Ένα απ’ τα πιο αστεία κλισέ που ‘χουμε ακούσει στη ζωή μας σχετικά με τις σχέσεις είναι ο χωρισμός από κοινού. Τι θα πει άραγε αυτό; Κάτσανε μαζί δυο άνθρωποι κι αποφασίσανε ταυτόχρονα να χωρίσουν; Ένιωσαν την ίδια ακριβώς ανάγκη, την ίδια στιγμή κι οι δυο; Μα τι ταιμινγκ είναι αυτό ρε παιδιά; Μπράβο.
Σ’ έναν χωρισμό, όταν μιλάμε για μια σχέση αγάπης, συνήθως πληγώνονται κι οι δυο. Δεν υπάρχει χωρισμός από κοινού. Ο καθένας πληγώνεται με το δικό του τρόπο, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Ο καθένας τον αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο και συνήθως κατηγορεί τον άλλον. Κάποιος, όμως, θα πληγωθεί περισσότερο, θα χτυπηθεί πιο πολύ, θα ουρλιάζει το μέσα του να γυρίσει, θα παρακαλάει κι ας μην το πει ποτέ.
Η μεγάλη αλήθεια είναι πως όσο ξεκάθαρος κι ειλικρινής κι αν προσπαθήσεις να ‘σαι με τον άλλον στο χωρισμό, αν τον πληγώσεις θα βγεις σίγουρα ο φταίχτης στο τέλος. Σκεφτήκατε ποτέ ότι αυτός που βγαίνει φταίχτης είναι κι εκείνος που πονάει περισσότερο; Όχι, γιατί ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του.
Απ ‘την άλλη, πώς γίνεται να μην πληγώσεις έναν άνθρωπο που θέλεις να χωρίσεις κι αυτός ακόμα σ’ αγαπάει; Θα ‘πρεπε να ‘μαστε πάντα υπέρ της ντρομπροσύνης και της ειλικρίνειας και ποτέ να μην έχουμε τύψεις όταν λέμε αυτά που σκεφτόμαστε. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Πολλές είναι οι φορές, όμως, που χρειάζεται να κάνουμε για λίγο πέρα τον εαυτό μας και να σκεφτούμε και τους άλλους.
Ορισμένοι άνθρωποι δεν την αντέχουν την αλήθεια και δεν είμαστε και σίγουροι αν ποτέ στο μέλλον θα την εκτιμήσουν ή αν ακόμα θα μας καταριούνται. Κάποιοι θέλουν να τους αφήσουμε να ζουν στον κόσμο τους κι ισχυρίζονται ότι πρέπει να το κάνουμε. Γιατί; Δήθεν για να τους προστατέψουμε.
Όση ειλικρίνεια και να δείξεις σ’ έναν χωρισμό, μεταμορφώνεσαι αυτομάτως στο μαύρο πρόβατο, απ’ τη στιγμή που ο χωρισμός είναι δική σου επιλογή. Όλοι σ’ αντιμετωπίζουν σαν τέρας και σαν το μοναδικό φταίχτη, δίχως να σκέφτονται ότι κι εσύ πονάς, κι εσύ πληγώθηκες, μπορεί και περισσότερο γιατί σήκωσες όλο το βάρος της απόφασής σου και τις συνέπειες αυτής, φυσικά.
Σ’ έναν χωρισμό, όμως, δεν υπάρχει θύτης και θύμα. Πώς μπορεί να μην πονάει ο ένας για το κεφάλαιο που κλείνει, ακόμα κι αν ήταν δική του επιλογή; Ή μήπως θεωρείται εύκολο ν’ ανακοινώσεις σε κάποιον που ζήσατε τόσα μαζί, που σε στήριξε, που κοιμόσουν δίπλα του, που ‘χες συνηθίσει τη μυρωδιά και τη φωνή του, ότι πρέπει να σταματήσετε την κοινή σας ζωή και να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του; Σίγουρα μια τέτοια απόφαση δεν παίρνεται εύκολα, ούτε απ’ τη μια μέρα στην άλλη.
Αυτούς τους ανθρώπους να τους αγαπάτε περισσότερο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Θέλει μαγκιά και κότσια να το κάνεις αυτό, γιατί πριν καταστρέψεις και πληγώσεις τον άλλον, έχεις καταστρέψει κι έχεις πληγώσει τον εαυτό σου ολοκληρωτικά.
Επιμέλεια Κειμένου Άννας Μαρίας Μαρίνου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
