Νοιάστηκα υπερβολικά. Πόνεσα, έκλαψα, πέρασα βράδια ατέλειωτα ν’ αποκωδικοποιώ κάθε σου συμπεριφορά. Κάθε λέξη σου, κάθε βλέμμα σου, κάθε κίνησή σου. Υπερανέλυα καθετί που συνέβαινε μεταξύ μας. Σ’ έβαλα πάνω απ’ όλους, ακόμα και πάνω απ’ τον εαυτό μου. Αυτό ήταν το μεγαλύτερό μου λάθος, αυτό με κατέστρεψε.
Δε σου χάλασα χατίρι, δεν έμαθα να σου λέω όχι. Σε κακόμαθα όπως κάνουν οι γονείς κάνουν μοναχοπαίδια τους. Πριν ζητήσεις κάτι, το πραγματοποιούσα. Αγάπη δε σημαίνει να κάνεις πίσω εντελώς εσύ, να ξεχάσεις τον εαυτό σου. Εγώ δυστυχώς αυτό έκανα.
Σκεφτόμουν συνέχεια πως όσα κάνω δεν είναι αρκετά, πως έχω κι άλλα να δώσω κι εσύ τα χρειάζεσαι. Μπορεί να ‘κανα όλα αυτά, αλλά να το ξέρεις πως όταν πλέον δε θα με νοιάζει, τότε εσένα θα πειράζει. Κι όχι μόνο θα σε πειράζει, αλλά θα σε καίει και θα σε τσουρουφλίζει, θα ρουφάει κάθε κύτταρό σου, γιατί σε ξέρω.
Μπορείς στους άλλους να δείχνεις και να παριστάνεις όποιον θες, εγώ όμως σε ξέρω καλά. Σε ξέρω καλύτερα απ’ τον καθέναν, σ’ αντίθεση μ’ εσένα που δε με γνωρίζεις καλά. Δε φαντάζεσαι πως εγώ μπορώ να μετατραπώ σ’ ένα πλάσμα αναίσθητο, που δε θα σε θυμάται καν.
Ναι, αλήθεια λέω, μέχρι που θα πιστέψω πως δεν υπήρξες και ποτέ, πως ήταν όλα ένα γλυκανάλατο όνειρο τ’ οποίο έλαβε τέλος γιατί ξύπνησα. Καλά το βλέπεις, ξύπνησα απ’ το λήθαργο. Ξύπνησα πιο δυναμική και πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ. Αποφασισμένη και πεπεισμένη να διώξω μακριά ό,τι μου κάνει κακό.
Είμαι σίγουρη, θ’ αναρωτηθείς πώς έγινα τόσο αναίσθητη, θα μ’ αποκαλείς σκύλα κι ίσως δεν πιστέψεις πως σε ξεπέρασα, πως σταμάτησα να νοιάζομαι πλέον για σένα. Θα προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως δε σ’ ενδιαφέρει αλλά το ξέρεις καλά, μέσα σου θα καίγεσαι. Θ’ απορείς πώς γίνεται εγώ να ‘μαι καλά μακριά σου. Και σ’ αυτό φταίω εγώ, γιατί εγώ σου ‘δωσα το δικαίωμα, εγώ σε κακόμαθα.
Και για να στο ξεκαθαρίσω, μ’ απλά ελληνικά, δεν καίγομαι που δε θα ξυπνάω πλέον δίπλα σου, ίσα-ίσα θα το γουστάρω πολύ, δε θα φοβάμαι μην απλωθώ περισσότερο και σε στριμώξω. Δε θα μου λείπεις, γιατί θα ‘μαι πλέον ήρεμη και συνειδητοποιημένη. Τέρμα η τρικυμία εν κρανίω, τέρμα τα τηλέφωνα με τις ώρες, τέρμα οι γλυκανάλατοι συναισθηματισμοί.
Δε θα κάθομαι με τις ώρες να κοιτάζω το προφίλ σου, ούτε τις παλιές μας φωτογραφίες. Δε θα τις κάψω, δε θα τις σκίσω, απλά θα τις αγνοήσω. Θα τις καταχωνιάσω στο μπαούλο και δε θα τις ξεφυλλίσω ποτέ. Δε θα κλαίω κάθε βράδυ βλέποντας τις φωτογραφίες σου ούτε θ’ αναπολώ αναμνήσεις και στιγμές μαζί σου.
Ο θυμός του χωρισμού θα περάσει γρήγορα και μετά τίποτα πλέον δε θα μας συνδέει. Κι όλα αυτά γιατί ξέρω πως δε μου αξίζεις. Μπορεί να πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κλισέ το ρητό ρόδα είναι και γυρίζει, αλλά μας ταιριάζει τόσο πολύ. Όλα είναι στο μυαλό. Μ’ ένα κλικ και σ’ έχω ξεγράψει.
Γιατί; Γιατί αυτό το κατάφερες μόνος σου. Και να σου πω κάτι; Ήταν το καλύτερο δώρο που μου ‘χεις κάνει. Δε θα σε γουστάρω καν πλέον. Δε φοβάμαι να σε χάσω κι αυτό θα ‘ναι το μεγαλύτερο άλυτο μυστήριο της ζωής σου.
Επιμέλεια Κειμένου Άννας Μαρίας Μαρίνου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
