Η ζωή δεν περιμένει κανέναν

Ζούμε σε μια καθημερινότητα γεμάτη εγωισμό.

Ναι, εγωισμό κι αν μπορούσα θα έβγαινα με ένα τεράστιο πανό στην Πλατεία Συντάγματος και θα το διαδήλωνα με βροντερή φωνή.

Ένας συνεχής αποπροσανατολισμός από τα απλά  και όμορφα λόγω της προβολής κι επιβολής που αλλοιώνει την πραγματική μας φύση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας δημιουργεί τεχνητές ανάγκες και να μας αποσπά από την απόλαυση κι εκτίμηση κάποιων πραγμάτων που θεωρούνται δεδομένα.

Αρκετά μικρή, στα δώδεκά μου, έμαθα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, όταν η μητέρα μου ξαφνικά νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για μεγάλο διάστημα. Σε ένα σπίτι ακέφαλο πια, ο πατέρας μου μαγείρευε κι έκανε τις δουλειές του σπιτιού.

Στις μεγάλες δυσκολίες, αρχίζουμε και εκτιμάμε τα μικρά και τα ασήμαντα. Γιατί πρέπει όμως να έρθει ο τυφώνας να μας ταρακουνήσει για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής; Την ύπαρξη των ανθρώπων γύρω μας; Την αγάπη και τη φροντίδα που μας προσφέρουν;

Η απαιτητική καθημερινότητα ίσως δεν μας το επιτρέπει αυτό, αλλά τί θα λέγατε για μια φορά στη ζωή σας να δοκιμάσετε να δείτε με τα μάτια της καρδιάς κι όχι της λογικής;

Γιατί να μην μπορείς να δείξεις την ευγνωμοσύνη σου και να χαρίσεις τη συγγνώμη σου; Αυτό λείπει από τη σάπια ζωή μας.

Θα καταντήσουμε σκονισμένα κουκλάκια καταχωνιασμένα βαθιά στα πατάρια των σπιτιών μας που δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν, γιατί ποτέ δεν εκτίμησαν αυτό που πήραν και ποτέ δεν πρόσφεραν γιατί φοβήθηκαν ή γιατί απλά το θεώρησαν περιττό.

Όταν αναφέρομαι στην ευγνωμοσύνη, εννοώ κάθε είδους ευγνωμοσύνη.

Για τις μέρες με ήλιο που περπατάμε στην πόλη, για τις βόλτες δίπλα στη θάλασσα, για την αίσθηση να πατάς στη βρεγμένη άμμο, για τον καφέ και το τσιγάρο στο μπαλκόνι του σπιτιού μας.

Για τις μέρες που τρέχουμε και κυνηγιόμαστε μέσα στο σπίτι, για τη θέα που αγναντεύουμε και τη μουσική που ακούμε και χορεύουμε.

Για την αγκαλιά που μπορούμε να προσφέρουμε, για τα κλάματα από τα γέλια που γίνονται τσιρίδες. Ακόμα και για τις γκρίζες μέρες, που έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να τις ομορφαίνουν απλά δε το βλέπουμε.

Δεδομένο θεωρούμε ακόμα και τον άνθρωπό μας. Γι ‘αυτό έχουμε ξεχάσει να λέμε ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τί; Ευχαριστώ γιατί υπάρχεις στη ζωή μου.

Ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου και με φροντίζεις.

Ευχαριστώ που ομορφαίνεις τη μέρα μου.

Ακόμα και το σ ‘αγαπώ ξεχνάμε να πούμε, με τη λογική ότι το γνωρίζει ήδη. Όχι, δεν είναι έτσι. Γιατί αν ο δεμένος σκύλος σου, που νομίζεις ότι τρέχει από πίσω σου, ξαφνικά λυθεί, τότε πέφτεις απ ‘τα σύννεφα, γιατί είχες βαλτώσει σ ‘αυτή τη σχέση και καταλαβαίνεις, αν και πολύ αργά, ότι τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένο.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι σχέσεις, ούτε η υγεία, ούτε ο κυριακάτικος καφές. Η θορυβώδης καθημερινότητα που ζούμε μας κάνει και τα ξεχνάμε αλλά τη ζωή πρέπει να την πιάσεις απ ‘τα μαλλιά και να τη ζεις μέρα μέρα, λεπτό λεπτό.

Δεν έχουμε μάθει να μοχθούμε και να παλεύουμε. Δε θέλουμε να κοπιάσουμε, δε μας αρέσει.

Μάθε λοιπόν, ότι τα πράγματα έχουν τη σημασία που τους δίνουμε εμείς και όλα αξίζουν την προσοχή μας. Η ζωή μας ταλαιπωρεί με τις αναταράξεις και τις αλλαγές της.

Τη μία μέρα ξυπνάς έτσι κι την άλλη αλλιώς.

Γιατί  ξεχνάμε τόσο εύκολα; 

Ό,τι αφήνουμε τελικά, μας αφήνει. Όνειρα, σχέσεις, άνθρωποι.

Στη ζωή πρέπει να παλεύεις και χωρίς κόπο δεν αποκτιέται τίποτα. Η ζωή δεν περιμένει κανέναν.