«Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα», είπε ο Γάλλος φιλόσοφος Jean-PaulSartre.
Μοναξιά. Την έχουν αποκαλέσει σιωπηλή επιδημία της εποχής. Είναι άραγε αρρώστια το να είσαι μόνος;
Όχι, φυσικά και δεν είναι αρρώστια. Είναι κάτι που πολλές φορές το επιλέγεις εσύ ο ίδιος, γιατί μπορείς και μόνος σου να προσπαθήσεις να δώσεις νόημα στη ζωή σου. Γιατί αυτό το οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας. Πρέπει να μας καλύπτει ο εαυτός μας.
Η μοναχικότητα είναι η απόλαυση να είσαι απλά ο εαυτός σου. Πολύ λίγοι άνθρωποι απολαμβάνουν την συντροφιά του εαυτού τους. Δεν είναι περίεργο να μην απολαμβάνεις τη δική σου συντροφιά και να αποζητάς των άλλων; Ακόμα και η μοναχικότητα κρύβει συντροφικότητα.
Δεν έχω σκοπό να φιλοσοφήσω, ούτε να αναλύσω κλισέ φράσεις «μόνος γεννιέσαι, μόνος πεθαίνεις», αλλά η επιλογή να είσαι μόνος θέλει μαγκιά.
Θέλει μαγκιά να μάθεις να μη συμβιβάζεσαι με ό,τι έρθει στο δρόμο σου, θέλει μαγκιά να μάθεις να βάζεις τα στάνταρ σου και τα όριά σου στις σχέσεις σου και στις επιλογές συντρόφων σου, θέλει μαγκιά να έχεις αξιοπρέπεια και να σέβεσαι πρώτα τον εαυτό σου.
Δεν αντέχεις την μοναξιά, την απολαμβάνεις.
Γίνεσαι πιο δημιουργικός και μαθαίνεις τον εαυτό σου καλύτερα. Οι ώρες που περνά κανείς μόνος του, του δίνουν το χώρο και την ευκαιρία να ανακαλύψει τον εαυτό του και το τι θέλει να κάνει με τη ζωή του.
Ο έρωτας είναι θέμα τύχης, συγκυριών, δεν το επιδιώκουμε. Πολλοί πιστεύουν ότι όταν κάποιος είναι μόνος δεν είναι επιθυμητός. Το ότι κάποιος είναι μόνος δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω, από το ότι απλά είναι μόνος.
Σημαίνει ότι είναι μάλλον επιλεκτικός. Εκείνος που επιλέγει τη μοναξιά από το να κάνει μια συμβατική και συμβιβαστική σχέση είναι εκείνος που θέλει το χρόνο να βρει αυτό που πραγματικά ψάχνει και θα τον κάνει ειλικρινά ευτυχισμένο.
Δεν ζηλεύεις τα άλλα ζευγάρια και δεν περιμένεις τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, ούτε την πριγκίπισσα γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει.
Δεν κλαίγεσαι για τον κάθε μαλάκα η μαλακισμένη που εμφανίζεται και τον βάζεις στη ζωή σου, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι οι άλλοι μας φέρονται όπως εμείς τους επιτρέπουμε και κανόνας νούμερο ένα είναι η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός στον εαυτό μας πρώτα κι ύστερα στους γύρω μας.
Είναι κάποιοι που δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους καθόλου, θέλουν διαρκώς να είναι σε σχέση. Η μια σχέση μετά την άλλη. Σχέσεις εφήμερες και ανούσιες μόνο και μόνο για να αποφεύγουν τη μοναξιά, μια λέξη που πολλοί ακόμα φοβούνται και στο άκουσμά της.
Τόσο οι άντρες, όσο και οι γυναίκες, που ανησυχούν ότι μπορεί να μείνουν στο μέλλον μόνοι τους υποκύπτουν σε ένα τεράστιο λάθος. Αυτός ο φόβος του να είσαι μόνος, αποτελεί το πιο σίγουρο μέσο για να γίνει υποχωρητικός και να αρκεστείς σε πολύ λιγότερα από εκείνα που πραγματικά επιθυμείς.
Εάν οι άνθρωποι δεν είχαν τόσες ανασφάλειες και δεν ήταν τόσο κομπλεξικοί για το προσωπικό τους μέλλον, αλλά και γενικότερα δε θα ένιωθαν τόσο έντονο πανικό να έχουν πάντα ένα σύντροφο και πόσο μάλλον να αποκατασταθούν από μια ηλικία και μετά. Φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τη μοναξιά και μοναδικός στόχος πλέον είναι η σκέψη να μην μείνουν μόνοι τους.
Μια γενιά πριν, πολλοί θεωρούσαν πως οι άνθρωποι που προτιμούν να ζουν μόνοι και όχι με κάποιον άλλο, ήταν παράξενοι, απομονωμένοι και κινδύνευαν να διάγουν έναν αρρωστημένο τρόπο ζωής. Σήμερα όμως ο αριθμός αυτών που επιλέγουν να ζουν μόνοι αυξάνεται σταθερά.
Όπως η συντροφικότητα είναι επιλογή, έτσι είναι και η μοναξιά.
Είναι επιλογή και ευθύνη μαζί.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
