Ανθρώπινες σχέσεις. Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι γίνονται όλο και πιο περίπλοκες. Φοβάμαι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, θα γίνονται περισσότερο περίπλοκες. Άνθρωποι, σχέσεις, έρχονται και φεύγουν. Κάποιοι περνάνε και δε σ’ αγγίζουν, όμως άλλοι σε σημαδεύουν για μια ζωή. Σου χαρίζουν στιγμές, συναισθήματα έντονα που ποτέ δε θα ξεχάσεις, ακόμα κι όταν αυτοί οι άνθρωποι φύγουν.
Είναι αυτοί για τους οποίους θα έκανες τα πάντα, μόνο για να περάσεις ακόμα μια μέρα μαζί τους, να δώσεις μια αγκαλιά κι ένα φιλί. Αυτοί που πάντα θέλεις να τους στείλεις ένα μήνυμα ή να πάρεις ένα τηλέφωνο, αλλά τις περισσότερες φορές καταλήγεις μόνος σου να κοιτάς παλιές φωτογραφίες και να αναπολείς. Θα τους ήθελες στην καθημερινότητά σου, στα δύσκολα τους θυμάσαι περισσότερο, αλλά έχει μείνει μόνο η ανάμνησή τους. Κι είναι αρκετές οι στιγμές που η νοσταλγία παίρνει ένα πινέλο και τους ζωντανεύει με χρώματα στον κόσμο του μυαλού σου. Εκεί φτιάχνει αυτή για σένα μια άλλη πραγματικότητα, γιατί δεν αντέχεις το ζόρι της αληθινής. Κάποιες φορές είναι και ευκολότερο να ζεις μέσα στην αυταπάτη. Κι αν αυτή δεν μπορεί να ταιριάζει με την πραγματικότητα όπως την ήθελες, το μυαλό σου θα συνεχίσει να προσπαθεί να ζει μέσα σε κρυμμένες μνήμες.
Σχέσεις μακράς διάρκειας και σχέσεις σύντομες. Σχέσεις σοβαρές και σχέσεις εφήμερες. Άλλοι πέρασαν, σκούπισαν, ψέκασαν και τελείωσαν. Άλλοι έκαναν ένα αργό πασάλειμμα, άλλοι γρήγορο και βασανιστικό. Οι ερωτικές σχέσεις, όπως και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, δεν υπάγονται σε κανόνες. Διανύουν τη δική τους πορεία, διαγράφουν τη δική τους μοναδική ιστορία. Ιστορίες μεγάλες, ιστορίες μικρές. Ιστορίες με happy end κι άλλες που έληξαν άδοξα. Τι σημασία έχει; Όποιος άνθρωπος σε σημάδεψε, έχει στοιχειώσει για τα καλά μέσα στη ζωή σου ακόμα κι αν φαινομενικά είναι έξω από αυτήν. Ξέρεις όμως ότι πάντα θα αποτελεί κομμάτι σου. Πάντα θα σου συμβαίνει.
Μετανιώνουμε για τους έρωτες που τελειώσαμε άδοξα. Ευχόμαστε όλα να ήταν αλλιώς. Να μπορούσαμε να ελέγξουμε τις παρορμήσεις μας και τις αρνητικές σκέψεις. Δυστυχώς χρειάζεται αρκετή εμπειρία, αλλά και αυτογνωσία για να φερόμαστε αντάξια των συναισθημάτων μας. Οι διαφορετικές ανάγκες κι επιθυμίες, η εκάστοτε φάση της ζωής μας μπορούν να δράσουν ανασταλτικά στα συναισθήματά μας. Είναι αυτές οι σχέσεις που έληξαν, όχι γιατί δεν υπήρχε αγάπη, αλλά για άλλους λόγους που τότε φαινόντουσαν σοβαροί αλλά πλέον φαντάζουν ανούσιοι.
Ακόμα κι αν έληξαν όμως, μέσα σε βάθος χρόνου, χαίρεσαι που το έζησες, χαίρεσαι που κάποιος σε άγγιξε τόσο βαθιά, ώστε να ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου που ίσως δεν ήξερες. Είσαι ευγνώμων που κάποιος σου έμαθε να αγαπάς ανιδιοτελώς, χωρίς όρια και άνευ όρων. Ποτέ δε θα φύγουν από τη ζωή σου, ανεξίτηλοι αυτοί στη μνήμη σου, εξιδανικευμένες σκιές, χαραγμένες στην καρδιά σου. Το για πάντα δεν θα είναι ποτέ αμοιβαίο. Αλλά μπορείς να το κρατήσεις για σένα.
Θα μου πεις πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.
Δε διαφωνώ, αλλά με ρώτησε κανείς πριν σε χάσω αν θέλω να γίνω πιο δυνατή;
Το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι είχαμε δε θ’ αναστηθεί ποτέ.
Γι’ αυτό, μείνε καλύτερα ανάμνηση ιδανική κι ανάξια.
(Για σένα που σ’ αγαπώ περισσότερο απ’ όσο σε χρειάζομαι.)
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
