Λένε ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουνε τίποτα κοινό μεταξύ τους. Είναι τόσο διαφορετικοί. Κι όμως ένα από τα κοινά που όλοι έχουμε είναι ένα μέρος που απομονωνόμαστε κι απελευθερωνόμαστε. Αυτό το μέρος που είμαστε ο εαυτός μας, με τα καλά του και τα κακά του. Εκεί που τα βάζουμε κάτω όλα και τα σκεφτόμαστε, εκεί που παίρνουμε συνήθως τις δυσκολότερες αποφάσεις στη ζωή μας. Αυτό το μέρος μπορεί να μην είναι σπίτι. Μπορεί να είναι ένα εκκλησάκι, μια παιδική χαρά, ένας δρόμος, ένα λιμάνι ή μια παραλία.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι θεωρείται κάποιου είδους απεξάρτηση. Απεξάρτηση από όλα, απομόνωση από όλους. Εκεί που είσαι εσύ κι ο εαυτός σου, κανένας άλλος. Νιώθεις γεμάτος και ήρεμος. Δε γίνεται να μην έχεις ένα τέτοιο μέρος. Αν θεωρείς ότι δεν υπάρχει για σένα, ξανασκέψου το.
Δεν έχει σημασία η ηλικία. Από την παιδική σας ηλικία θυμηθείτε, πού πηγαίνατε όταν σας μαλώνανε; Όταν κάνατε μια αταξία και θέλατε να κρυφτείτε; Ακόμη και μεγάλος, που σε οδήγησαν οι σκέψεις σου όταν ένιωθες σκασμένος; Πού έτρεξες όταν ήσουν πνιγμένος; Πού σκέφτηκες ότι θα ήθελες να είσαι όταν δεν άντεχες άλλο; Όταν όλα μοιάζουν σαν ένα αξεπέραστο εμπόδιο, σαν μεγάλο βουνό που δεν μπορείς να το φτάσεις;
Όταν πλησιάζεις σε αυτό το μέρος δε νιώθεις μια ανεξήγητη ηρεμία; Σαν να υπάρχει μια ισορροπία σε όλες σου τις σκέψεις, ενώ στην πραγματικότητα είναι όλα ένα κουβάρι που πιστεύεις ότι δεν μπορείς να ξετυλίξεις. Κι όμως εκεί όλα είναι όμορφα. Δείχνουν όλα να μπορούν να λυθούν. Είναι εκεί που οι αναμνήσεις είναι μόνο καλές και οι κακές μοιάζουν μακρινό παρελθόν, χωρίς καμία εξουσία στην ψυχή σου πλέον. Όλοι έχουμε βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις ουκ ολίγες φορές. Κι όσο μεγαλώνουμε αυτές οι φορές θα είναι περισσότερες.
Από παιδί ένιωθα πολλές φορές νιώθω σαν να παίζω σε ταινία. Η μουσική υπόκρουση με ακουστικά στα αυτιά μου, γιατί εμένα δεν με ηρεμεί τίποτα περισσότερο από τη μουσική. Να περπατάω στο δρόμο σαν χαμένη, να παρατηρώ τον ουρανό, τ’ αστέρια, τους ανθρώπους. Μέχρι να φτάσω στη θάλασσα. Η θάλασσα έχει τη μαγική δύναμη να σε ηρεμεί, να βγάζει όλες τις σκέψεις από το κεφάλι σου και να σε κάνει να νιώθεις γεμάτος. Να ατενίζεις το πέλαγος, να σφηνώνεις τα δάχτυλά σου στη βρεγμένη άμμο και να χαμογελάς, ενώ δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Να νιώθεις την ψυχή σου να γαληνεύει και το μυαλό σου να αδειάζει σταδιακά απ’ όλα.
Το κάθε μέρος έχει αυτές τις μαγικές ιδιότητες. Λειτουργεί λυτρωτικά για τον καθένα. Νιώθεις σαν να εξομολογείσαι όλες σου τις αμαρτίες, σαν να αναλύεις όλα σου τα προβλήματα και τις έγνοιες. Με λίγα λόγια κάνεις ψυχανάλυση, αλλά είσαι ταυτόχρονα στη θέση του ασθενούς και του γιατρού. Βρίσκεις μόνος σου τη λύση, αλλά ακόμα κι αν δεν την βρεις, παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις.
Είναι το προσωπικό μέρος της απεξάρτησής σου. Εκεί θα πηγαίνεις όταν στραβώνει κάτι, εκεί όταν νιώθεις μοναξιά, εκεί θα παίρνεις σημαντικές αποφάσεις. Είναι πραγματικά ανεξήγητο, αν σκεφτείτε, πως ένα οποιοδήποτε μέρος για τον καθένα λειτουργεί λυτρωτικά. Ο καθένας μας έχει το δικό του παράδεισο.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
