει καλά η μέρα σου. Αλλά όταν το ξανασκέφτεσαι, διαπιστώνεις ότι δεν τους θέλεις πάλι στη ζωή σου παρόλο που σου λείπουν.
Γιατί; Γιατί σε απογοήτευσαν. Γιατί στάθηκαν ανάξιοι των προσδοκιών σου. Γιατί σε πούλησαν, γιατί σε πρόδωσαν.
Είναι αυτοί που θα σκεφτείς το βράδυ πριν σε πάρει ο ύπνος, αυτοί που κοιτάς τις φωτογραφίες τους με χαμόγελο, αλλά συνάμα και μια πικρία μέσα σου.
Άνθρωποι που αποδείχτηκαν αχάριστοι, όμως δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν μέσα σου.
Πάντα θα θυμάσαι την πρώτη σας συνομιλία στο τηλέφωνο, τις στιγμές που τους στηρίξατε και τις στιγμές που σας στήριξαν. Τις ατέλειωτες συνομιλίες που κρατούσαν ως το ξημέρωμα.
Πόνεσες μαζί τους, έκλαψες και γέλασες. Μοιραστήκατε όμορφες στιγμές, αλλά και δύσκολες.
Ευτυχισμένες στιγμές, άλλες με πόνο, άλλες με χαμόγελα κι άλλες τόσο προβληματισμένες.
Γιατί να απομακρύνονται από τη ζωή μας αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί η ζωή, αν την ξέρετε, γνωρίζει τι παίρνει και τι φέρνει πίσω. Βρες μόνο τι θέλει να σου πει με τις πράξεις της.
Ακόμα κι αν δεν τους θέλουμε δίπλα μας πια, πιάνουμε τους εαυτούς μας πολλές φορές να αναμοχλεύουν το παρελθόν. Άραγε τι ψάχνουμε;
Τίποτα.
Απλά δεν έχει βρεθεί ακόμα αυτή η ριμάδα αόρατη γραμμή, που θα διαχωρίζει το παρελθόν μας από το παρόν. Ένα μεγάλο φράγμα, πελώριο που να εμποδίζει το παρελθόν να επηρεάζει το παρόν μας και το μέλλον μας.
Οι άνθρωποι που αξίζουν και θα μείνουν στη ζωή σου κι είναι αυτοί που θα σε θέλουν δίπλα τους γι ‘αυτό που είσαι κι όχι γι ‘αυτό που θα μπορούσες να είσαι.
Είναι αυτοί που μαζί τους έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις πόσο ευάλωτος κι ανασφαλής είσαι.
Αφοσίωση και ακεραιότητα χρειάζεται.
Όσο για εκείνους που μας λείπουν, όπως έχει πει ο Λουίς Σεπουλβέδα, «Ας μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν, επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι.»
Η ζωή ξέρει, κι εγω την εμπιστεύομαι.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
