Οι γονείς μας είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε πιο πολύ στον κόσμο και ταυτόχρονα εκείνοι που θέλουμε να βρίσουμε τόσο πολύ. Είναι αυτοί που όταν τους λέμε έναν καλό λόγο και τους αγκαλιάζουμε, πετάνε μια κουβέντα και στο δευτερόλεπτο η στοργική ατμόσφαιρα κι η οικογενειακή θαλπωρή πάνε περίπατο.
Πολλές φορές, πιθανόν απ’ την υπερβολική τους αγάπη αλλά και την υπερπροστατευτικότητα, βγάζουν έναν εαυτό αυστηρό που δε μας αρέσει καθόλου κι ακόμα κι αν έχουν δίκαιο, το χάνουν. Γιατί; Γιατί μας κουράζουν. Γιατί θα πούνε εκατό και παραπάνω φορές το ίδιο πράγμα.
Μία απ’ τις πολλές συμπεριφορές, που όλοι παρατηρούμε στους γονείς μας, είναι η τάση τους να μας συγκρίνουν με τ’ άλλα παιδιά. Και σαν να μη φτάνει αυτό, συνεχίζουν ακάθεκτοι να δικαιολογούν όλα τα παιδιά του υπόλοιπου πλανήτη, εκτός απ’ τα δικά τους.
Πάντα ο φίλος μας διαβάζει περισσότερο, βγαίνει λιγότερο, είναι καλύτερος μαθητής, συμπεριφέρεται καλύτερα, δείχνει μεγαλύτερο σεβασμό, είναι περισσότερο κοινωνικός κι η λίστα μπορεί να συνεχιστεί και να μην τελειώσει ποτέ.
Είναι ο κλασικός μονόλογος της μάνας. Το κλασικό τροπάριο, όπου τα κάνεις όλα λάθος, αλλά μάντεψε, όλοι γύρω σου τα κάνουν σωστά. Είσαι εσύ που δε διαβάζεις για την εξεταστική, που είσαι έξω όλη μέρα σαν ρέμπελος, που καπνίζεις και πίνεις, που τρέχεις με τ’ αυτοκίνητο, που δε σέβεσαι τους γονείς σου, που με το ζόρι λες ένα ξερό «γεια» στα οικογενειακά τραπέζια ως ακοινώνητος.
Είσαι εσύ, που διάβασες σαν τρελός στις πανελλαδικές, γιατί σου έλεγαν να κάνεις ένα τελευταίο κουράγιο και μετά τα πράγματα θα γίνονταν πιο εύκολα. Εσύ, που θέλεις να βγαίνεις, γιατί είσαι νέο παιδί κι αν δε βγεις τώρα πότε θα το κάνεις; Εσύ, που θέλεις να πιεις και να γυρίσεις σπίτι στις έξι το πρωί, γιατί έχεις ανάγκη να ξεσκάσεις.
Κι εκεί φτάνει η στιγμή, που αναρωτιέσαι τρία πράγματα. Πρώτον, πού ξέρουν αυτοί τι πραγματικά κάνουν τα υπόλοιπα παιδιά. Δεύτερον, γιατί όταν κάποιος κάνει κάτι χειρότερο απ’ τα δικά μας, μας δίνουν την κλισέ απάντηση «Δε μ’ ενδιαφέρει τι κάνουν τ’ άλλα παιδιά». Τότε, μάλλον πάσχουν από κάποιου είδους διπολικότητα ή απλά τα παρουσιάζουν όπως τους συμφέρει. Ναι, κι εμείς το ίδιο κάνουμε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τρίτον και κυριότερο, αυτοί δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά; Γεννήθηκαν κατευθείαν ώριμοι κι απαιτητικοί ενήλικες;
Επίσης, το χειρότερο εμπόδιο που καλούμαστε να ξεπεράσουμε είναι η ζωή που δεν έζησαν αυτοί, για διαφορετικούς λόγους. Κάποιες φορές από επιλογή κι άλλες επειδή δεν το επέτρεπαν οι περιστάσεις. Εμείς, όμως, δε φταίμε γι’ αυτό κι είναι κρίμα να ζήσουμε μια ζωή γι’ αυτούς κι όχι για μας. Γιατί, απ’ την υπερβολική αγάπη που τους έχουμε, ακόμα κι αν δεν το δείχνουμε πολλές φορές, είμαστε ικανοί να κάνουμε πίσω τα δικά μας όνειρα για να ικανοποιήσουμε τα δικά τους.
Αυτό, όμως, είναι κάτι που σίγουρα δεν το θέλουν. Θέλουν να είμαστε ευτυχισμένοι κι ευτυχισμένοι θα ‘μαστε μόνο αν ακολουθήσουμε τη ζωή που εμείς επιθυμούμε. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να μας αφήσουν να κάνουμε τις επιλογές μας κι ας φάμε τα μούτρα μας. Να μας δείξουν ότι είναι περήφανοι για μας κι ότι θα είναι δίπλα μας, ό,τι και να γίνει. Γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε οικογένεια.
Επιμέλεια Κειμένου Άννας Μαρίας Μαρίνου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
